Την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, σε ηλικία 39 ετών, ανακοίνωσε ο πρώην αρχηγός της εθνικής χάντμπολ των ανδρών, Γιώργος Χαλκίδης.
Ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες της «χρυσής γενιάς» της ελληνικής χειροσφαίρισης, ο πολύπειρος πίβοτ, υπήρξε βασικό στέλεχος της εθνικής ομάδας που έφτασε στην έκτη θέση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας (2004) και του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Τυνησίας (2005).
Σε συλλογικό επίπεδο, ξεκίνησε από τον Αρίωνα Πτολεμαϊδας, πέρασε για ένα χρόνο από τον Ολυμπιακό Κερατσινίου και διέπρεψε με τον Πανελλήνιο (1995-2004), με τον οποίο κατέκτησε τρία πρωταθλήματα και ισάριθμα κύπελλα. Μετά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας έφυγε στο εξωτερικό όπου και παρέμεινε ως το τέλος της καριέρας του, αγωνιζόμενος διαδοχικά στην ισπανική Καντάμπρια, τις γερμανικές Μελσούνγκεν και Βέτσλαρ και την τελευταία τετραετία στην ελβετική Βάκερ Τουν, με την οποία μάλιστα πανηγύρισε το νταμπλ το 2013.
Στην επιστολή που έδωσε στη δημοσιότητα, μέσω της ΟΧΕ, ο Γιώργος Χαλκίδης αναφέρει:
«Στην ζωή κάθε αθλητή, έρχεται η δύσκολη στιγμή και ο αντίπαλος που ποτέ δεν ήθελε να αντιμετωπίσει, ο χρόνος. Μετά από 30 συναπτά έτη στα γήπεδα, θα πρέπει να σταματήσει να προετοιμάζει την αθλητική του τσάντα και να ετοιμάζεται για την προπόνηση. Ο χρόνος είναι αμείλικτος με όλους.
Το ταξίδι ξεκίνησε από την πόλη μου, την Πτολεμαΐδα και τον Αρίωνα, χωρίς καν να έχει περάσει από το μυαλό μου τι θα επακολουθήσει. Επόμενος σταθμός ήταν ο Ολυμπιακός Κερατσινίου και στη συνέχεια μια δεκαετία στον Πανελλήνιο με πολλά πρωταθλήματα, κύπελλα και ευρωπαϊκή πορεία. Αυτό ήταν μόνο η αρχή.
Φόρεσα το εθνόσημο της Εθνικής Ελλάδος για 16 συνεχόμενα χρόνια, με περισσότερες από 220 συμμετοχές και είχα την τιμή να υπάρξω για πολλά χρόνια και αρχηγός της. Με το θαύμα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004 (6η Ολυμπιακή θέση), καθώς και με την 6η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Τυνησίας το 2005, σηκώσαμε ως Εθνική ομάδα την σημαία ψηλότερα όσο ποτέ άλλοτε και βάλαμε το μικρό μας… λιθαράκι στο άγνωστο έως τότε ελληνικό χάντμπολ.
Αγωνίστηκα στη συνέχεια για 12 χρόνια ως επαγγελματίας στα ανταγωνιστικότερα πρωταθλήματα της Ευρώπης, όπως την Liga Asobal Ισπανίας με την TEKA Cantabria, την γερμανική Bundesliga με την MT Melsungen και την HSG Wetzlar. Ο τελευταίος μου σταθμός ήταν το ελβετικό πρωτάθλημα (National Liga A) με την Wacker Thun. Η στέψη μου σε Πρωταθλητή και Κυπελλούχο Ελβετίας, καθώς και η συμμετοχή σε ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ ήταν το επιστέγασμα της ευρωπαϊκής πορείας. Μετά από περισσότερες από 450 συμμετοχές στα Ευρωπαϊκά γήπεδα, αποχαιρετώ γεμάτος.
