Τι ενώνει τους διαδηλωτές στον Λίβανο, την Χιλή και τον Ισημερινό; Η οργή, στην οποία μετατράπηκε η αβάσταχτη κούραση από την κλιμακούμενη φτώχεια. Στον Ισημερινό ήταν το ΔΝΤ και τα μέτρα του. Στην Χιλή ήταν η αύξηση στα εισιτήρια του μετρό. Στον Λίβανο ήταν τα νέα φορο-χαράτσια ακόμη και στις τηλεφωνικές διαδικτυακές κλήσεις από εφαρμογές στα κιντά. Αφορμές οι οποίες λειτούργησαν ως η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Για τον λαό του Λιβάνου, που βγήκε στον δρόμο να διαδηλώσει κάτω από το βάρος μιας συνεχώς αυξανόμενης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, καθώς και της ενδημικής διαφθοράς, ήταν μια χρονιά που ξεκίνησε με τον πλέον δυσοίωνο τρόπο: Τον Φεβρουάριο, ο George Zreik, ένας βιοπαλαιστής πατέρας που δεν μπορούσε πλέον να αντέξει τα δίδακτρα της μικρής κόρης του, αυτοπυρπολήθηκε στην αυλή του σχολείου της. Η απελπισμένη πράξη του σόκαρε μια χώρα, η πρόσφατη ιστορία της οποίας, με τους εμφυλίους, τις εισβολές και τις σφαγές, είναι μια έτσι κι αλλιώς διαρκής σοκαριστική αφήγηση.
Πάνω σε αυτό το συλλογικό ψυχολογικό υπόβαθρο, σωρεύτηκε η πράξη του πατέρα και, πριν μια εβδομάδα, το ξέσπασμα μεγάλων φονικών δασικών πυρκαγιών. Η θέα των πυροσβεστών, κακοπληρωμένων ή εθελοντών, να ρίχνονται με το ίδιο αίσθημα αυτοθυσίας στη μάχη με τις φλόγες, με ελάχιστο και παλαιωμένο εξοπλισμό, ήταν το δεύτερο σοκ. Οι νέοι φόροι έμοιαζαν πλέον με «ανέκδοτο» βγαλμένο από την φαντασία του Τζόκερ. Η κοχλάζουσα λαϊκή δυσαρέσκεια, εξερράγη.
Οι συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες, οι οποίες έως τώρα έχουν φέρει εκατομμύρια ανθρώπους στο δρόμο και οδήγησαν στην παραίτηση τεσσάρων υπουργών, έχουν πρωτοφανή χαρακτήρα και κλίμακα. Σε αντίθεση με προηγούμενες κοινωνικές αναταραχές, εξεγέρσεις, κινηματικές εκρήξεις στη χώρα, η σημερινή εξέγερση διαπερνά όλες τις θρησκευτικές και ταξικές διαιρέσεις που ιστορικά καθιστούσαν τη μαζική κινητοποίηση μια δύσκολη υπόθεση. Οι Λιβανέζοι κάθε θρησκευτικής, εθνοτικής και ταξικής προέλευσης, συμπεριλαμβανομένων των Σουνιτών, των Σιιτών, των Χριστιανών και των Δρούζων, φτωχών, περισσότερο εύπορων και αγροτών, βρίσκονται στους δρόμους. Μάλιστα, όπως επισημαίνει ο Foreign Policy, για να αποφευχθούν οι παραδοσιακές κοινωνικές αποκλίσεις που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν το κίνημα, κάθε ξεχωριστή ομάδα επικεντρώνεται στην κατάργηση της καθιερωμένης πολιτικής τάξης στη δική της κοινότητα: Οι Σουνίτες του βόρειου Λιβάνου κατέστρεψαν πορτρέτα του πρωθυπουργού Σαάντ Χαρίρι. Οι Χριστιανοί έριξαν στη φωτιά πορτρέτα του προέδρου, Μισέλ Αούν. Οι Σιίτες λεηλάτησαν γραφεία που συνδέονται με τη Χεζμπολάχ και με το Κίνημα Αμάλ, του προέδρου της Βουλής, Ναμπί Μπέρι.
Να σημειωθεί εδώ, ότι το πολιτικό σύστημα που ισχύει στον Λίβανο κατανέμει αναλογικά τις έδρες του Κοινοβουλίου και τα μεγαλύτερα πολιτικά αξιώματα ανάλογα με τις διαφορετικές θρησκείες και δόγματα.
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr