ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (THE THEORY OF EVERYTHING) είναι μιαταινία για το πώς (με πείσμα, δύναμη κι αυτό το εκπληκτικό, τεράστιο μυαλό του), ο Στίβεν Χόκινγκ νίκησε τα προσωπικά του όρια κι έζησε για να αλλάξει κι αυτά της γενικής σχετικότητας, της βαρυτικής μοναδικότητας, της κβαντικής μηχανικής. Είναι μία ματιά στην ιστορία του διάσημου Βρετανού θεωρητικού φυσικού και κοσμολόγου, του ανθρώπου που καθηλώθηκε σ’ ένα αναπηρικό καροτσάκι, χάνοντας τον έλεγχο του σώματος και της ομιλίας, αλλά ποτέ τον ενθουσιασμό του για γνώση, την ευφυΐα και το χιούμορ του.
Ο Έντι Ρεντμέιν (ο οσκαρικός νικητής Α’ Ανδρικού) σ’ έναν τόσο σύνθετο ρόλο, κατορθώνει μία παραδειγματική ερμηνεία, αυτόματα κλασική. Δεν ανακουφίζεται από τη φυσική ομοιότητά του με τον Χόκινγκ, αυτή την παιδική φαινομενική γλυκύτητα κι ευγένεια, δεν γραπώνεται από το δεκανίκι της μίμησης ενός κορμιού τσακισμένου από τη νόσο, δεν κάθεται στην καρέκλα με την ανακούφιση της μανιέρας. Φαίνεται η δουλειά του, αλλά και το ήθος του ως ηθοποιός: σε κάθε βλέμμα που παλεύει να επικοινωνήσει, σε κάθε στραβό μελαγχολικό χαμόγελο, σε κάθε σαρκαστικό σήκωμα του φρυδιού.
Διαβάστε αναλυτικά πώς προετοιμάστηκε για το ρόλο:
Πρώτα από όλα έπρεπε να κερδίσει το ρόλο. Κι αυτό γιατί οι παραγωγοί ήθελαν τον Αντριου Γκάρφιλντ ή τον Μάικλ Φασμπέντερ για πρωταγωνιστή της ταινίας. Ο Ρεντμέιν, μέσω του ατζέντη του, κατάφερε να κλείσει ένα ραντεβού με τον σκηνοθέτη, Τζέιμς Μαρς για να πιουν μια μπύρα. «Ή έτσι νόμιζα, εφόσον συναντηθήκαμε σε μία παμπ. Όμως εγώ παρήγγειλα μπύρα κι εκείνος καφέ. Μείναμε για 4 ώρες. Εγώ έγινα ντίρλα κι εκείνος υπερκινητικός λόγω καφεΐνης. Όμως, στο τέλος τον είχα κερδίσει. Χαλάρωσα και διεκδίκησα το ρόλο. Τον έπεισα, όχι για το ταλέντο μου σίγουρα, αλλά για το πόσο αποφασισμένος ήμουν να υπακούσω στις επιταγές του ρόλου..»
Η σωματική μεταμόρφωση… ήταν το λιγότερο που τον απασχολούσε. Ήξερε ότι οι παγίδες ήταν αλλού. Παρόλα αυτά έχασε 10 κιλά, κόβοντας το βραδινό φαγητό και τρέχοντας κάθε πρωί. Επίσης μάκρινε τα νύχια των χεριών του γιατί έμαθε ότι από μικρός ο Χόκινγκ είχε αυτή τη συνήθεια. «Η γυναίκα μου μίσησε αυτή τη λεπτομέρεια. Κι ο Στίβεν είχε αυτά τα τέλεια νύχια. Τα δικά μου ήταν στραπατσαρισμένα και στο τέλος κάθε μέρας βρώμικα….»
Κίνηση/ ακινησία. Ο Ρεντμέιν συνεργάστηκε με τη χορογράφο Αλεξάντρα Ρέινολντς (η οποία είχε δουλέψει και στην κίνηση των ζόμπι στο “World War Z”). Σε συνεργασία με το γιατρό του Χόκινγκ που εξηγούσε και έδειχνε φωτογραφίες του αστροφυσικού από τα νεανικά του χρόνια μέχρι σήμερα, βρήκαν μαζί την κίνηση, την ακινησία, τη στάση της λεκάνης, το στράβωμα του στόματος στα διάφορα στάδια της ασθένειας του Χόκινγκ. «Με καθοδήγησε στο πώς να κρατάω το μολύβι, πώς να πίνω ένα ποτήρι νερό, πώς να περπατάω, να κάθομαι, να… υπάρχω ως Στίβεν Χόκινγκ. Κινηματογραφούσε ό,τι έκανα και μου το έδειχνε για να μελετήσω τα λάθη μου…»
Μια βαθύτερη κατανόηση της αρρώστιας έρχεται μόνο όταν συναναστραφείς με κάποιον που πάσχει από αυτή. Για αυτό ο Ρεντμέιν μελέτησε για 2 μήνες πάνω από 30 ασθενείς μίας νευρολογικής κλινικής στο Λονδίνο που πάσχουν από αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση (ALS). Καθώς μία ταινία δεν γυρίζεται ποτέ με χρονολογική σειρά, έπρεπε να ξέρεις πολύ καλά όλα τα στάδια της ασθένειας και πώς να μεταμορφώνεσαι σε αυτά, ανάλογα με τις απαιτήσεις του ημερήσιου γυρίσματος.
Η υπεροχή του μυαλού. Ο Ρεντμέιν μελετούσε επί 4 μήνες τις θεωρίες του Χόκινγκ. Διάβασε μελέτες, βιβλία του, κρατούσε σημειώσεις, παρακολούθησε σε ντοκιμαντέρ και στο youtube ομιλίες του σε πανεπιστήμια. Τις περισσότερες φορές καταλάβαινε ελάχιστα. Συνεργάστηκε με έναν φυσικό του πανεπιστημίου Imperial College του Λονδίνου ο οποίος του εξηγούσε κάποιες βασικές αρχές. «Γελούσε μαζί μου γιατί πήγαινα με 40 σελίδες ερωτήσεων και σημειώσεων. Μου έλεγε ότι δεν ετοιμάζω τη διατριβή μου, αλλά για μένα ήταν σημαντικό να καταλάβω πώς λειτουργούσε το μυαλό του Στίβεν…»
