Ήταν η 18η Μαΐου του 1960, όταν 127.261 άνθρωποι πλημμύρισαν τις εξέδρες του «Χάμπντεν Παρκ» της Γλασκώβης, για να παρακολουθήσουν τον τελικό της πέμπτης διοργάνωσης του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, αριθμός που αποτελεί ρεκόρ ακόμα και σήμερα για ευρωπαϊκό τελικό. Πάνω από 70 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλη την Ευρώπη, στήθηκαν μπροστά στις λίγες τηλεοπτικές συσκευές που υπήρχαν τότε, για να δουν την στέψη της νέας «βασίλισσας» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Δεν θα μπορούσαν να γνωρίζουν ότι θα γίνονταν μάρτυρες μίας από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές παραστάσεις όλων των εποχών!
Αντίπαλοι στον τελικό, η νικήτρια και των τεσσάρων προηγούμενων διοργανώσεων Ρεάλ Μαδρίτης και η Άιντραχτ Φρανκφούρτης, πρώτη γερμανική ομάδα στην ιστορία που έφτανε στον τελικό της διοργάνωσης.
Η Ρεάλ του Μιγκέλ Μουνιόθ, έχοντας στη σύνθεσή της θρύλους του ποδοσφαίρου όπως ο Ντι Στέφανο, ο Πούσκας, ο Χέντο και ο Σανταμαρία, έφτασε στον τελικό αποκλείοντας Ζενές Ες, Νις και Μπαρτσελόνα, στην πρώτη συμμετοχή των Καταλανών στη διοργάνωση. Οι «μπλάνκος», θεωρούνταν το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου.
Οι Γερμανοί του Πάουλ Όσβαλντ, κέρδισαν το εισιτήριο για τη Γλασκώβη, βγάζοντας εκτός τις Γιούνγκ Μπόις, Βίνερ και Ρέιντζερς, την τελευταία με συνολικό σκορ 12-4 στα διπλά παιχνίδια! Ωστόσο, η ομάδα της Φρανκφούρτης παραλίγο να μην καταφέρει καν να δώσει το παρών στον τελικό, καθώς η ομοσπονδία της τότε Δυτικής Γερμανίας είχε απαγορεύσει στις ομάδες της να αντιμετωπίζουν συλλόγους στους οποίους αγωνιζόταν ο Φέρεντς Πούσκας, λόγω των καταγγελιών του θρυλικού Μαγυάρου, ότι οι παίκτες της Δ. Γερμανίας ήταν ντοπαρισμένοι στον τελικό του Μουντιάλ 1954 απέναντι στη δική του Ουγγαρία! Τελικά, ο «καλπάζων συνταγματάρχης» εξαναγκάστηκε να συντάξει δημόσια επιστολή απολογίας και η ομοσπονδία έδωσε το «πράσινο φως» στην Άιντραχτ να ταξιδέψει, με στόχο να κάνει την έκπληξη και να γίνει η πρώτη ομάδα που θα σταματούσε τους Μαδριλένους στο Κύπελλο Πρωταθλητριών…
Στο ξεκίνημα, οι Γερμανοί έδειξαν ότι είχαν τα φόντα για να το καταφέρουν, καθώς μόλις στο 18ο λεπτό, ο ταχύτατος εξτρέμ τους Κρες, εκμεταλλεύτηκε ένα κενό στη μαδριλένικη άμυνα και άνοιξε το σκορ.
Ο Ντι Στέφανο, «προπονητής» της ομάδας του μέσα στο γήπεδο, διέταξε τον συμπαίκτη του Ντελ Σολ να γυρίσει πιο πίσω για να καλύψει χώρους στη μεσαία γραμμή και η κίνηση απέδωσε άμεσα καρπούς, με τον ίδιο να γυρίζει το ματς σκοράροντας στο 27′ και στο 30′, έπειτα από ισάριθμες προσπάθειες του δεξιού εξτρέμ Κανάριο. Στο τελευταίο λεπτό του πρώτου μέρους, ήταν η σειρά του Πούσκας να σκοράρει μετά από προσπάθεια του του Ντελ Σολ, ανεβάζοντας τον δείκτη του σκορ στο 3-1, με την Άιντραχτ να έχει πλέον ένα βουνό να ανέβει στο β’ μέρος…
Στο δεύτερο ημίχρονο, ο περίφημος «βρυχηθμός του ”Χάμπντεν”» τρυπούσε τα τύμπανα καθώς οι φίλαθλοι αδυνατούσαν να πιστέψουν το θέαμα που αντίκριζαν τα μάτια τους.
