Πάρτε παράδειγμα από την Ελλάδα και συνεχίστε σχεδόν σε όλες τις μπασκετικά προηγμένες χώρες, για να καταλάβετε πως η λίστα είναι πολύ μεγάλη και περιλαμβάνει σημαντικά ονόματα κυρίως από ΝΒΑ και Ευρωλίγκα.
Είναι πολύ λογικό οι λιγότερες απουσίες να σημειώνονται στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εκεί είναι μία διοργάνωση που τα παγκόσμια μεγαθήρια του μπάσκετ θέλουν να εμφανιστούν τουλάχιστον μία ή αν γίνεται και δύο φορές την καριέρα τους. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν πολυακούγεται η γνώμη των συλλόγων για το αν θα επιτρέψουν ή όχι σε έναν παίκτη τους να πάει, εκεί επικρατεί το μεγάλο “θέλω” του αθλητή.
Σίγουρα μια Ολυμπιακή διάκριση είναι κάτι ξεχωριστό στο μυαλό του αθλητή οποιουδήποτε σπορ παγκοσμίως.
Από την άλλη εμείς στην γηραιά ήπειρο έχουμε και τα Ευρωμπάσκετ που επίσης οι συμμετοχές είναι υψηλού επιπέδου, τουλάχιστον υψηλότερου από το Μουντομπάσκετ. Πάρτε παράδειγμα το περσινό Ευρωμπάσκετ που σχεδόν όλες οι ομάδες είχαν εν πλήρη παρατάξει τα αστέρια τους.
Για κάποιο περίεργο λόγο ειδικά οι Ευρωπαίοι αθλητές σε σχέση με Ευρωμπάσκετ και Μουντομπάσκετ, προτιμούν το πρώτο. Βέβαια πρέπει να εξεταστούν κι άλλες παράμετροι όπως παραδείγματος χάρη ποια χώρα διοργανώνει την εκάστοτε τελική φάση. Η ευρωπαϊκοί προορισμοί σίγουρα είναι πιο εύκολοι, σε σχέση με τις Φιλιππίνες πχ που γίνεται τώρα το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Αν λοιπόν σε θεωρητικό επίπεδο συνυπολογίσουμε, πως ακόμα και υποσυνείδητα, οι κορυφαίοι αθλητές στο μπάσκετ βάζουν μία προτεραιότητα, ξεκινούν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι Ευρωπαίοι επιλέγουν με μεγάλη συχνότητα του Ευρωμπάσκετ και στην τελευταία θέση των επιλογών τους είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Αυτό δεν είναι κάτι που εξάγεται μόνο από τη φετινή διοργάνωση και τις πολλές απουσίες που σημειώνονται, αλλά αν ανατρέξουμε και στα προηγούμενα Παγκόσμια Κύπελλα μετά τη δεκαετία του ’80 και έπειτα συναντούμε ηχηρές απουσίες σχεδόν από όλες τις χώρες που συμμετέχουν. Και μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία φυσικά δεν μιλάμε για παίκτες που είναι τραυματίες, αλλά για παίκτες που επιλέγουν που θα εμφανιστούν και που όχι.
