Τα παράθυρα έκλεισαν, η ζωή στο μπάσκετ θα συνεχιστεί αλλά είναι ώρα να κάνουμε μια συνολική αποτίμηση της κατάστασης, βασισμένη όχι στην ευφορία του 2-0 της εθνικής και της επιτυχίας παικτών-outsiders. Μια αποτίμηση που έχει να κάνει συνολικά με το μέλλον του Ευρωπαϊκού μπάσκετ και κατ’ επέκταση του ελληνικού (ανύπαρκτου) μοντέλου.
Εδώ και 17 χρόνια ο ιδιωτικός οργανισμός που λέγεται Ευρωλίγκα κατάφερε να γιγαντωθεί και αυτή τη στιγμή αντιπροσωπεύει ότι καλύτερο υπάρχει στο Ευρωπαϊκό διασυλλογικό μπάσκετ. Κερδίζει το μεγαλύτερο μέρος από την πίττα των εσόδων του Ευρωπαϊκού μπάσκετ που δεν είναι δα και τεράστια (σε σχέση με το ποδόσφαιρο) και βασίζεται στο μοντέλο του ‘’προέδρου πληρώνω’’ αφού στην πράξη καμία από τις ομάδες-μετόχους της δεν παράγει κέρδος! Παρόλα αυτά επιβιώνει επειδή στην Ελλάδα δύο οικογένειες βάζουν λεφτά, στη Ρωσία και στην Τουρκία υπάρχει αφάγωτο μαύρο χρήμα που διοχετεύεται και στο μπάσκετ και στην Ισπανία δύο μεγάλα κλαμπ πετάνε και μερικά ψίχουλα εκατομμυρίων στις ομάδες μπάσκετ τους.
Μήπως είναι καιρός να ξεκινήσουμε μια σοβαρή κουβέντα για την απόλυτη ανεξαρτητοποίηση των ομάδων της Ευρωλίγκα;
Ξέρω ότι με τη σκέψη αυτή ρίχνω λίγο νερό ακόμη στον μύλο του κυρίου Μπερτομέου που ανέκαθεν στην άκρη του μυαλού του είχε αυτή την ιδέα. Ρεαλιστικά μιλώντας αργά ή γρήγορα εκεί θα οδηγηθούμε. Ήδη, οι περισσότερες ομάδες της Ευρωλίγκα αρνήθηκαν να παραχωρήσουν τους παίκτες τους στις εθνικές. Ακριβώς όπως κάνουν εδώ και χρόνια οι ομάδες του ΝΒΑ. Προφανώς και δεν θα υπάρξουν (στις περισσότερες χώρες, για την Ελλάδα δεν παίρνω όρκο) και κυρώσεις. Η αποχή των διεθνών όχι με το πρόσχημα ενός τραυματισμού, αλλά ψυχρά με τη λογική «έχουμε αγώνες», όπως ακριβώς επαναλαμβάνω γίνεται και με τα αντίστοιχα κλαμπ του ΝΒΑ είναι μια πρώτη κίνηση ανεξαρτητοποίησης.
Δίνει πλέον το δικαίωμα σε ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΠΑΙΚΤΗ το καλοκαίρι να πει ότι δεν θα κατέβει γιατί θέλει να ξεκουραστεί ή γιατί βαριέται ή γιατί θέλει να πάει διακοπές στην Ίμπιζα και στη Μύκονο.
Αυτή τη στιγμή η Ευρωλίγκα έχει τεράστια πλεονεκτήματα και διαφορές υπέρ της σε σχέση με όλα τα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα πλην του Ισπανικού. Τα παραδείγματα είναι μέσα στην αυλή μας: Τι προσφέρουν ακριβώς στο ελληνικό πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός πέρα από τον δικό τους ανταγωνισμό. Κινούνται σε διαφορετική ταχύτητα από όλους τους υπόλοιπους. Κερδίζουν τους πάντες και συνήθως όταν παίζουν εντός έδρας δεν πάνε στο γήπεδο καλά-καλά ούτε οι κάτοχοι των εισιτηρίων διαρκείας. Ένα παιχνίδι Παναθηναϊκού-Μάλαγα, όπως αυτό της Παρασκευής θα συγκινήσει απείρως περισσότερους φιλάθλους από ένα αντίστοιχο Παναθηναϊκού-Φάρου ή Παναθηναϊκού-Ρεθύμνου. Τι φέρνουν στο ελληνικό πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός; Την αναμονή δύο μεταξύ τους αγώνων στην κανονική περίοδο και των δεδομένων 3,4 ή πέντε τελικών την άνοιξη. Και μαζί φασαρίες, γκρίνια, φαγούρα, ανακοινώσεις, καχυποψία και πάει λέγοντας. Την ίδια στιγμή που τα δύο αντίστοιχα μεταξύ τους παιχνίδια για την Ευρωλίγκα είναι σαφώς πιο πολιτισμένα, γίνονται με ξένους διαιτητές και οι οπαδοί τους είναι….υποψιασμένοι και ενημερωμένοι. Η Ευρωλίγκα όχι μόνο δεν θα τους χαριστεί αν γίνουν φασαρίες αλλά ο Μπερτομέου με….χαρά θα τους αφαιρέσει μέσω τσουχτερών προστίμων μερικά από τα ετήσια έσοδά τους. Και θα τα παρακρατήσει δεν θα κάνει…..διακανονισμούς όπως ο ΕΣΑΚΕ, ούτε θα τα γράψει στο….χιόνι.
