Κατέκτησαν την κορυφή του κόσμου στη Ντόχα, η μία στα 200 μέτρα η άλλη στο έπταθλο. Η πορεία τους δεν ήταν εύκολη. Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα το χαμόγελο. Αυτό που τις βοήθησε να ξεπεράσουν τα εμπόδια, να ψάξουν αλλού μονοπάτια και στο τέλος να φτάσουν στην κορυφή. Του κόσμου…
Πολλές φορές ο δρόμος μοιάζει να είναι διαφορετικός. Όμως αποδεικνύεται και πάλι πως… όλα για κάποιο λόγο γίνονται.
Σε μικρή ηλικία η Ντίνα Άσερ Σμιθ ήταν εξαιρετική παίζοντας χόκεϊ. Το μυαλό της ήταν περισσότερο σε αυτό. Μέχρι να εντοπίσει ένας προπονητής κάτι διαφορετικό. Ο Τζον Μπλάκι είδε την έφεσή της στον στίβο. Σε στιγμή που και η ίδια δεν το είχε καν φανταστεί.
Την έπεισε, άλλαξε δρόμο και δικαιώθηκε…
Ακόμη και μετά το Ολυμπιακό χάλκινο μετάλλιο είχε προβλήματα. Έσπασε το πόδι της. Τοποθέτησε δύο βίδες. Απογοητεύτηκε. Όμως είχε πάντα αυτή τη δύναμη του χαμόγελου που τη διακρίνει. Την αισιοδοξία πως όλα θα είναι καλύτερα στο μέλλον και την όρεξη να αξιοποιήσει το ταλέντο και τις ικανότητές της.
Η Κατερίνα Τζόνσον Τόμπσον είδε το 2015 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα τρείς φορές υψωμένο το κόκκινο σημαιάκι της άκυρης προσπάθειας. Στα 22 της χρόνια απογοητεύτηκε. Απέτυχε σε έναν μεγάλο αγώνα αφού είχε πάει άσχημα και στα 800 μέτρα.
Λίγα χρόνια μετά έχει κάθε λόγο μόνο να πανηγυρίζει και να μοιράζει το χαμόγελό της σε όσους θέλουν μια φωτογραφία ή ένα αυτόγραφο από την κορυφαία του κόσμου. ΟΙ δυσκολίες την έκαναν αποφασιστική. Ανεξάρτητη. Μέσα από αυτές κατόρθωσε να αλλάξει επίπεδο.
Ο αθλητισμός είναι προπόνηση, ταλέντο, προσπάθεια. Κυρίως όμως είναι μυαλό, ψυχολογία. Χωρίς αυτά δεν υπάρχει συνέχεια, σταθερότητα και υψηλό επίπεδο.
