MVP=Πολυτιμότερος παίκτης. Καλός ο Έντι Ταβάρες, κυριαρχική η παρουσία του όλη την σεζόν με αποκορύφωμα τον τελικό, αλλά ας μας συγχωρέσει. Ο πιο πολύτιμος παίκτης της Ρεάλ στην φετινή Euroleague είναι ο Σέρχιο Γιούλ και δεν υπάρχει δεύτερη σωστή απάντηση. Γιατί χωρίς αυτόν η ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά και η 11η κούπα δεν θα ερχόταν ποτέ στη Μαδρίτη.
ΠΟΤΕ στην ιστορία της διοργάνωσης δεν είχε καταφέρει ομάδα να κερδίσει σειρά στην οποία βρέθηκε με 0-2 πίσω, χάρη σε ένα αντιαθλητικό φάουλ του Γιούλ συνέβη και αυτό. Για να ακριβολογούμε ρόλο έπαιξαν και οι ποινές αλλά ο Γιούλ κατάφερε αυτό που ήθελε και έδωσε το… φιλί της ζωής στη «Βασίλισσα» που έμοιαζε να μην έχει ελπίδα κόντρα στη καταπληκτική Παρτίζαν της Μαδρίτης. Αντί για «σκούπα» ή 3-1, η πρώτη ανατροπή της ιστορίας.
Στο Final-Four η Ρεάλ πήγε ως το απόλυτο αουτσάιντερ. Ολυμπιακός και Μπαρτσελόνα έμοιαζαν τα μεγάλα φαβορί των ημιτελικών, όμως κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει την καρδιά μίας πρωταθλήτριας. Οι μαδριλένοι πήραν το «κλάσικο» σχετικά εύκολα και με την αυτοπεποίθηση στα ύψη αλλά και το «know how» αυτών των αγώνων «σόκαραν» τον Ολυμπιακό στον τελικό. Ο Σέρχιο Γιούλ, άποντος στον τελικό, αποφάσισε για το ματς με την τεράστια κλάση του και αυτομάτως με ένα αντιαθλητικό φάουλ και ένα σουτ κούπας, υπέγραψε το 11ο τρόπαιο της «Βασίλισσας».
Για να μην είμαστε όμως άδικοι, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο αν δεν υπήρχε ο Σέρχι Ροντρίγκεθ. Ο «Τσάτσο» έβαλε 15 πόντους και μοίρασε 9 ασίστ σε 28:13 λεπτά, όμως το απίστευτο στατιστικό της υπόθεσης και αυτό που φανερώνει την επίδραση του στο παιχνίδι της Ρεάλ είναι το +/-. Στα 11:47 που ήταν στο πάγκο ο Ολυμπιακός κέρδισε την Ρεάλ με 14 πόντους διαφορά, ενώ όταν ήταν στο παρκέ ο 36χρόνος πλέι-μέικερ η Ρεάλ κέρδισε τον Ολυμπιακό με 15 πόντους διαφορά. Πιθανώς στο «Last Dance» του ο Σέρχι ήταν σκέτη μαγεία, αποφασίζοντας σε σχεδόν κάθε φάση σωστά και εκμεταλλευόμενος οτιδήποτε του έδωσε η άμυνα.
Η καλύτερη ομάδα της χρονιάς ήταν αναμφίβολα ο Ολυμπιακός, όμως το άθλημα του μπάσκετ που αγαπάμε δεν είναι πάντα δίκαιο. Δεν θα ήταν άλλωστε ωραίο να κερδίζει πάντα σε έναν τελικό αυτός που στα… χαρτιά είναι ο καλύτερος όλη την σεζόν. Αν συνέβαινε αυτό ο Ολυμπιακός δεν θα είχε πάρει ποτέ την Euroleague του 2012 για παράδειγμα, με την τρομερή παρέα του Ίβκοβιτς και την ανατροπή από το -19. Μπασκετική δικαιοσύνη δεν υπάρχει πάντα αλλά το μόνο σίγουρο για τους Πειραιώτες είναι ότι «το κεφάλι πρέπει να είναι ψηλά», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά και ο Γιώργος Μπαρτζώκας στην ομιλία του στα αποδυτήρια. Για δεύτερη σερί χρονιά ο Ολυμπιακός έφτασε στη… πηγή, δεν ήπιε νερό για κάποιες λεπτομέρειες, ένα σουτ αν προτιμάτε, όμως αυτό που έχει «χτιστεί» στο λιμάνι είναι πολύ πιο σημαντικό από ότι μία κούπα.
Η νοοτροπία αυτής της ομάδας, η φιλοσοφία του κόουτς Μπαρτζώκα και η υγεία που βγάζει προς τα έξω ο οργανισμός του Ολυμπιακού, δεν είναι πράγματα που πρέπει να θεωρούνται δεδομένα. Δεν πάνε πολλά χρόνια από όταν στους Πειραιώτες επικρατούσε μία πολύ διαφορετική κατάσταση. Τα βήματα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και το μοντέλο του Ολυμπιακού είναι αυτό που στο τέλος της ημέρας γεμίζει περηφάνια το ελληνικό μπασκετικό κοινό.
Και όχι, η στιγμή του Final-Four δεν είναι από το παρκέ, αλλά έξω από αυτό. Η εικόνα μιλάει από μόνη της…