Το ταξίδι αυτό όμως κλείνει τον κύκλο του με ανάμεικτα συναισθήματα. Στεναχωρημένος για αυτή την μπάλα -που κολλάει όπως λένε- αλλά απόλυτα ικανοποιημένος για το ότι κατάφερα να είμαι επαγγελματίας μέχρι τα 39 μου χρόνια και να πραγματοποιήσω, σχεδόν όλα μου τα όνειρα στο αγαπημένο μου άθλημα.
Στο μυαλό μου έρχονται τα πρώτα μου βήματα στον Αρίωνα Πτολεμαΐδας, τα πρωταθλήματα και κύπελλα με τον Πανελλήνιο και η ανακοίνωση του προπονητή λίγες ώρες πριν ξεκινήσουν οι αγώνες ότι είμαι μέσα στην 14άδα της Ολυμπιακής ομάδας.
Θυμάμαι με συγκίνηση την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο και μπαίνοντας τελευταίοι στο πλημμυρισμένο από κόσμο Ο.Α.Κ.Α.
Επίσης, δεν μπορώ να ξεχάσω, όταν παίζαμε στο γεμάτο κλειστό Γυμναστήριο του Ελληνικού για την 5η θέση των Ολυμπιακών και, παρά την ήττα από την Γαλλία, ο κόσμος μας χειροκροτούσε ασταμάτητα, αναγνωρίζοντας το θαύμα που είχαμε καταφέρει.
Μου έρχονται εικόνες από την νίκη μας κόντρα στη Γαλλία στο Παγκόσμιο 2005, αλλά και την παρά λίγο είσοδο στα μετάλλια.
Θυμάμαι το τελευταίο γκολ που δεχθήκαμε από τους Ουκρανούς και μας στέρησε την συμμετοχή μας στο EURO 2006. Το πρώτο μου παιχνίδι με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα στο Palau Blaugrana, το All Star Game της Ισπανίας, αλλά και το πρώτο μου παιχνίδι στο Κίελο, οπού ήθελα μισή ώρα να καταλάβω αυτό που ζούσα.
Επίσης δεν μπορώ να ξεχάσω την τιμή που μου έκανε η πόλη μου, η Πτολεμαΐδα, και ο δήμαρχός της κ.Τσιούμαρης, να ονομάσουν επίσημα το ΕΑΚ Πτολεμαΐδας σε «ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΛΚΙΔΗΣ».
Παρόλα αυτά, ο δρόμος δεν ήταν καθόλου εύκολος, κάθε άλλο!
Πολλή προπόνηση, αρκετοί τραυματισμοί, πολύ άγχος, πολλή πίεση και θυσίες, όμως έμαθα να έχω πίστη, υπομονή, επιμονή και πειθαρχία.
Οι φίλοι που έκανα στην Ελλάδα και την Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και ο σεβασμός και η αναγνώριση είναι αυτά που μου μένουν σαν απόσταγμα αυτού του ταξιδιού.
Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου όλους όσους συνεργάστηκα αυτά τα χρόνια, τους συναθλητές, τους προπονητές, τις ομάδες και τους παράγοντες.
Ένα μεγάλο όμως ευχαριστώ πηγαίνει στην οικογένειά μου, που όλα αυτά τα χρόνια με ακολουθεί, γιατί τίποτε από όλα αυτά δεν θα ήταν εφικτό χωρίς αυτή.
Είμαι χαρούμενος γιατί τα παιδιά μου με είδαν να παίζω χάντμπολ, αλλά και γιατί γεννήθηκαν και μεγαλώνουν μέσα στον Αθλητισμό.
Αυτή είναι και η ευχή μου για τις επόμενες γενιές: Μείνετε στον Αθλητισμό και κυνηγήστε τα όνειρά σας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η αγάπη μου και η προσφορά μου στο χάντμπολ θα σταματήσει. Έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος και ανοίγει ένας άλλος. Ζω με το χάντμπολ, είναι τρόπος ζωής που πολύ δύσκολα αλλάζει!!!».
