Υπάρχουν κάποιοι ποδοσφαιριστές που δεν αντιλαμβάνεσαι τη σημασία τους στο παιχνίδι της ομάδας όταν τους βλέπεις να αγωνίζονται, παρά όταν απουσιάζουν.
Είναι οι άοκνοι εργάτες, τα «πολυεργαλεία». Είναι εκείνοι που κάνουν την αθόρυβη δουλειά, η οποία τις περισσότερες φορές είναι η πιο κρίσιμη, η πιο καθοριστική.
Τις περισσότερες φορές με το πέρασμα των χρόνων γίνονται οι «προπονητές εντός των γραμμών», η καρδιά και η ψυχή της ομάδας στα αποδυτήρια. Δένονται άρρηκτα με το περιβάλλον του συλλόγου και γίνονται η σημαία του.
Μια τέτοια περίπτωση ήταν για την Ξάνθη ο Κώστας Φλίσκας!
Έκανε ντεμπούτο στη μεγάλη κατηγορία μαζί της, μεγάλωσε μαζί της, «γέρασε» ποδοσφαιρικά και κρέμασε τα παπούτσια του μαζί της.
Δεν είναι ούτε τα 292 παιχνίδια σε Ελλάδα κι Ευρώπη, ούτε τα δύο γκολ, τα οποία ως ειρωνεία της τύχης σημείωσε εκτός έδρας, ούτε κανένας άλλος αριθμός. Μάλλον μόνο σε έναν υποχρεούται να σταθεί κανείς.
Στον αριθμό δεκατέσσερα. Τόσα είναι τα χρόνια που φόρεσε τη φανέλα της ακριτικής ομάδας.
Από το 2005 θαρρείς «κόλλησε» πάνω του και δεν την έβγαλε ποτέ…
Σαν να ήταν αδύνατο να αρχίσει η σεζόν για τους ακρίτες χωρίς τον «πιστό στρατιώτη» Κώστα Φλίσκα.
Ο χρόνος όσο σημαντικός είναι για να αναδειχθούν κάποιες αξίες, τόσο αδυσώπητος και σκληρός αποδεικνύεται στη συνέχεια.
Είναι αήττητος από τον καθένα, αλλά ηττάται διαρκώς από την υστεροφημία. Αυτή που θα συνοδεύει το Φλίσκα ως έναν από τους ποδοσφαιριστές που αφήνουν το αποτύπωμα στην ιστορία του συλλόγου. Είναι τρίτος άλλωστε σε συμμετοχές πίσω από τη Νίκο Κεχαγιά και το Γιάννη Παπαδημητρίου…
Είναι εκείνος ο οποίος από το 2005 που έκανε ντεμπούτο μέχρι και σήμερα έχει αντιμετωπίσει τριάντα δύο διαφορετικές στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Είναι εκείνος που απέδειξε και στο γήπεδο, αλλά και στη ζωή ότι οι δυσκολίες δεν τον λυγίζουν, δεν αλλοιώνουν τον χαρακτήρα του…
Αυτός ο ήρεμος χαρακτήρας του και το αθόρυβο παιχνίδι του θα κάνουν περισσότερη «φασαρία» στο παιχνίδι της Ξάνθης από το επόμενο ματς που δε θα αγωνίζεται…