Ο Πούσκας, στο 56ο λεπτό με πέναλτι έκανε το 4-1 για τη Ρεάλ και στο 60′ έκανε χατ-τρικ για το 5-1, με τον νικητή να αποτελεί πλέον τυπική διαδικασία και τους παίκτες των δύο ομάδων να επιδίδονται σε επίδειξη τεχνικής, που έφερε συνολικά πλην των γκολ έξι δοκάρια (τέσσερα για Ρεάλ, δύο για Άιντραχτ) και πολλές επεμβάσεις από τους δύο τερματοφύλακες! Στο 71ο λεπτό, ο Πούσκας πέτυχε το τέταρτο προσωπικό του γκολ, ρεκόρ που παραμένει μέχρι και σήμερα ακατάρριπτο για τελικό της διοργάνωσης, για να μειώσουν οι Γερμανοί στο 72ο λεπτό με τον Στάιν. Ο Ντι Στέφανο έκανε το 7-2 στο 73ο λεπτό κάνοντας και αυτός χατ-τρικ, στον πέμπτο σερί τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών στον οποίον σκόραρε. Ο Στάιν με το δικό του δεύτερο προσωπικό γκολ, διαμόρφωσε το 7-3 που ήταν και το τελικό σκορ, στον πιο παραγωγικό τελικό όλων των εποχών…
Η Ρεάλ, αναδείχτηκε έτσι για πέμπτη συνεχόμενη φορά πρωταθλήτρια Ευρώπης, στην κορύφωση της κυριαρχίας της εκείνη την εποχή, ενώ ο Μιγκέλ Μουνιόθ, έγινε ο πρώτος άνθρωπος που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών ως παίκτης και προπονητής.
Πίσω στη Μαδρίτη, οι θριαμβευτές έτυχαν για μία ακόμα χρονιά αποθεωτικής υποδοχής από χιλιάδες οπαδούς στο αεροδρόμιο Μπαράχας, με τον αμυντικό Μαρκίτος να κλέβει την παράσταση ενδεδυμένος με παραδοσιακή σκωτσέζικη στολή!
Ωστόσο παρά την βαριά ήττα και οι παίκτες της Άιντραχτ αποθεώθηκαν από 100.000 οπαδούς στην επιστροφή τους στην Φρανκφούρτη.
Για την ιστορία, οι δύο ομάδες είχαν παραταχθεί ως εξής:
ΡΕΑΛ Μ.: Ντομίνγκες – Μαρκίτος, Σανταμαρία, Πατσίν – Βιδάλ, Θάραγα – Κανάριο, Ντελ Σολ, Πούσκας, Χέντο, Ντι Στέφανο.
ΑΙΝΤΡΑΧΤ ΦΡ.: Λόι – Λουτς, Άιγκενμπροντ, Χέφερ – Βελμπέχερ, Στίνκα – Κρες, Λίντνερ, Πφαφ, Μάιερ, Στάιν.
