Οι δύο Έλληνες εκπρόσωποι στην Ευρωλίγκα, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, γράφουν στα αρχεία τους μια άκρως αποτυχημένη σεζόν. Από πολύ νωρίς εκτός στόχου πλέι οφ και γενικά μια χρονιά που κανείς δεν θα θέλει να θυμάται…
Εν έτει 2021 ο πιο βασικός λόγος που μια ομάδα δεν μπορεί να προχωρήσει και να κάνει… παραπάνω βήματα είναι ξεκάθαρα οικονομικός. Μια πρόχειρη ματιά στα ρόστερ των άλλων ομάδων είναι πολύ εύκολο να μας δώσει μια πρώτη εξήγηση γιατί οι δύο “αιώνιοι” έριξαν φέτος το καράβι στα βράχια.
Ο κανόνας του “ότι πληρώσεις παίρνεις” έχει μπει πλέον για τα καλά και στον αθλητισμό, ενώ αυτό είναι ακόμα πιο εμφανές στη σεζόν του κορωνοϊού, αφού ούτε οι έδρες ήταν ικανές να παίξουν τον όποιο ρόλο παίζουν από γήπεδο σε γήπεδο και εν μέρει να ισορροπήσουν μια δεδομένη ποιοτικά ανισορροπία.
Και θα ρωτήσει κάποιος “Μα καλά όταν όχι απλά παίρναμε στην Ελλάδα προκρίσεις, αλλά σηκώναμε και κούπες, το οικονομικό τότε δεν έπαιζε ρόλο”; Κι εδώ ξεκινάει μια μεγάλη κουβέντα. Αφενός κάποιες από τις χρονιές που σηκώσαμε ως Ελλάδα Ευρωλίγκα οι ομάδες μας και κυρίως ο Παναθηναϊκός (ο Ολυμπιακός μόνο το 1997) ήταν μεταξύ των πιο ακριβών ομάδων της διοργάνωσης. Ο Παναθηναϊκός κάποτε είχε ομάδες που οι άλλοι πρόεδροι στην Ευρώπη τις έβλεπαν στον ύπνο τους και ξυπνούσαν ιδρωμένοι.
Στην συνέχεια και ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός κατάφεραν να πάρουν κι άλλες πρωτιές χωρίς πλέον να είναι καν στην πρώτη πεντάδα με τα πιο ακριβά συμβόλαια. Εκεί έπαιξαν σημαντικό ρόλο οι προπονητές που οδήγησαν τις ομάδες και ο τρόπος με τον οποίο το έκαναν. Παιχνίδι έξυπνο, τακτικά πολύπλοκο και τρόποι αν ο αντίπαλος έχει ένα και μόνο τρωτό σημείο να το χτυπάνε όλο το βράδυ και να το κάνουν αχίλλειο πτέρνα του.
Το μπάσκετ όμως, ακόμα κι από τότε άλλαξε πολύ. Η αθλητικότητα κυριαρχεί στα πάντα! Οι ομάδες πλέον πληρώνουν αδρά για να αγοράσουν αθλητές, άλματα, δύναμη, άμυνες και φυσικά ταλέντο. Η πονηριά και το τακτικό πλάνο είναι πια κοινό μυστικό σε όλους. Δεν υπάρχουν αφελείς προπονητές, δεν υπάρχουν αδιάβαστοι προπονητές. Άρα το “ότι πληρώνεις παίρνεις” έχει φτάσει σε ένα σημείο που ναι τα συμβόλαια πια παίζουν και μπάσκετ. Και οι μικρές διαφορές φυσικά και μπορούν να καλυφθούν, να ξεχωρίσει ή να βουλιάξει μια ομάδα τα χαοτικά νούμερα όμως από το ένα μπάτζετ στο άλλο, πέρα από μια νίκη έκπληξη, μακροπρόθεσμα ο πλούσιος θα προχωρήσει περισσότερο.
Δεν έχει συμβόλαιο κανένας με την επιτυχία. Παναθηναϊκός κι Ολυμπιακός φυσικά κι έχουν δικαίωμα να κάνουν και μία και δύο κακές χρονιές. Να δουν τα λάθη τους να μετρηθούν, να βρουν τη δυναμική τους και να προχωρήσουν. Οι χρονιές όμως που κάποιος ρομαντικός ή όχι έχωνε τα ωραία του λεφτά και η ομάδα του κέρδιζε, πέρασε. Ο ένας μόνος του πλέον δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Η ελληνική αγορά, ο κόσμος οι χορηγοί κι οι προμηθευτές πρέπει να αγκαλιάσουν αυτές τις δύο ομάδες, να πάρουν τα οφέλη που μπορεί να τους δώσει μια τέτοια συνεργασία και να βάλουν εκείνοι τον οβολό τους στην επένδυση, προκειμένου ξανά οι δύο “αιώνιοι” να είναι εκεί που τους πρέπει στην Ευρώπη.
