Το βράδυ της 16ης Δεκεμβρίου και ενώ οι μάχες μεταξύ των ανταρτών του ΕΛΑΣ και των κυβερνητικών δυνάμεων συνεπικουρούμενων από τα βρετανικά στρατεύματα εξελίσσονταν πλέον εις βάρος του ΕΑΜ, ο άγγλος στρατηγός και διοικητής όλων των ένοπλων δυνάμεων που δραστηριοποιούνταν μετά την Απελευθέρωση στην Ελλάδα Ρόναλντ Σκόμπιπραγματοποίησε τη δεύτερη, εν μέσω της εμφύλιας σύρραξης, επαφή με την ηγεσία του ΚΚΕ, προτείνοντας στον γραμματέα του Γ. Σιάντο εκεχειρία με τους εξής όρους: Την υποχώρηση του ΕΛΑΣ εκτός του λεκανοπεδίου της Αττικής και τον αφοπλισμό των ανταρτικών στρατιωτικών δυνάμεων που συμμετείχαν στην μάχη της Αθήνας. Ο Σιάντος αρνήθηκε, αντιπροτείνοντας μάλιστα την παράδοση των όπλων των κυβερνητικών δυνάμεων, πλην της Ορεινής Ταξιαρχίας.
Το ίδιο είχε συμβεί και τέσσερις μέρες νωρίτερα, όταν η πολεμική αναλογία δεν ήταν ακόμα τόσο επαχθής για τις δυνάμεις του Μετώπου. Αυτή ήταν η δεύτερη και τελευταία ευκαιρία του ΚΚΕ να δώσει τέλος στην ήδη πολύνεκρη εμφύλια διαμάχη καινα διαπραγματευθεί με τους Βρετανούς και την κυβέρνηση Παπανδρέου τους πολιτικούς όρους σύμφωνα με τους οποίους θα διαμορφωνόταν η κυριαρχία στη μεταπολεμική Ελλάδα. Άλλωστε τη στιγμή εκείνη το ΕΑΜ, ως πρωταγωνιστική δύναμη στην αντίσταση εναντίον των κατακτητών, έχαιρε ευρείας λαϊκής υποστήριξης και θα μπορούσε ακόμα να διεκδικήσει ρυθμιστικό ρόλο στην ελληνική πολιτική σκηνή. Όμως, οι βλέψεις της κομμουνιστικής ηγεσίας- η οποία φοβόταν ότι επέρχεται η παλινόρθωση του προπολεμικού δικτατορικού καθεστώτος- ήταν εξ αρχής άλλες και συνοψίζονταν ως εξής: Ένοπλη αντίσταση στα σχέδια των Βρετανών και της ελληνικής αστικής τάξης και κατάληψη της εξουσίας με τα όπλα, υπό τις ευλογίες της Σοβιετικής Ένωσης.
Η στρατηγική του ΚΚΕ, με κύρια χαρακτηριστικά την άγνοια του διπλωματικού γίγνεσθαι στο ευρωπαϊκό πεδίο, την ελλειμματική ανάλυση των στρατιωτικών συσχετισμών εντός κι εκτός Ελλάδας και την αδυναμία κατανόησης των πραγματικών βλέψεων του Στάλιν λειτούργησε τελικά εις βάρος του συνόλου του αντιστασιακού κινήματος και υπέρ των καλοσχεδιασμένων βρετανικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων: Ο ΕΛΑΣ αφοπλίστηκε, οι υποστηρικτές του ΕΑΜ και δη του ΚΚΕ περιορίστηκαν εξοντωτικά σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο και τα Δεκεμβριανά έγιναν η αιτία να ορθωθεί ένα σκληρό δεξιό και με σαφή αντικομμουνιστικό χαρακτήρα, μετεμφυλιακό κράτος. Στο παρόν άρθρο επιχειρείται μια συνοπτική πολιτική προσέγγιση της δεκεμβριανής σύγκρουσης του 1944, και όσων προηγήθηκαν, κυρίως δια της ανάδειξης των διακριτών στρατηγικών που ακολούθησαν τα εμπλεκόμενα μέρη: Αφενός η διττή- και κατά τεκμήριο λανθασμένη- τακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ και η εντέχνως διφορούμενη στάση του Στάλιν στο ελληνικό ζήτημα. Αφετέρου η επιθετική πολιτική του Τσόρτσιλ στην Ελλάδα και η συμπαράταξη της αστικής πολιτικής τάξης της χώρας με τα βρετανικά συμφέροντα.
Οι πόλοι εξουσίας και τα πολιτικά διακυβεύματα στην προ-δεκεμβριανή Ελλάδα
