Έχει πολλά ονόματα η ζωή. Χαμένο όνειρο, φιλοδοξία και αστροφεγγιά. Και άλλοτε, Σκοτεινός Παράδεισος, όπως ο τίτλος του μυθιστορήματος του Στράτου Πόντη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Στην επιβεβαίωση των καλαίσθητων εκδόσεων έρχεται να προστεθεί άλλο ένα εξαιρετικό εξώφυλλο, θλίψη σπαρμένη σ΄όλες τις κατευθύνσεις, καθρέφτες και συστρεφόμενα σώματα της αρρώστιας που ονομάσαμε όνειρο.
Δεν προσφέρει εκπλήξεις η ζωή. Οι στροφές της υπερβαίνουν κάθε ρηχή, ανθρώπινη περιγραφή. Καταιγιστική, αλλοπρόσαλη, ευέξαπτη, με αξίες αναλλοίωτες και αμοντάριστα πλάνα απ΄τους αγαθούς κόπους μας. Όταν αλλάζει κατευθύνσεις μεταμορφώνεται σε παρανάλωμα και όλες οι καταστροφές ταιριάζουν στο φέρσιμό της. Κορίτσι δύσκολο, απ΄τα μαγαζιά του Σχιστού, μια οπτασία λαϊκή.
Αυτή είναι η ζωή και το δράμα του Στράτου Πόντη. Εκείνα που λησμονούμε φθάνει μια στιγμή που επιστρέφουν αλύτρωτα, σαν αρρώστιες και σαν καταιγίδες που βρήκαν τη δύναμή τους. Στα καρέ της νέας, εγχώριας μυθιστοριογραφίας που αφοσιώνεται στο νατουραλισμό των καινούριων κοσμοπόλεων, διασώζεται τ΄ανθρώπινο και το αισθηματικό απ΄τη λαίλαπα του καιρού. Αυτός ο αιώνας δεν περιμένει, πρόκειται για έναν σούπερ αναβάτη που κοιτάζει μονάχα εμπρός του, προσηλωμένος στις πολύ υψηλές ταχύτητες. Αυτός ο αιώνας είναι ένα παιδί σκυμένο στα βιβλία που κάθε τόσο ανακοινώνει την ετυμηγορία του. Άμα κοιτάξει μέσα του, καθρέφτες και άρρωστοι φίλοι, συντρίμια ζωές μες στους σταθερούς και γρήγορους ρυθμούς.
Οι άνθρωποί του μοιάζουν με τις βιβλικές μορφές του συγγραφέα. Μονάχα που για αυτούς τους τελευταίους ποτέ δεν υπήρξε παράδεισος, τόπος της ευτυχίας. Η δική τους ζωή είναι σπαρμένη με φωτιές, τελειώνει μόνο με πόνο. Είναι φωτογραφίες και αναπαραστάσεις του δικού μας ακάλυπτου χώρου. Άραγε ποιο σώμα κερνά τ΄άλλο; Άραγε ποιο σώμα, ποια μέλη ακουμπάνε το μαρτύριό τους διστακτικά και όλα μοιράζονται. Ο κόσμος και ο ήλιος και τα ασφυκτικά βράδια. Και η νωθρότης της εποχής μας συμπυκνωμένη σε μια άβολη στάση στο κουκλίστικο διαμέρισμα, στον εξώστη που μας αναλογεί. Είναι τόσα κοινά πράγματα, τόσο οικεία η σκηνογραφία, η τρυφερή και ένοχη κινησιολογία του Σκοτεινού Παράδεισου.
Ο έρωτας των ηρώων συνιστά μια αληθινή, πέρα για πέρα υπόθεση. Διαποτισμένος με τη σκηνογραφία του σύγχρονου νεοελληνισμού, μεταμορφώνεται σε οικεία μνήμη. Ωστόσο, στις τραγωδίες τ΄αγόρια πρέπει να σκοτωθούν αναίτια και τα οράματα πρέπει να επιστρέψουν μ΄άγρια στόματα. Είπαν ψέμματα, ο χρόνος τίποτε δεν ιατρεύει. Σωριάζει πράγματα πάνω απ΄τα μυστικά, αφήνει τη σκόνη, την υγρασία να κάνουν τη δουλειά. Αρκεί όμως η τυχαία είσοδος σ΄ένα απ΄εκείνα τα σπήλαια και από ένστικτο τα χέρια σου σε οδηγούν βαθιά κάτω στο δάπεδο, εκεί που περιέχεται ατόφιος ο κίνδυνός σου. Να αναμετρηθείς. Το μυθιστόρημα του Στράτου Πόντη αλλιώς.
