«Η Ιταλία ήταν πιο κουρασμένη από εμάς. Συν τοις άλλοις είχε να αντιμετωπίσει και μια πνευματική πρόκληση: στην κανονική διάρκεια δεν είχε νικήσει ένα ματς το οποίο ουσιαστικά είχε στα χέρια της». Νταβίντ Τρεζεγκέ.
Το Euro 2000 είναι η πρώτη συνδιοργάνωση στην ιστορία του θεσμού. Ολλανδία και Βέλγιο είναι οι οικοδεσπότες. Στα χαρτιά οι Οράνιε είναι μαζί με τους Γάλλους τα φαβορί. Οι Τρικολόρ θεωρητικά είναι καλύτεροι από το Μουντιάλ του ’98, το οποίο είχαν κατακτήσει εντός έδρας. Οι «παλιοσειρές» Ντεσάν και Μπλον παίζουν στο τελευταίο τουρνουά τους, ωστόσο οι λύσεις είναι περισσότερες. Τερματοφύλακας ο αναξιόπιστος Μπαρτέζ. Η άμυνα σταθερή με Ντεσαγί, Μπλον, Τουράμ, Λιζαραζού, στο κέντρο ο απροσπέλαστος Βιεϊρά είναι πλέον δίπλα στον Ντεσάν για να πάρει τη σκυτάλη, μπροστά τους ο Ζιντάν, στα άκρα Τζοργκαέφ και Ανρί ή Πιρές, στην κορυφή -κι ανάλογα με το σύστημα- εναλλάσσονται ο «κολλητός» του Ζιζού, Ντουγκαρί, ο Ανρί, ο Τρεζεγκέ, ο Βιλτόρ. Ακόμη κι ο πάγκος είχε βάθος. Καντελά, Καρεμπέ, Μικού, Πετί. Προπονητής ο άλλοτε βοηθός του Ζακέ, Ροζέ Λεμέρ.
Οι παγκόσμιοι πρωταθλητές αρχίζουν τον όμιλο με τριάρα επί της Δανίας. «Είναι οιωνός» γράφει ο γαλλικός Τύπος ενθυμούμενος πως το κερδισμένο Μουντιάλ είχε εκκινήσει με το 3-0 επί της Νοτίου Αφρικής. Έπεται η νίκη επί των φιναλίστ του προηγούμενου Euro, Τσέχων. Στο τελευταίο ματς ο Λεμέρ κατεβάζει τη δεύτερη ομάδα και τελικώς χάνει με 3-2 από τους αμφιτρύωνες Ολλανδούς. Ο προημιτελικός με την Ισπανία, κυλάει στο 2-1 υπέρ των Γάλλων, ώσπου προς το τέλος ο Μπαρτέζ κάνει δώρο ένα πέναλτι. Ο Ραούλ στέλνει τη μπάλα άουτ και τους Πετεινούς περιμένουν στα ημιτελικά οι έτεροι Ίβηρες. Οι Πορτογάλοι των Φίγκο, Ρουί Κόστα, Κονσεϊσάο και Νούνο Γκόμες, έχουν πετάξει έξω από τη φάση των ομίλων Γερμανούς κι Άγγλους, ενώ στην 8αδα έχουν αποκλείσει τους Τούρκους. Προηγούνται με τον Νούνο Γκόμες, οι Γάλλοι ισοφαρίζουν με τον Ανρί, η πρόκριση κρίνεται στην παράταση από το «χρυσό» γκολ του Ζιντάν, με πέναλτι, σε σκληρή αλλά δίκαιη απόφαση για χέρι του «χρυσομάλλη» Αμπέλ Ξαβιέ.
Η ομάδα που θα προκρινόταν στον τελικό για να κοντραριστεί με τους Γάλλους, θα είχε μια ημέρα ξεκούρασης λιγότερη. Κι ήταν οι Ιταλοί. Με πρωταγωνιστή έναν τερματοφύλακα που δεν επρόκειτο να είναι βασικός. Οκτώ ημέρες πριν από την έναρξη της τελικής φάσης, ο Μπουφόν σπάει το χέρι του σε φιλικό με τη Νορβηγία και ο Ιταλός εκλέκτορας, Ντίνο Τζοφ, δίνει τα γάντια στον τότε πορτιέρε της Φιορεντίνα, Φραντσέσκο Τόλντο. Στον ημιτελικό με την Ολλανδία, οι Azzurri μένουν με 10 από 33’, εξαιτίας αποβολής του Τζαμπρότα. Όμως οι…ηρωικές προκρίσεις είναι η δεύτερη φύση των Ιταλών. Ο Τόλντο πιάνει τρία πέναλτι. Ένα του Φρανκ ντε Μπουρ στην κανονική διάρκεια (άλλο ένα του Κλάιφερτ πηγαίνει δοκάρι) κι άλλα δύο στη διαδικασία των πέναλτι.
2 Ιουλίου 2000, τελικός στο Ρότερνταμ. Οι Γάλλοι έχουν την κατοχή, αλλά οι Ιταλοί τον τρόπο κι έναν εξαιρετικό –καθ’ όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης- Τότι. Στο 55’ τακουνάκι του Τότι, σέντρα του Πεσότο, γκολ του Ντελβέκιο. Λίγο νωρίτερα, ο Τζοφ έχει βγάλει τον Φιόρε, ρίχνοντας στη μάχη τον Ντελ Πιέρο. Οι γείτονες έχουν πλέον χώρους και τον Τότι να μοιράζει. Το ματς είναι δικό τους. Χάνουν τρεις ευκαιρίες στο ανοικτό γήπεδο. Ο Λεμέρ τα παίζει όλα για όλα. Τελειώνει το ματς με 4 επιθετικούς. Στην τελευταία φάση, ο Βιλτόρ νικάει τον Τόλντο. Παράταση. Αλλά δεν θα φτάσει στο τέλος της. Χορευτικό του Πιρές από τα αριστερά στο 103’, Τρεζεγκέ, ένα ακόμη «χρυσό» γκολ, οι Γάλλοι το repeat. Πρωταθλητές κόσμου κι Ευρώπης. Όπως οι Δυτικογερμανοί στα ‘70ς, αντίστροφα. Το ’72 Ευρωπαϊκό, το ’74 Μουντιάλ. Κι όπως οι Ισπανοί –σε ακόμη μεγαλύτερη διάσταση- κάποια χρόνια αργότερα.
