Η αντικατάσταση των τριών ρωσικών ομάδων και στην επόμενη Ευρωλίγκα, μετά τον αποκλεισμό τους στην φετινή διοργάνωση, λόγω των ευρωπαϊκών κυρώσεων έχει ανοίξει την αυτονόητη συζήτηση για το ποιες ομάδες θα πάρουν την θέση τους. Οι Ιταλοί θα παίξουν με δυο ομάδες (Αρμάνι, Βίρτους), οι Ισπανοί θα φτάσουν τις τέσσερις (Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Μπασκόνια και η τετράκις κάτοχος του Eurocup, Βαλένθια (ζήτησε ήδη πρόσκληση) και είναι στον «αέρα» ο αποδέκτης της τρίτης wild card (πρόσκληση). Ομάδα που θα μπορεί να ανταποκριθεί στις οικονομικές απαιτήσεις της διοργάνωσης, έχοντας μίνιμουμ προϋπολογισμό 5 εκ. ευρώ, γήπεδο με προδιαγραφές, ικανοποιητικό μέσο όρο εισιτηρίων, χορηγίες.
Θα μπορούσε να μπει στην συζήτηση η προοπτική συμμετοχής τρίτης ελληνικής ομάδας; Μόνο σε φιλολογικό επίπεδο και όχι ρεαλιστικό. Η ιστορία της τρίτης ελληνικής ομάδας στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, έχει αρχίσει μετά την διάσπαση του ευρωπαϊκού μπάσκετ, το 2000.
Από το 2005 και εντεύθεν, η Ευρωλίγκα «πάγωσε» κάθε μικρό ενδεχόμενο που υπήρχε για την συμμετοχή τρίτης ελληνικής ομάδας στην διοργάνωση, μαζί με τους «μόνιμους» Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Είχαν γίνει κάποιες συζητήσεις για τα περιθώρια που υπήρχαν, ώστε και η ομάδα που θα καταλάμβανε την τρίτη θέση του ελληνικού πρωταθλήματος να έπαιρνε το μπόνους της συμμετοχής στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που τελούσε υπό την τότε ULEB-Εuroleague, αλλά δεν προχώρησε για δύο λόγους.
Στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν υπήρχε τρίτος ισχυρός πόλος αμφισβήτησης των πρωτείων που διεκδικούσαν «μονοπωλιακά» οι δυο «αιώνιοι», ενώ και η Ευρωλίγκα δεν ενδιαφερόταν για την αγορά του ελληνικού μπάσκετ και ήταν ικανοποιημένοι από την παρουσία των οικογενειών Γιαννακόπουλου και Αγγελόπουλου.
Η κρίση της ελληνικής οικονομίας και η εποχή των δεκαετών, εγγυημένων συμβολαίων της Ευρωλίγκα από το 2016, έκαναν αντικειμενικά απαγορευμένη κάθε παρόμοια σκέψη για αναβίωση της τρίτης ελληνικής συμμετοχής. Η «ψαλίδα» ανταγωνιστικότητας «πράσινων» και «ερυθρόλευκων» μεγάλωσε πολύ από τις άλλες ομάδες του πρωταθλήματος και με εξαίρεση την ΑΕΚ που έπαιξε σε δυο φάιναλ φορ του BCL και κατέκτησε τον τίτλο του 2018, η ευρωπαϊκή συμμετοχή και εκπροσώπηση του ελληνικού μπάσκετ στις υποδεέστερες διοργανώσεις, δεν ήταν αξιόλογη και είχε κόστος χωρίς αγωνιστικό όφελος.
Η ευρωπαϊκή συμμετοχή και δη η πρώτη, όπως συνέβη με το Λαύριο πριν από δυο χρόνια και θα συμβεί με την Λάρισα την επόμενη σεζόν. Στο παρελθόν με όποια ομάδα «έραψε» ευρωπαϊκό «κοστούμι» και στο μέλλον για όποια το κάνει. Μέχρι εκεί, όμως. Το βάθος ανταγωνιστικότητας του ελληνικού πρωταθλήματος, είναι «ρηχό» για να γίνονται όχι ευρωπαϊκά «όνειρα», αλλά καν να υπάρχουν βλέψεις.
O Προμηθέας είχε «ανοίξει» την συζήτηση με τον Μπερτομέου, πριν από 2 χρόνια για να έμπαινε στην ελίτ της διοργάνωσης και η ομάδα της Πάτρας διατηρεί βασικές προδιαγραφές, αλλά ο Καταλανός παράγοντας αποχωρεί από την διοργάνωση και ο Προμηθέας πρέπει να ξαναμετρήσει τις δυνάμεις για το αν φτάνουν ψηλότερα από το Eurocup.
Και επειδή στα πρώην κύπελλα Κυπελλούχων, Κόρατς, Σαπόρτα που είχαν ισχυρό κίνητρο συμμετοχής και υψηλό βαθμό δυσκολίας στην κατάκτηση του τίτλου, έχουν στηθεί ελληνικές σημαίες, οι τωρινές ελληνικές συμμετοχές σε διοργανώσεις γίνονται μόνο για την συμμετοχή.
