Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ… Μάικ! Μάικ Μπούσης! Αυτός είναι ο ΟΦΗ της σεζόν. Ο Ισίδωρος Πρίντεζης γράφει για τον διπρόσωπο ΟΦΗ και την απέλπιδα προσπάθεια να σώσει ό,τι σώζεται!
Με δυο πρόσωπα. Το καταστροφικό της προηγούμενης διοίκησης-λαίλαπα (με εκκρεμείς υποθέσεις δωροδοκίας και καταδικαστικές αρχικές αποφάσεις για τον… Δόκτωρα Τζέκιλ) και το αναγεννησιακό της υπάρχουσας διοικητικής πυραμίδας, με ξεκάθαρους ρόλους, χωρίς… κόνφλικτ (όπως λένε και στον Ψηλορείτη!) και με τον Μιχάλη (Μίστερ Μάικ, όπως τον έλεγε στην παρουσίαση ο Γιώργος Σαμαράς) Μπούση εγγυητή για το παρόν και το μέλλον. Αφού ξεκαθαρίσει με τις παρελθοντικές αμαρτίες! Αυτό, το τελευταίο πρόσωπα θα υπερισχύσει.
Το αγωνιστικό πάντως, με πολλές επιτακτικές προσθήκες Ιανουαρίου σε κάθε θέση, κόντρα στην ποδοσφαιρική λογική επιλεκτικών ενισχύσεων, (βάσει εγκλημάτων καλοκαιριού που έπρεπε να μετατραπούν σε… πλημμελήματα) πέρασε άμεσα σε πρώτη γραμμή, με βασικό σκοπό και στόχο τη σωτηρία! Πρώτα της ομάδας και μετά της… ψυχής (όχι αυτή που «θα παραδώσεις μωρή», αλλά τη «σωτηρία της ψυχής που είναι πολύ μεγάλο πράγμα», στον τραγουδιστικό ύμνο της Άλκηστις!). Σωτηρία με ρακόμελο και απάκι. Καπάκι με τα υπόλοιπα, πολλαπλά εξωαγωνιστικά μέτωπα.
Έχουμε και μετράμε λοιπόν…
Για την πρώτη και μάλιστα μεγάλη νίκη περίμενε μέχρι τις 21 Οκτωβρίου, 1-0 τον Ολυμπιακό. Και για τη δεύτερη, μέχρις τις αρχές Δεκεμβρίου και το 3-1 απέναντι στον Παναθηναϊκό. Μήνας και νίκη, ο λογαριασμός δεν έβγαινε. Δυο νίκες στα 15 πρώτα ματς! Καταστροφή. Συν την καταστροφή της ηθικής, της αξιοπρέπειας, με την αντίδραση Παπαδόπουλου στον Κουτσοσπύρο, αντίδραση που καταρράκωσε αυτό που η νέα διοίκηση πρεσβεύει. Κι εκεί που ο κόουτς Παπαδόπουλος έσωσε την παρτίδα με τον Πανιώνιο (εκτός γηπέδου, ο κόσμος άνοιξε διάλογο, έλεγε ότι θα πάει στο ΒΑΚ να δείρει κόσμο και κοσμάκη και η διοίκηση τον στήριξε), την έχασε με τον Παναιτωλικό και βρέθηκε εν μια νυκτί εκτός ομάδας. Τόσο απλά. Ο ΟΦΗ λέει ότι πρεσβεύει κάτι διαφορετικό. Το θέμα είναι ότι το δείχνει και με πράξεις. Κι ας λέει ο κόσμος ότι, που και που, πρέπει να δείρεις και λίγο! Για να σωθείς…
Πάμε στα της σωτηρίας…
Στα 14 τελευταία παιχνίδια, από το 3-0 επί του Παναιτωλικού (τότε με την ιστορία Παπαδόπουλου), ο ΟΦΗ μέτρησε τέσσερις νίκες, πέντε ισοπαλίες, δηλαδή 17 βαθμούς παραμονής στην κατηγορία και μόλις τέσσερις ήττες. Στα τέσσερα τελευταία εντός έδρας ματς πάντως και το μηδέν κράτησε η ομάδα του «φίλου που ήρθε από τα παλιά» Χάιμε Βέρα στα τρία και λειτούργησε αποτελεσματικά στην επίθεση. Με ποδόσφαιρο που θέλει ο κύριος Γιάννης. Ένας είναι ο κύριος Γιάννης. Με πολυμέτωπη δουλειά σε ακαδημίες (παρέλαβε τμήματα υπό το μηδέν), οργάνωση, φιλοσοφία, ταυτότητα, αυτός δίνει το στίγμα στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Ο κύριος Γιάννης, ο Σαμαράς.
Εξαίρεση, στον τρόπο παιχνιδιού και στη γενικότερη απόπειρα αλλαγής άμεσα της φιλοσοφίας, αποτέλεσε το τελευταίο ματς στο Ηράκλειο, με αντίπαλο τον τακτικά έμπειρο Αστέρα Τρίπολης, ο οποίος και το πρώτο γκολ του Κοσμά Τσιλιανίδη στη σεζόν βρήκε και βαθμό ισοπαλίας απέσπασε για να κρατάει πλέον την υπόθεση παραμονής στην κατηγορία στα πόδια των παικτών του για το φινάλε με τον Πανιώνιο στην Τρίπολη. Νευρικότητα, άγχος, αδυναμία ανάπτυξης, έλλειψη λύσεων και βοήθειας από τον πάγκο, όλο το πακέτο ήταν… άδειο! Κοινώς, ο ΟΦΗ έχει πακέτο στη σεζόν και θα το πάει μέχρι τέλος. Ακόμη κι αν χρειαστεί μπαράζ.
Ο ΟΦΗ αντεπιτέθηκε λοιπόν και ελπίζει στο μαξιλαράκι του μπαράζ για τη σωτηρία (με το δεδομένο ότι η αναδιάρθρωση ισχύει στη χώρα της… αποδιάρθρωσης, αλλιώς σώθηκε και δεν το ξέρει!). Με τη λογική ότι δεν καταστρέφω, αλλά δημιουργώ, ως προμετωπίδα. Ακόμη και με παίκτες που δεν δημιουργούν όσο πρέπει και χρειάζεται, γιατί η επιλογή τους δεν έγινε εξαρχής με αυτό το σκεπτικό και τα μπαλώματα είναι λύση προσωρινή. Το θέμα είναι ότι, ακόμη και στο χειρότερο σενάριο, αυτό του υποβιβασμού, η λογική θέλει τη διοίκηση να υποστηρίζει την μακροχρόνια επένδυση. Άλλωστε, ο Δόκτωρ Τζέκιλ πέθανε, ζήτω ο Μίστερ… Μάικ! Το άλλο θέμα βέβαια είναι αν η χώρα μπορεί να αντέξει την ποδοσφαιρική λογική του ΟΦΗ και να τη μεγαλώσει. Για να υπάρχουν χειραψίες του Ηλία Πουρσανίδη και στην αρχή και το κυριότερο και στο τέλος. Και όχι μόνο σε ένα ματς, αλλά σε όλα.