Ένα ομοφοβικό παραλήρημα σιχαμερής αισθητικής. Με τη ψευτό-μαγκιά και τον σαρκασμό να ξεχειλίζει, ο Βερύκιος οπλίζεται – όχι τυχαία – με ό,τι πιο ηλίθιο μπορεί να κατεβάσει ο νους του και παράλληλα διακοσμεί την υποτιθέμενη σκέψη του με την απαραίτητη δόση συνομωσιολογίας. Η εισαγωγή έχει γίνει από τον Δημήτρη Σταυρόπουλο, σε άλλο ύφος, άλλο περιεχόμενο. Όμως η εξέλιξη της «κουβέντας» προχωρά με ύφος «καλός μπάτσος/κακός μπάτσος». Ο Βερύκιος τις καφρίλες. Ο Σταυρόπουλος να προσπαθήσει, τάχα μου, να τον επαναφέρει στην τάξη. Το σκηνικό θα ήταν αστείο αν δεν ήταν πρώτα τραγικό – και επικίνδυνο.
Ποσώς ενδιαφέρει αν ο κ. Κορτώ είναι γκέι. Η μόνη περίπτωση να σχετίζονται οι σεξουαλικές του προτιμήσεις με την επαγγελματική ή πολιτική του δραστηριότητα, είναι να τις κάνει όχημα και σημαία, λες και η ιδιότητα του ομοφυλόφιλου προσδίδει κάποιου είδους αίγλη. Είναι φαινόμενο που παρατηρείται. Στο βαθμό που παρακολουθώ τον κ. Κορτώ, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
Ο κ. Βερύκιος φρόντισε να πιαστεί από τη δήλωση του συγγραφέα, «προτιμώ να συγκεντρωθώ στον άνδρα μου και στα βιβλία μου». Του χτύπησε ευαίσθητη χορδή ή όχι, ήξερε ότι το κοινό θα αντιλαμβανόταν την εν λόγω δήλωση ως προκλητική. Σπεκουλάροντας σε αυτή ακριβώς την εναπομείνασα οπισθοδρομική νοοτροπία, δεν είναι δύσκολο να βρεις συμμάχους: τους ακροατές που τον αποθέωναν, «γιατί είναι αληθινός».
Καμία αντίρρηση. Αληθινός. Τόσο πολύ, που είναι και χρήσιμος.
Χρήσιμος για να παρακολουθήσουμε την αντίδραση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης. Χρήσιμος, για να αντιληφθούμε πως ο τηλεοπτικός αστέρας νιώθει άτρωτος, αδιαπέραστος, μακάριος μέσα στο όργιο φαιδρότητας που ηθελημένα έστησε. Χρήσιμος, για να στηθεί έντεχνα μια συζήτηση που δεν χρησιμεύει σε τίποτα. Για να αποπροσανατολιστεί το κοινό από την γόνιμη συζήτηση που δεν είναι σε θέση να κάνει αυτό το απομεινάρι της δημοσιογραφίας, το ξεχαρβαλωμένο παντζούρι των τηλεοπτικών παραθύρων, ο γραβατωμένος που ουρλιάζει από μικροφώνου, δήθεν έξω φρενών.
Θα ήθελα να πιστεύω ότι αν αυτοί είναι οι πιο έξυπνοι αδαείς της προνομιούχας δημοσιογραφικής νονμεκλατούρας, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Δεν είμαι σίγουρος – ο λαϊκισμός τους, αυτές τις εποχές, δεν θα πρέπει να υποτιμάται.
ΥΓ. Κύριε Σταυρόπουλε, ηθελημένα ή όχι, γίνατε δεκανίκι του συμπαρουσιαστή σας, δεύτερος ρόλος στο φασιστικό παραλήρημα του. Αν πραγματικά θέλατε να διαχωρίσετε τη θέση σας, η έντιμη αποχώρηση θα ήταν, φρονώ, η πιο έντιμη επιλογή.