Διαιτητής: Τζον Μόουατ (Σκωτία)
Είπαν για το ματς…
Άντι Ρόξμπεργκ (τότε παίκτης της Κουίνς Παρκ, αργότερα τεχνικός σύμβουλος της ΟΥΕΦΑ):
«Δεν πήγα μόνο στον τελικό, αλλά και στην προπόνηση της Ρεάλ στο ”Χάμπντεν” την παραμονή. Ήμουν στα τμήματα υποδομής της Κουίνς Παρκ και με άφησαν να μπω για να δω τον παιδικό μου ήρωα Φέρεντς Πούσκας. Ήμουν πάνω στη γραμμή όταν έκαναν ζέσταμα. Ο Χέντο, ο ιπτάμενος εξτρέμ, κάπνιζε ένα τσιγάρο καθώς έπαιζε χαλαρά με τη μπάλα. Όταν ο γυμναστής σφύριξε, άφησε το τσιγάρο του στο γρασίδι και έκανε σπριντ κατά μήκος του γηπέδου. Μετά γύρισε έπιασε πάλι το τσιγάρο και συνέχισε να το καπνίζει. Είχε κερδίσει φυσικά στο σπριντ! Την επόμενη μέρα στον αγώνα, έκανε μία παρόμοια κούρσα, σέντραρε στο πρώτο δοκάρι για τον Πούσκας που σκόραρε. Πίστευα ότι ο Χέντο θα γύριζε πάλι πίσω για να πάρει το τσιγάρο του!».
Μπίλι ΜακΝιλ (παίκτης της Σέλτικ, με την οποία κατέκτησε το Πρωταθλητριών το 1967):
«Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην θαυμάζει αυτό που έκανε η Ρεάλ εκείνη την ημέρα. Ήμουν στο γήπεδο μαζί με όλη την ομάδα της Σέλτικ και οι περισσότεροι είχαμε αργότερα εκείνο το ματς στο μυαλό μας. Μας έδωσε κάτι για να στοχεύσουμε».
Μπόμπι Τσάρλτον (παίκτης Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ):
«Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι αυτό το ματς ήταν μία φάρσα, μία ταινία, γιατί αυτοί οι παίκτες έκαναν πράγματα που ήταν αδύνατα, μη ανθρώπινα».
Χιού ΜακΙλβάνι (Σκωτσέζος δημοσιογράφος):
«Ήμουν στις εξέδρες στην Πόλη του Μεξικού όταν ο Μπομπ Μπίμον έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα εις μήκος. Ακόμα και όταν ήταν στον αέρα, ήξερα ότι έβλεπα κάτι ιστορικό. Είχα το ίδιο συναίσθημα εκείνο το βράδυ στο ”Χάμπντεν”. Τότε δούλευα στον Scotsman και το προηγούμενο βράδυ πήγα στο ξενοδοχείο της Ρεάλ. Οι παίκτες έπαιζαν σνούκερ και όταν μπήκε στην αίιθουσα ο προπονητής, άφησαν κάτω τις στέκες τους. ”Έτσι λοιπόν συμπεριφέρονται οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές”, σκέφτηκα. Αυτό που θυμάμαι περισσότερο ήταν η αντίδραση του κοινού, που έμεινε για περίπου 1 ώρα στις εξέδρες μετά τη λήξη. Μπορεί οι Σκωτσέζοι να μην είμαστε πολύ καλοί στο να παίζουμε ποδόσφαιρο, αλλά ξέρουμε τι αντιπροσωπεύει και το αναγνωρίζουμε όταν το βλέπουμε να παίζεται σωστά».
Κιθ Τέιλορ (μπολ-μπόι στον τελικό):
«Ο βρυχηθμός στο ”Χάμπντεν” όταν βγαίνουν οι παίκτες από τη φυσούνα είναι κάτι που όταν το ζεις σε ηλικία 11-12 ετών δεν το ξεχνάς ποτέ. Όταν ξεκίνησε το ματς, ο πατέρας μου καθόταν στην κερκίδα και ένας φίλαθλος πίσω μου φώναξε στον διαιτητή: ”Μήπως να μετρήσεις τις λευκές φανέλες;”. Έμοιαζε σαν η Ρεάλ να παίζει με 15 παίκτες. Σε κάποια φάση ο Χέντο έχασε το παπούτσι του σε μία προσπάθεια στη γραμμή, το έπιασα και του το έδωσα. Μετά από αυτό, δεν έπλυνα τα χέρια μου για περίπου δύο εβδομάδες».