Στην Ελλάδα για κάθε ποινή υπάρχει το ΑΣΕΑΔ, είναι αμφίβολο πόσα και ποια από τα πρόστιμα έχει εισπράξει ο ΕΣΑΚΕ και στο πολύπλοκο σύμπαν της αθλητικής δικαιοσύνης δεκάδες παραθυράκια κα υποσημειώσεις των νόμων για να τη σκαπουλάρουν.
Δεν βλέπω τίποτε κακό, αντιθέτως βλέπω πολλά οφέλη στην πρόοδο του λεγόμενου επαγγελματικού μπάσκετ να αποσχισθούν οι δύο ομάδες και να κόψουν τον ομφάλιο λώρο που τους δένει με το ελληνικό πρωτάθλημα. Το γόητρο του τίτλου που θα κατακτήσει ο ένας από τους δύο μάλλον το πληρώνει πολύ ακριβά το σύνολο του ελληνικού μπάσκετ και η ανταπόδοση τείνει να γίνει πολύ μικρότερη. Με την Ευρωλίγκα κλειδωμένη και τις 16 κατά τεκμήριο ή κατά περίσταση καλύτερες Ευρωπαϊκές ομάδες να έχουν εξασφαλισμένη θέση τι μένει για τους κατά φαντασία δελφίνους; Η ΑΕΚ θα περιμένει πολλά χρόνια για να πάρει σειρά στην Ευρωλίγκα και αν το καταφέρει θα έχει κοστίσει στον ιδιοκτήτη της ποταμό εκατομμυρίων. Ο Άρης; Πλάκα κάνουμε. Ο ΠΑΟΚ; Όταν έρθει η Δευτέρα παρουσία. Για όλους αυτούς αλλά και για τους εκάστοτε φιλόδοξους όπως ο φετινός Προμηθέας Πατρών υπάρχει το Τσάμπιονς Λιγκ της ΦΙΜΠΑ. Μια χαρά θα βολευτούν και θα ξοδέψουν και λιγότερα.
Επιχειρήματα τύπου «και η εθνική ομάδα;» και «οι φιλοδοξίες των παικτών;» έπεσαν πια σαν χάρτινοι πύργοι με τα δύο παιχνίδια των προκριματικών. Η εθνική για πρώτη φορά μετά από οκτώ χρόνια έβγαλε υγεία και μας έκανε να χαμογελάσουμε. Τα ίδια θα έγραφα αν είχαμε χάσει και ένα ή και τα δύο παιχνίδια. Ο μέσος Έλληνας φίλαθλος έμαθε ότι δύο παιδιά που είχαν ταλαιπωρηθεί αφάνταστα και έμοιαζε να μην έχουν μπασκετικό μέλλον (Μαυροειδής-Βασιλόπουλος) υπάρχουν. Χάρηκε με το τρίποντο του Αθηναίου που πέρσι στη μέση της σεζόν είδε την πόρτα του Ολυμπιακού. Αποτέλεσε κίνητρο για παίκτες όπως ο Γκίκας, ο Σαλούστρος, ο Μαργαρίτης που θα έχουν να λένε ότι χρίστηκαν διεθνείς.
Ενδεχόμενα στο κοντινό μέλλον να αποτελέσει μιας πρώτης τάξης κίνητρο για να επιβραβευτούν παιδιά που παίζουν μπάσκετ και ψάχνουν αυτή την ευκαιρία όπως ο Κασελάκης, ο Γιάνκοβιτς και ο Χρυσικόπουλος. Φόβος αποτυχιών δεν υπάρχει. Οκτώ χρόνια δεν έχουμε σηκώσει κεφάλι, τι χειρότερο να μας συμβεί; Και αν θέλουν και οι σταρ της Ευρωλίγκα να παίξουν λίγο μπάσκετ το καλοκαίρι καλοδεχούμενοι, αρκεί να αφήσουν στην άκρη (ορισμένοι) τον βεντετισμό, το δήθεν σταριλίκι και τη «λάμψη» που μερικοί δεν έχουν αποκτήσει χάρη στο παιχνίδι τους αλλά επειδή φοράνε κόκκινα ή πράσινα. Χώρια που αποδείχθηκε ότι παίκτες με κίνητρο, ακόμη και παίκτες μικρότερων δυνατοτήτων, μερικές φορές μπορούν πολύ πιο εύκολα να κάνουν την υπέρβαση από βαριεστημένους ή δήθεν σταρ. Για να μην παρεξηγηθώ: Κανείς δεν μπορεί με δύο νίκες να διαγράψει μονοκοντυλιά την προσφορά των πρωτοκλασάτων παικτών. Και να τους ρίξει στην πυρά. Αλλά τα αποτελέσματα των οκτώ τελευταίων χρόνων δεν τους δικαιώνουν χωρίς να είναι οι αποκλειστικά υπεύθυνοι. Κάθε κρίση είναι παράλληλα και μια πόρτα σε ευκαιρίες. Αρκεί να υπάρχει θάρρος και ένα διαφορετικό όραμα. Τα δύο αυτά παιχνίδια του Λέστερ και της Κρήτης δεν πρέπει να μνημονεύονται ως ο θρίαμβος των outsiders αλλά ως μια καλή ευκαιρία να σκεφτούμε ότι για το μπάσκετ υπάρχει και ένας τρίτος δρόμος.
