Ας ξεκινήσουμε από τα ελαφρυντικά, η Μπασακσεχίρ είναι εξαιρετική ομάδα, με πλούσιο ρόστερ και ικανούς ποδοσφαιριστές. Η ΑΕΚ από τη δική της πλευρά χρησιμοποίησε αυτό το ματς ως γενική πρόβα πριν από τα ευρωπαϊκά της παιχνίδια, άρα κάπως έτσι, όπως τα είδαμε, είναι τα πράγματα στο μυαλό του προπονητή της.
Ομολογώ ότι μέχρι χθες δεν είχα παρακολουθήσει δευτερόλεπτο τις προσπάθειες της Ένωσης στα φιλικά. Διαβάζοντας τα ρεπορτάζ του Γιώργου Βασιλείου από την Πολωνία στο www.novasports.gr και ακούγοντας τις εκτιμήσεις των φίλων της ΑΕΚ, περίμενα να δω μια ομάδα να προσπαθεί (γιατί είναι νωρίς ακόμα να το καταφέρνει κιόλας) να παίξει θελκτικό ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο κατοχής, με ξεκάθαρο προσανατολισμό μέσα στο γήπεδο, τουλάχιστον αναφορικά με το τι θέλει να κάνει.
Αντ’ αυτού είδα μια ομάδα πνιγμένη στο άγχος και τη νευρικότητα, με αμέτρητα λάθη σε καίριους χώρους, τα οποία έφερναν εύκολα στην περιοχή τους Τούρκους, με μόνο τρεις Έλληνες στην 11αδα, με 5 Πορτογάλους βασικούς κι αναντικατάστατους (σε λίγο θα γίνουν 6 με τον Ολιβέιρα παρόντα) και τα πάντα στην επίθεση να εξαρτώνται από τις ορέξεις του «ανόρεκτου» χθες Ζεράλδες. Αν δεν υπήρχε ο ταχύτατος Βράνιες και ο αξιόπιστος Μπάρκας σε συνδυασμό με τη φλυαρία των επόμενων αντιπάλων του Ολυμπιακού, δύσκολα το ματς θα τελείωνε στο μηδέν.
Αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για μια καινούρια ομάδα, νέο προπονητή, που προσπαθεί να παίξει κάτι διαφορετικό και πως χρειάζεται πίστωση χρόνου. Γίνεται όμως σύγχρονο ποδόσφαιρο χωρίς εξτρέμ, γενικότερα χωρίς ταχύτητα όχι μόνο στις πτέρυγες, αλλά και στον άξονα; Αυτό που θέλει να παίξει ο Καρντόσο απαιτεί από τα μπακ του να είναι περισσότερο εξτρέμ και λιγότερο μπακ, με αποτέλεσμα οι αμυντικοί μέσοι να τρέχουν συνεχώς για να κλείσουν τρύπες, ενώ αν ξεχαστεί κάποιος που παίζει μπροστά τους, Μάνταλος-Βέρντε χθες, τότε μιλάμε όχι για κενό, αλλά για την τρύπα του όζοντος.
Συμφωνώ ότι ομάδες όπως η τουρκική δύσκολα θα συναντήσει η ΑΕΚ στη σούπερ λιγκ 1, πλην εξαιρέσεων, ενώ ακόμα το βαρύ πυροβολικό που λέγεται Ολιβέιρα είναι στο στάδιο προσαρμογής. Τα ευρωπαϊκά παιχνίδια όμως είναι επικίνδυνα κοντά κι εκεί δεν υπάρχουν λάθη που συγχωρούνται. Το σημαντικό είναι να αναγνωρίζονται και να βελτιώνονται οι αδυναμίες και όχι να γίνεται λόγος για πολύ καλό δεύτερο ημίχρονο, όταν το μόνο που άλλαξε ήταν το μη «πούλημα» της μπάλας που γινόταν στο πρώτο.
