5 πράγματα για το «Εμφυτο Ελάττωμα» που ομολόγησε ο Πολ Τόμας Αντερσον.
Πριν τη δείτε, διαβάστε 5 πράγματα που εξομολογήθηκε για την ταινία του ο σπουδαίος αμερικανός σκηνοθέτης!
Ο Πολ Τόμας Αντερσον («The Master», «Θα Χυθεί Αίμα», «Μανόλια») διασκευάζει το ομώνυμο βιβλίο του Τόμας Πίντσον, ενός από τους πιο δύσκολους συγγραφείς που θα μπορούσε να επιχειρήσει κανείς μία κινηματογραφική διασκευή.
To «Εμφυτο Ελάττωμα» είναι η πρώτη αμερικάνικη ταινία βασισμένη σε βιβλίο του Πίντσον. Κανείς δεν τόλμησε στο παρελθόν.
Διαβάστε πώς τα κατάφερε ο Αντερσον, κερδίζοντας μάλιστα και την 6η οσκαρική του υποψηφιότητα (στο διασκευασμένο σενάριο):
Το δέος κάνει κακό στην υγεία. «Οπότε το να ένιωθα δέος για τις λέξεις του Τόμας Πίντσον ή να ένιωθα ο ίδιος σημαντικός επειδή θα τις έκανα δικές μου – και τα δύο ακούγονται φριχτά και λάθος. Υπήρξαν σίγουρα στιγμές στην ετοιμασία της ταινίας που υπήρξα υπερπροστατευτικός απέναντι σε αυτά που είχε γράψει. Και αυτό δεν ήταν ένα σωστό μέρος για να βρίσκεσαι. Η ταινία άρχισε πραγματικά να γίνεται διασκεδαστική όταν σταμάτησα να νιώθω έτσι.»
Eνιωσα ξανά σαν μαθητής. «Το να διαβάζεις ένα βιβλίο και να αποφασίζεις αν σου αρέσει ή όχι είναι ένα ζήτημα. Είναι τελείως όμως διαφορετικό να διαβάζεις ένα σπουδαίο συγγραφέα και να βλέπεις πως ανακατεύει τις λέξεις κάνοντάς το να φαίνεται τόσο εύκολο. Ενιωθα σαν να μάθαινα ξανά την τέχνη του γραψίματος. Παραμένει για μένα μαγικός ο τρόπος με τον οποίο ο Πίντσον βάζει μαζί τις λέξεις και πως δουλεύει το μυαλό του και πως γεννά αυτά τα πράγματα. Σε όλη τη διαδικασία παραγωγής της ταινίας είχα πάντα μαζί μου το βιβλίο. Και έλεγα στον εαυτό μου πως οι απαντήσεις πρέπει να βρίσκονται εκεί, απλά δεν κοιτάμε στο σωστό μέρος. Η ιδέα είναι πως αν δουλεύεις σε ένα δάσος και ο ώμος σου ακουμπήσει πάνω σε ένα δηλητηριώδες φυτό, οι νόμοι της φύσης λένε πως κάπου στα επόμενα πέντε μέτρα θα βρίσκεται το αντίδοτο. Με άλλα λόγια, οι απαντήσεις που ψάχνεις κάθε φορά βρίσκονται μπροστά στο γαμημένα μάτια σου. Οπότε είχαμε συνέχεια το βιβλίο στο σετ και ψάχναμε, αναρωτιόμασταν τι εννοεί, τι ήταν αυτό που αναζητούσε.»
Δεν χρειάστηκε να ξαναδώ τα αγαπημένα μου νουάρ. «Είναι όλα μέσα στο μυαλό μου. Το μόνο που είδα ξανά ήταν το “The Big Sleep”. Είπα να το θυμηθώ ξανά, συνειδητοποίησα πως είναι ακόμη και σήμερα ακαταλαβίστικο και ηρέμησα. Στην πραγματικότητα προσπάθησα να αγνοήσω αυτές τις ταινίες με σεβασμό. Αυτές οι ταινίες βρίσκονται στο DNA μου, στην τσέπη μου. Δεν χρειάζεται να δω το “The Long Goodbye” για τετρακοσιοστή φορά. Κανονικά, έπρεπε να προσπαθήσω να το ξεχάσω, γιατί αλλιώς δεν θα τολμούσα να κάνω ένα νουάρ. Είχα στο μυαλό μου την εικόνα μιας ξεθωριασμένης καρτ-ποστάλ για την ταινία. Και ήμουν τυχερός, γιατί είχα φιλμ στο γκαράζ μου από την εποχή του “Μανόλια” το 1999. Ηταν κατεστραμμένο από τη ζέστη και ξεθωριασμένο και αρχίσαμε να κάνουμε τεστ με αυτό και έδειχνε υπέροχο. Τα μαύρα ήταν κάπως γαλακτώδη και όλα έδειχναν ξαφνικά να έχουν βγει από την εποχή, χωρίς καμία επεξεργασία. Καταλήξαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το στοκ μόνο για μερικές σκηνές γιατί ήταν ρίσκο να τραβάμε με αυτό – μπορούσαμε να καταστραφούμε και να μην έχουμε τελικά καθόλου υλικό στο τέλος. Αλλά η αποστολή ήταν να αναπαράγουμε αυτήν την εικόνα χρησιμοποιώντας διαφορετικούς φακούς σε καινούριο φιλμ και παίξαμε και στον τρόπο που γυρίσαμε και στον τρόπο που το εκτυπώσαμε. Αυτό ήταν το κλειδί.»
Η μουσική είναι ένα σημαντικό κλειδί για την ταινία. «Για τη χρήση της μουσικής άντλησα στοιχεία από το βιβλίο και μετά αποφάσισα ότι θα είναι μόνο τραγούδια των 70s. Ειλικρινά έκανα ένα «Πιντσον νερντ» πράγμα με το “Wonderful World” του Σαμ Κουκ. Ο Σαμ Κουκ αναφέρεται στο “Vineland” του Τόμας Πίντσον. Είναι ένας χαρακτήρας που μοιάζει πολύ με τον Σπορτέλο και σε στιγμές αδυναμίας βάζει και ακούει Σαμ Κουκ. Το “Wonderful World” έχει χρησιμοποιηθεί τόσο τέλεια στο “Animal House” που πάλεψα με τον εαυτό μου αν το θα το χρησιμοποιήσω ή όχι.» Δεν ήθελα να είμαστε προφανείς με τη μουσική των 70s. Διαλέξαμε τα κομμάτια που πιστεύαμε ότι λειτουργούν, αλλά πάντα υπήρχε η ανησυχία αν τελικά έχουμε κερδίσει το δικαίωμα να τα χρησιμοποιήσουμε. Θα έπρεπε να υπάρχει ένας κανόνας για τους σκηνοθέτες που να τους απαγορεύει να χρησιμοποιούν ένα τραγούδι που είναι προφανώς αυτό που ταιριάζει στην κάθε σκηνή. Αν θέλεις, για παράδειγμα, να χρησιμοποιήσεις το “Harvest” του Νιλ Γιανγκ, πρέπει να εργαστείς σκληρά γι’ αυτό. Ευτυχώς τα καταφέραμε…»
Ολα υπάρχουν στο βιβλίο. «Τα πάντα είναι ιδωμένα μέσα από το βλέμα του Ντοκ Σπορτέλο. Ακόμη και αν δεν είσαι μαστουρωμένος, μπορείς να καταλάβεις πως θα αντιδρούσες και εσύ με τον ίδιο τρόπο που αντιδρά και αυτός. Ωστόσο, ναι, όλα στο μυαλό μου μοιάζουν και με ένα όνειρο. Ορκίζομαι πως ναι, ίσως εθίστηκα περισσότερο απ’ όσο έπρεπε στο σύμπαν του Τόμας Πίντσον. Τώρα όλα μου φαίνονται τόσο περίεργα και όλα μοιάζουν να συνδέονται με τον τρόπο που τα σκέφτηκε αυτός. Θα ήταν εύκολο να πω πως η υπόθεση δεν έχει σημασία. Κι όμως, σας διεβεβαιώ πως όλα ενώνονται. Αλλά αυτό είναι το διασκεδαστικό με τον Πίντσον. Ολο του το υλικό, που είναι φαινομενικά τόσο ασυνάρτητο και ακατέργαστο, είναι πολύ προσεκτικά δομημένο και προμελετημένο με προσοχή. Υπάρχει νόημα στα πάντα και τα πάντα έχουν σύνδεση μεταξύ τους. Κάθε πράξη έχει μια συνέπεια. Οταν στέλνεις αυτόν τον τύπο να ερευνήσει τι συνέβη στη γενιά του, οι τελείες ενώνονται. Είναι όλα τόσο ακριβή. Δεν είναι απλά τρέλες που ο Πίντσον εφευρίσκει από το πουθενά. Επιστρέφει με αποδείξεις στα χέρια του: κοιτάξτε τι έκαναν αυτοί οι Ρεπουμπλικανοί που βρίσκονται στην εξουσία όταν ήταν στα νιάτα τους…»
– “Έμφυτο Ελάττωμα“. Μη χάσετε την ταινία την Τετάρτη 14/9 στις 23:15 αποκλειστικά στο NOVACINEMA3HD
