Στην τελευταία εικοσαετία, ο Παναθηναϊκός που θα παίξει σήμερα (20.00), στο ΟΑΚΑ, με αντίπαλο τον Προμηθέα Πάτρας στον 46ο τελικό Κυπέλλου και θα γράψει την 25η συμμετοχή στην ιστορία του, κατέκτησε τα 13 από τα 19 τρόπαια που έχει συνολικά στο παλμαρέ του. Απέναντι, κυρίως, στον «αιώνιο» αντίπαλο του, Ολυμπιακό, αλλά και με ακόμα 4 άλλους φιναλίστ, οι «πράσινοι» έγιναν μακράν του δεύτερου σε κατακτήσεις Ολυμπιακού (9), οι πολυνίκες του θεσμού και σε τέτοιο βαθμό που η «μονοτονία» κατάκτησης, άλλαζε μόνο το όνομα του άλλου φιναλίστ. Σ’ αυτή την λίστα προστίθεται και ο Προμηθέας, με τον σαφή στόχο και την βάσιμη φιλοδοξία να μην φύγει από το ΟΑΚΑ, μόνο με τα μετάλλια του ηττημένου, όπως έγινε με το το Μαρούσι (2006), το Ρέθυμνο (2007), τον Άρη (2003, 2005, 2014, 2017), , τον Απόλλων Πατρών (2015). τον Φάρο Κερατσινίου (2016) και τον ΠΑΟΚ (2019), αλλά και με την πρώτη κούπα της σύντομης ιστορίας του στο επαγγελματικό μπάσκετ. Υπάρχει, βέβαια και ένας πολύ διαφορετικός και τιμητικός τίτλος για τον Προμηθέα, αν καταφέρει να νικήσει τον Παναθηναϊκό, καθώς θα γίνει η πρώτη ομάδα της περιφέρειας του ελληνικού μπάσκετ που θα στεφθεί Κυπελλούχος Ελλάδας. Και το «back to back» συμμετοχής της αχαϊκής ομάδας στον τελικό κυπέλλου για δεύτερο συνεχόμενο χρόνο, αποτελεί τιμή και επιτυχία, γιατί ο Προμηθέας γίνεται η τρίτη, μόλις, ομάδα της ελληνικής περιφέρειας που φτάνει σε αυτή την θέση, μετά τις δυο συμμετοχές του συμπολίτη του, Απόλλωνα Πατρών (1997-2015) και της μοναδικής φοράς του Ρεθύμνου.
Έχουν περάσει 17 χρόνια από την διεξαγωγή του τελευταίου φάιναλ φορ του Κυπέλλου, στην Λαμία και ύστερα από την σύντομη «ζωή» του, από το 1995 έως το 2004, «αγνοήθηκε» στις σκέψεις της προηγούμενης διοίκησης της ΕΟΚ, λόγω των θλιβερών επεισοδίων και της ατερμάτιστης βίας που συνέχισε να υφίσταται και στην διεξαγωγή των έξι διαδοχικών, μονών τελικών Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού στο κλειστό γήπεδο του Ελληνικού. Στους τελικούς των…προσκλήσεων και της παρουσίας 200 φανατικών οπαδών από κάθε φιναλίστ, οι κροτίδες, τα καπνογόνα, ακόμα και οι «μάχες» σώμα με σώμα, στον χώρο των πάγκων και πριν από την έναρξη του τελικού του 2009, επισκίασαν τους πρωταγωνιστές με τις «πράσινες» και τις «ερυθρόλευκες» φανέλες…
Αυτοί ήταν οι έξι συνεχόμενοι (2008-2013) τελικοί του…μίσους και του σασπένς στην ουδέτερη έδρα του Ελληνικού. Με περιορισμένο αριθμό οργανωμένων στα δυο πέταλα και την παρουσία εκατοντάδων αστυνομικών που είχαν αποτύχει και στην πρόληψη, αλλά και στην καταστολή των επεισοδίων και την αποφυγή κλίματος τρομοκρατίας στην τέλεση των αγώνων.
Σε τέσσερις τελικούς νίκησε ο Παναθηναϊκός, σε δυο ο Ολυμπιακός και μόνο σε δυο(2009 Παναθηναϊκός, 2011 Ολυμπιακός) ο Κυπελλούχος δεν κρίθηκε στις δυο τελευταίες επιθέσεις. Παρά τις δύσκολες και αντίξοες συνθήκες και τον φόβο των διακοπών, οι «πράσινοι» νίκησαν με διαφορά ενός πόντου (2012), δυο πόντων (2008) και τριών (2013), ενώ οι «κόκκινοι» είχαν νικήσει σ΄ έναν τελικό, με διαφορά 4 πόντων.
Το θέαμα και η ανταγωνιστικότητα εκείνων των τελικών, απουσίασε παντελώς, στα εφτά προηγούμενα χρόνια, με τους «περιπάτους» που έκανε ο Παναθηναϊκός, ελλείψει δυνατού αντιπάλου. Η βία, φυσικά, δεν έλειψε σε κανέναν, υγιώς σκεπτόμενο φίλο του μπάσκετ ή άλλου σπορ.
Απλά, στην φετινή χρονιά της πανδημίας, ο σημερινός τελικός των άδειων εξεδρών και της…σιωπής που θα «σπάει» μόνο από τις φωνές παικτών και προπονητών, θα υπενθυμίσει στους πάντες, ότι δεν υπάρχει «παράσταση» που να δίνεται μπροστά σε άδειες θέσεις.
