Όμως οι συνθήκες και οι καιροί που ζούμε δεν είναι εντός της λογικής κι έτσι οι εισβολές, οι διακοπές και οι τραμπουκισμοί είναι στην ημερήσια διάταξη. Οπότε τη φράση του Σπανούλη την παίρνει το ποτάμι. Το ποτάμι της καφρίλας και των ανεγκέφαλων που σάρωσε τη λάμψη των εννιά αστεριών των ελληνικών τελικών και την όποια ελπίδα όσων αγαπούν το άθλημα πως θα δουν μπασκετάκι.
Μια φράση-σοκ περνάει στα ψιλά. Δεν αγγίζει την τσίπα κανενός. Δίνει την αίσθηση ψιθύρου, αν και την ξεστόμισε ένας απ τους μεγάλους πρωταγωνιστές της βραδιάς.
Ψίθυρος εν μέσω κραυγών παραγόντων και οπαδών.
Ας το αποδεχτούμε λοιπόν. Πρωταγωνιστές στο δικό μας γήπεδο δεν είναι οι αθλητές. Μπορούμε αφού τόσο μας ικανοποιεί να παρακάμψουμε το αθλητικό σκέλος. Δηλαδή να πλακώνονται στα ραδιόφωνα και στις εφημερίδες μια εβδομάδα πριν το ματς οι παράγοντες και όταν φτάνει η μέρα του αγώνα να σφάζονται ανενόχλητοι οι οπαδοί στις εξέδρες.
Στο παρκέ να στέκονται αμίλητα κι ακίνητα σκιάχτρα, ντυμένα στα κόκκινα και τα πράσινα. Πρώτης τάξης στόχοι για θερμόαιμους ικανούς στο σημάδι. Τι τα θες τα καρφώματα και τα τρίποντα, αφού δε λένε και τίποτα σε κανέναν! Το πρωτάθλημα να δίνεται με κλήρο κάθε χρόνο και όλοι να είμαστε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα.
Κάτι σαν Ρωμαϊκή αρένα θα μου πείτε Μα αυτό το προϊόν ξέρουμε, αυτό εμπιστευόμαστε. Όσοι διατηρούν την αγάπη για τον αθλητισμό ζωντανή και τείνουν το αντίχειρα προς τα πάνω για να δώσουν παράταση ζωής σ αυτό που αγαπούν είναι θλιβερή μειοψηφία. Οι περισσότεροι αρκούνται στον σύγχρονο άρτο και θεάματα των αθλητικών και κάθε λογής αυτοκρατόρων και απαιτούν μανιασμένα ταπείνωση και εξόντωση των αντιπάλων.
