Πέρασε σχεδόν μία εβδομάδα από την δημοσίευση του πρώτου μέρους του αφιερώματος στους κορυφαίους αθλητικούς σέντερ της Ευρωλίγκας κι είμαστε εδώ, μαζί με το… φάρμακο για όσους ανησύχησαν πως μπορεί να αφήσουμε ανοιχτές εκκρεμότητες λόγω της άρσης της καραντίνας. Το γεγονός πως πλέον έχουμε την δυνατότητα να ξεπορτίζουμε (πάντοτε με μέτρο) δεν σημαίνει πως θα δυσαρεστήσουμε τους αγαπητούς και τις αγαπητές αναγνώστριες του novasports.gr!
Όνομα: Άλεξ Τάιους
Ύψος: 2.02μ.
Άνοιγμα χεριών: 2.12μ.
Ομάδες: Καντού, Μακάμπι, Εφές, Γαλατά
Αγώνες: 176
Αν αφαιρέσουμε από την εξίσωση το στοιχείο της δύναμης και του εκτοπίσματος, ο Τάιους είναι ο πιο textbook mobile ψηλός της σύγχρονης Ευρωλίγκας. Εστιάζοντας αποκλειστικά στον συντελεστή εκρηκτικότητας, ευκινησίας και άλματος, μονάχα ο Στεφάν Λάσμε θα μπορούσε να τον “εκθρονίσει” από την κορυφή της σχετικής της λίστας. Ο 32χρονος της Μακάμπι είναι ωστόσο δυο πόντους κοντύτερος κι έχει ελαφρώς μικρότερο άνοιγμα χεριών συγκριτικά με τον πρώην παίκτη του Παναθηναϊκού, άρα κερδίζει στα σημεία αυτή την ιδιότυπη μονομαχία.
Ο 32χρονος Αμερικανός, που φέτος μετακόμισε για πρώτη φορά στο Eurocup, φορώντας υπό τις οδηγίες του Δημήτρη Πρίφτη τη φανέλα της Ούνιξ Καζάν, πέρα από τέρας αθλητικότητας ήταν και τέρας συνέπειας, με εξαίρεση ίσως μονάχα τη σεζόν 2015-16, που αγωνίστηκε στην Εφές.
Το γεγονός πως ο προπονητής του είχε πάντοτε το κεφάλι του ήσυχο μαζί του, καθώς σπανίως θα του έδινε λιγότερα απ’ όσα προσδοκούσε, ήταν το σημαντικότερο στοιχείο που τον βοήθησε όλα αυτά τα χρόνια να κρύβει τις βασικές του αδυναμίες. Οι οποίες δεν είναι και λίγες.
Είπαμε παραπάνω ότι ο Τάιους αποτελεί την ίσως χαρακτηριστικότερη περίπτωση undersized center, αλλά αυτό ισχύει τόσο στα καλά όσο και στα κακά. Όπως οι περισσότεροι παίκτες με αυτό το προφίλ, έτσι κι ο Τάιους είναι ετερόφωτος επιθετικά (για να τελειώσει μια φάση με πλάτη απαιτείται να έχει κλειδώσει τον αντίπαλο στα δύο μέτρα, άρα να μην χρειάζεται κάτι περισσότερο από ένα απλό hook για να στείλει τη μπάλα στο καλάθι), …μετρίως μέτριος στην προσωπική άμυνα στο λόου ποστ και παντελώς αναξιόπιστος τόσο στο σουτ από μέση απόσταση, όσο κι από τη γραμμή των βολών.
Όλα αυτά όμως δεν είχαν την παραμικρή σημασία τη σεζόν 2013-14, όταν μαζί με τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη συνέθεσαν ένα δίδυμο που μονάχα το Χάινς-Ντόρσι, το οποίο είχε παρουσιάσει ο Ολυμπιακός δύο σεζόν νωρίτερα, μπορούσε να συγκριθεί μαζί του όσον αφορά την αθλητικότητα. Εκείνο της Μακάμπι ήταν ωστόσο πιο πολυδιάστατο, αφού όσες ήταν οι ομοιότητες, άλλες τόσες ήταν κι οι διαφορές μεταξύ τους.
Όνομα: Γιαν Βέσελι
Ύψος: 2.10μ.
Άνοιγμα χεριών: 2.28μ.
Ομάδες: Παρτίζαν, Φενέρ
Αγώνες: 223
‘Όταν τον αντίκρισαν για πρώτη φορά οι Αμερικανοί, έμειναν στην κυριολεξία με ανοιχτό το στόμα. Το τελευταίο βλέπετε που περίμεναν να βρουν μπροστά τους στην Ευρώπη ήταν έναν σμολ φόργουορντ (αυτή ήταν η βασική του θέση, τόσο στη Λιουμπλιάνα, όσο και στο Βελιγράδι) με τόσο εξωπραγματικά φυσικά χαρίσματα, που θα μπορούσε να αγωνιστεί με την ίδια αποτελεσματικότητα ως πάουερ φόργουορντ, αλλά κι (υπό συνθήκες) ως σέντερ. Έναν Κέβιν Γκαρνέτ από την Τσεχία δηλαδή, αφού ο Αμερικανός Hall of famer ήταν κι εκείνος ένας “εξωγήινος”, όσον αφορά τις σωματικές προδιαγραφές, φόργουορντ, που παρά το μπόι του έπαιζε κυρίως ως “3” τα δύο πρώτα χρόνια στη Μινεσότα.
Αντίθετα πάντως από τον Γκαρνέτ, ο Βέσελι έκανε πολύ νωρίτερα την μετάβαση στη θέση του σέντερ κι αυτή ήταν η απόφαση που αρχικά έσωσε κι εν συνεχεία απογείωσε την καριέρα του. Τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο γι’ αυτόν στις ΗΠΑ, καθώς η εύθραυστη ψυχολογία του τον είχε οδηγήσει ουσιαστικά να πετάξει λευκή πετσέτα.
Κάπου εκεί λοιπόν εμφανίστηκε ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς για να τον φέρει πίσω στην Ευρώπη, όπου τον μετέφερε (οριστικά και αμετάκλητα όπως αποδείχθηκε) στην θέση “5”. Αυτή ήταν μια από τις σημαντικότερες κινήσεις στην προσπάθεια του Ζοτς και των Τούρκων να κερδίσουν επιτέλους μία θέση στην ελίτ της Ευρωλίγκας. Όταν λοιπόν ένα χρόνο αργότερα ακολούθησε την ίδια διαδρομή κι ο Έκμπε Γιούντο, μπήκαν αυτόματα οι βάσεις για την δημιουργία του ίσως κορυφαίου διδύμου ψηλών που έχει εμφανιστεί στην Ευρωλίγκα τα τελευταία δέκα χρόνια.
Το παράδοξο της υπόθεσης; Τόσο ο Βέσελι όσο κι ο Γιούντο (τα κατορθώματα του οποίου προφανώς θα αναλύσουμε σε ένα από τα επόμενα κεφάλαια του αφιερώματός μας) στην Ευρώπη είναι στην πραγματικότητα μονάχα “5”, αφού ουδείς από τους δύο διαθέτει σταθερό παιχνίδι μεσαίας και μακρινής απόστασης στην επίθεση, προκειμένου να υποχρεώσει τις άμυνες να αφήσουν στην άκρη τακτικές τύπου “pack the paint”. Ήταν ωστόσο απόλυτοι σε όλους τους υπόλοιπους τομείς, σε σημείο να προκαλούν συχνά-πυκνά… τρόμο στους αντιπάλους.
