Η Ιταλία είναι η Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Και το ακόμη πιο εντυπωσιακό που δεν είναι εύκολο να το λες και να το γράφεις. Η Ιταλία ποδοσφαιρικά πρωτοπορεί.
Πήρε τον τρόπο λειτουργίας των Ισπανών στις ακαδημίες και το τίκι-τάκα (…που φυσικά δεν μπορεί να το κάνει στο ίδιο επίπεδο), το gegenpresse των Γερμανών και προσπαθεί σε αυτά να προσθέσει μια αμεσότητα και παίκτες που στο γήπεδο δεν έχουν θέση.
Οι θέσεις στο ποδόσφαιρο για την Ιταλία του Ρομπέρτο Μαντσίνι έχουν σημασία όταν η ομάδα του αμύνεται, όπως με την Ισπανία. Εκεί ο Έμερσον θα είναι αριστερό μπακ, ο Μπονούτσι θα είναι στόπερ και ο Ινσίνιε αριστερό χαφ.
Όταν όμως η Ιταλία πρεσάρει, όταν η Ιταλία επιτίθεται το κάνει με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο και με νέες ποδοσφαιρικές ιδέες.
Ιδέες του Αντόνιο Γκαλιάρντι που δεν είναι απλά αναλυτής των αντιπάλων της ομάδας του Μαντσίνι αλλά και ένα τεράστιο ποδοσφαιρικό κεφάλι ή ένας ποδοσφαιρικός γκουρού σύμφωνα με τους Ιταλούς
Αρχικά είναι οι ακαδημίες των ομάδων. Οι προπονητές έχουν διδαχτεί τον Ισπανικό τρόπο λειτουργίας.
Οι ποδοσφαιρικές αρχές των Ιταλών είναι τέσσερις… το αποκαλούμενο C-A-R-P.
Costruzione… Ampiezza… Rifinitura… Profondita…
Σε απίστευτα απλά Ελληνικά… Χτίσιμο παιχνιδιού… Πλάτος… Δημιουργικό παιχνίδι ανάμεσα στις αντίπαλες γραμμές και το τελευταίο τρίτο… Βάθος ή παιχνίδι στον χώρο…
To 2018 η Κ19 της Ιταλίας βγήκε δεύτερη στην Ευρώπη… πίσω από την Πορτογαλία. Η ίδια ομάδα έφτασε στους οκτώ του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος Κ21 φέτος αλλά αποκλείστηκε από την ίδια Πορτογαλία. Η Κ17 το 2018 και το 2019 βγήκε δεύτερη στην Ευρώπη χάνοντας και τα δύο τουρνουά από τους Ολλανδούς. Βλέπετε μια συνέπεια.
Η ατάκα του Αντόνιο Γκαλιάρντι για το τι θέλει να περάσει στο ποδόσφαιρο της χώρας σε κάνει να καταλαβαίνεις αρκετά “Ο ρόλος ενός ποδοσφαιριστή δεν είναι πλέον η θέση του στο γήπεδο αλλά μια λειτουργία”.
Τι μας λέει ο Γκαλιάρντι απλά; Ο μαέστρος μιας ομάδας δεν χρειάζεται να είναι το 8 ή το 10. Μπορεί να είναι και ένας κεντρικός αμυντικός ή αλλιώς… το 4 ή αλλιώς όποιος νιώθει την δεδομένη στιγμή ότι μπορεί να αναλάβει τον ρόλο.
Όλος αυτός ο τρόπος λειτουργίας έχει βασικές αρχές. Επίσης είναι αδύνατο να αλλάξεις και το DNA του Ιταλικού ποδοσφαίρου κάτι που είναι εξαιρετικά χρήσιμο όταν βρίσκεις για παράδειγμα μπροστά σου την Ισπανία και πρέπει να αμυνθείς.
Για να επιστρέψουμε στο θέμα… ο Σπινατσόλα δεν ήταν αριστερό μπακ. Η βασική του θέση ήταν εσωτερικός αριστερός επιθετικός.
Ο Ινσίνιε δεν ήταν αριστερός εξτρέμ αλλά ένας εσωτερικός κεντρικός μέσος με επιθετικές αρετές.
Ο Ντι Λορέντσο δεν ήταν δεξί μπακ αλλά στόπερ και ο Μπονούτσι δεν ήταν στόπερ αλλά αμυντικό χαφ. Όλα αυτά είτε με την μπάλα στα πόδια των Ιταλών είτε με την ομάδα σε θέση για πρέσινγκ ψηλά.
Ελευθερία στην σκέψη και την κίνηση. Θέση και λειτουργία συνυπάρχουν. Όλα αλληλοεξαρτώνται. Η ρευστότητα στο παιχνίδι των Ιταλών είναι όμορφη στο μάτι και έφερε στην ομάδα ιστορικά ρεκόρ και επιτυχία στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που ολοκληρώθηκε.
Φυσικά και βοηθάει υπερβολικά το ότι αυτή η ομάδα έχει μια τριάδα χαφ σπάνια στην ιστορία όπως οι Ζορζίνιο, Μπαρέλα, Βεράτι. Παίκτες που κάνουν και τα δύο καλά, και άμυνα και επίθεση και παίκτες που σπάνια μπορεί να τύχουν μαζί σε μια εποχή. Ρωτήστε και τους Ισπανούς που είχαν ταυτόχρονα Τσάμπι Αλόνσο, Τσάβι και Ινιέστα.
Η Ιταλία μας έδωσε μια κλεφτή ματιά στο ποδοσφαιρικό μέλλον και αυτό που κατάφερε, μαζί με τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές σε αυτό το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, είναι να μας εξιτάρει και να μας κάνει να ανυπομονούμε για την επόμενη εξέλιξη.
