Ακόμα ένα παιχνίδι- τελικός για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, στη φάση των «16» πλέον, απέναντι στην αήττητη Λιθουανία σήμερα στις 15:40.
Η Λιθουανία έκανε κυριολεκτικά περίπατο στον 4ο όμιλο του Μουντομπάσκετ, πετυχαίνοντας τρεις άνετες νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια απέναντι σε Αίγυπτο, Μεξικό και Μαυροβούνιο.
Κουβαλώντας το 3-0 από την πρώτη φάση, η Λιθουανία γνωρίζει ότι με νίκη κόντρα στην Εθνική ουσιαστικά «κλειδώνει» την πρόκριση στους «8», πετυχαίνοντας τον μεγάλο της στόχο για το τουρνουά.
Εάν μπορούσαμε να απομονώσουμε το πιο επικίνδυνο χαρακτηριστικό τους σαν ομάδα είναι σίγουρα το επιθετικό τους transition, απόρροια των γρήγορων αμυντικών ριμπάουντ, αλλά και της αποτελεσματικότητας τους στο εκτελεστικό κομμάτι των επιθέσεων τέτοιου τύπου με γρήγορες πάσες, σωστούς διαδρόμους και καλές επιθετικές επιλογές στα σουτ από τις γωνιές ή τις 45. Παίρνουν αρκετούς πόντους μέσα από το ζωγραφιστό με στοχευμένο post feed, drive από τους κοντούς αλλά και από δεύτερες ευκαιρίες (επιθετικά ριμπ.)
*Είναι η κορυφαία ομάδα της διοργάνωσης στον τομέα των ριμπάουντ, με 48 «σκουπίδια» ανά αγώνα.
*Δεν θεωρείτε καλή ομάδα στα μάκρυνα σουτ, παρόλα αυτά, τα σουτ της στο transition έχουν μεγάλο ποσοστό ευστοχίας.
Στα δικά μας, η Εθνική μας έκανε μια αξιοσημείωτη ανατροπή κόντρα στη Νέα Ζηλανδία, καθώς έμεινε πίσω ακόμα και με διαφορά 15 πόντων, ενώ ήταν στο -11 στο ημίχρονο. Παρόλα αυτά στο τέλος κατάφερε να πάρει τη νίκη-πρόκριση με 83-74.
Βασικό στοιχείο για την ανατροπή αυτή, ήταν η πιεστική άμυνα στην τρίτη περίοδο, τα λιγότερα λάθη (6) που έκαναν οι διεθνείς μας, οι οποίοι εμφανίστηκαν πολύ πιο συγκεντρωμένοι και στοχοπροσηλωμένοι στο τακτικό πλάνο αλλά και τα σουτ τριών πόντων.
Τα κλειδιά του ματς απέναντι σε μια ομάδα όπως η Λιθουανία είναι: η πιεστική άμυνα στην περιφέρεια ώστε να αποτρέψουμε το post feed στο θηρίο που ονομάζεται Βαλαντσιούνας, οι σωστές επιθετικές επιλογές που θα μας δώσουν ισορροπία στο αμυντικό transition ώστε να μην δεχτούμε εύκολους πόντους γρήγορα (φυσικά οι καλές επιστροφές) και τέλος να βάλουμε τα μάκρυνα σουτ, στοιχείο που έπαιξε κομβικό ρόλο στην αναμέτρηση κόντρα στους Νεοζηλανδούς .
*Ο Κώστας Παπανικολάου στα τρία ματς της πρώτης φάσης έχει 1/13 τρίποντα.
Τέλος, θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι η Λιθουανία ΔΕΝ είναι Νέα Ζηλανδία, ήτοι, δεν είναι μία ομάδα που μπορείς να την αφήσεις να πάρει το πάνω χέρι και να βρεθείς πίσω με 15 πόντους, καθώς ο τρόπος που παίζει δε θα σου επιτρέψει να κάνεις come back ακόμα και στο καλύτερο σου βράδυ.
Γνωρίζοντας αυτό λοιπόν, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί τόσο στο κομμάτι της διαχείρισης των επιθέσεων μας, καθώς κανένα λάθος μας δε θα συγχωρεθεί από τους Λιθουανούς, όσο και στη συνέπεια μας στην άμυνα αφού θα προσπαθήσουν να μας «χτυπήσουν» εκεί που αυτοί υπερτερούν δηλαδή μέσα στη ρακέτα, σενάριο το οποίο σίγουρα δεν μπορούμε να αποτρέψουμε τελείως αλλά μπορούμε σίγουρα να το περιορίσουμε.
Το να αγωνίζεται μία Εθνική ομάδα σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο είναι μία ιδιάζουσα περίπτωση αγωνιστικά αλλά και πνευματικά. Υπάρχουν συνεχόμενα παιχνίδια, υπάρχει πίεση τόσο σωματική όσο και πνευματική, υπάρχει λίγος χρόνος για να προετοιμαστείς και ένας τεράστιος όγκος πληροφορίας που πρέπει να διαχειριστούν παίκτες και προπονητές. Και σίγουρα διαφορετικές καταστάσεις και συνθήκες που μπορούν να επηρρεάσουν το αγωνιστικό προφίλ μια ομάδας και την απόδοση των παικτών (π.χ το κλίμα, οι ώρες ξεκούρασης, τραυματισμοί, ψυχολογική κατάσταση κτλ).
Γι’ αυτό και σε τέτοιου είδους «ειδικές» συνθήκες δεν υπάρχουν ΠΡΕΠΕΙ, υπάρχουν ΘΕΛΩ. Άλλωστε η θέληση είναι μακράν πιο αποτελεσματική από την επιβολή, ειδικά όταν έχεις ήδη υπερβεί τις δυνάμεις σου για να ανταπεξέλθεις σε μια τέτοια «ιδιαίτερη» συνθήκη.
