Από τον Φέργκιουσον και τον Σκόουλς μέχρι τον Μέτσελντερ και τον Φαν Μπόμελ, όλα τα μεγάλα ονόματα του ποδοσφαίρου που αποσύρονται στο τέλος της σεζόν.
ΣΕΡ ΑΛΕΞ ΦΕΡΓΚΙΟΥΣΟΝ
Simply the best
Όταν στις 8 Μαΐου ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον ανακοίνωσε την απόφασή του να αποσυρθεί από τον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ένας ολόκληρος κύκλος έκλεισε στο αγγλικό ποδόσφαιρο.
Τον είχε ανοίξει ο ίδιος ο σκωτσέζος τεχνικός το 1993, όταν οδήγησε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην πρώτη κατάκτηση τίτλου στην Αγγλία από το 1967.
Μετά από μία αξιοπρεπή καριέρα σαν παίκτης και ένα εκπληκτικό ξεκίνημα σαν προπονητής στην Αμπερντίν, ο Φέργκι μετακόμισε στο «Όλντ Τράφορντ» το 1986 και μεταμόρφωσε τους «κόκκινους διαβόλους» μια για πάντα.
Ατέλειωτα πρωταθλήματα και Κύπελλα, δύο Τσάμπιονς Λιγκ, θρυλικές ανατροπές και παικταράδες εξασφάλισαν το status του ως ο πιο επιτυχημένος προπονητής του αγγλικού ποδοσφαίρου όλων των εποχών και ένας από τους πιο θρυλικούς στην ιστορία του παιχνιδιού παγκοσμίως.
Η εικόνα του με μαύρο παλτό, μαύρη ζακέτα με κουμπωμένο το φερμουάρ μέχρι πάνω και το ανελέητο μάσημα της τσίχλας θα μείνει ιστορική. Στο «Όλντ Τράφορντ» αρκετό καιρό πριν αποσυρθεί τον είχαν τιμήσει δίνοντας το όνομά του σε εξέδρα του γηπέδου και στήνοντάς του άγαλμα ακριβώς έξω από την «Sir Alex Ferguson Stand».
Απέναντι στη Γουέστ Μπρόμγουιτς στην τελευταία αγωνιστική της Πρέμιερ Λιγκ, θα καθίσει για 1500ή (!) και τελευταία φορά στον πάγκο της αγαπημένης του Γιουνάιτεντ…
ΝTEΪΒΙΝΤ ΜΠΕΚΑΜ
Παγκόσμιο είδωλο
Ακολούθησε τον «μέντορά» του Φέργκιουσον στη …σύνταξη, λίγες μέρες μετά την σχετική ανακοίνωση του πρώην προπονητή του στη Γιουνάιτεντ.
Ο 38χρονος σήμερα Ντέιβιντ Μπέκαμ, μπορεί να μην περάσει στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος παίκτης όλων των εποχών, αλλά έχει εξασφαλισμένη μία κορυφαία θέση στη λίστα με τους πιο διάσημους.
Δεν ήταν γρήγορος, το αριστερό πόδι το είχε μόνο για να…περπατάει, όμως είχε άλλα προσόντα που εκτόξευσαν την καριέρα και τη δημοτικότητά του.
Ήταν δουλευταράς και με το δεξί του πόδι είχε την ευχέρεια να στέλνει τη μπάλα όπου και όπως ακριβώς ήθελε, με τις εκτελέσεις φάουλ να αποτελούν σπεσιαλιτέ του.
Η εμφάνισή του αλλά και ο γάμος του με την Βικτόρια Άνταμς, μέλους του δημοφιλούς συγκροτήματος της δεκαετίας του 1990 Spice Girls, τον κατέστησαν κάτι περισσότερο από έναν απλό ποδοσφαιριστή: ένα παγκόσμιο είδωλο των ΜΜΕ, της βιομηχανίας μόδας και του μάρκετινγκ.
Ο ίδιος πάντως προτιμά να τον θυμούνται για τους τίτλους που κατέκτησε σε τέσσερις χώρες (Αγγλία με Γιουνάιτεντ, Ισπανία με Ρεάλ, ΗΠΑ με Γκάλαξι, Γαλλία με Παρί). Αλλά και για το γεγονός ότι φόρεσε για έξι χρόνια το περιβραχιόνιο της Εθνικής Αγγλίας, της οποίας είναι ο πρώτος παίκτης σε συμμετοχές ιστορικά εκτός τερματοφυλάκων.
Είναι πάντως ίπιθανότατα ο μοναδικός από τους φετινούς «συνταξιούχους» που πιθανότατα θα βγάλει ακόμα περισσότερα χρήματα μετά το τέλος της καριέρας του από αυτά που έβγαζε ως παίκτης…
ΠΟΛ ΣΚΟΟΥΛΣ
Η αξία της σιωπής
Αν είχε ανακοινώσει ότι κρεμάει τα παπούτσια του σε οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή, τότε η είδηση σίγουρα θα αποτελούσε πρώτο θέμα στην ποδοσφαιρική Αγγλία.
Ωστόσο η απόφασή του να κρεμάσει οριστικά τα ποδοσφαιρικά παπούτσια συνέπεσε με αυτή του Φέργκιουσον και έτσι μοιραία πέρασε κάπως «στα ψιλά».
Δεν μπορεί να γίνει όμως το ίδιο με την καριέρα του. Γέννημα-θρέμμα της περιοχής του Μάντσεστερ, ο Πολ Σκόουλς εντάχθηκε στα τμήματα υποδομής της Γιουνάιτεντ σε ηλικία 14 ετών και δεν φόρεσε ποτέ φανέλα άλλου συλλόγου.
Αποτέλεσε μέλος της «χρυσής γενιάς» των αποφοίτων της Ακαδημίας της Γιουνάιτεντ που «έβγαλε» Μπέκαμ, Μπατ, αδελφούς Νέβιλ και Γκιγκς.
Μέσος με φοβερή τεχνική, εκπληκτική ποικιλία στην πάσα, έφεση στο σκοράρισμα, αλλά και σκληρός όταν χρειαζόταν, ήταν από τους βασικούς παράγοντες της ανάκτησης και διατήρησης των πρωτείων από τη Γιουνάιτεντ του Φέργκιουσον.
Εκτός γηπέδου σπάνια μιλούσε και κρατούσε πάντα χαμηλούς τόνους. Στους φίλους της Γιουνάιτεντ όμως αλλά και στον σερ Άλεξ, έφτανε ότι…μιλούσε στη μπάλα.
Στις 31 Μαΐου του 2011 ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από το ποδόσφαιρο και μάλιστα η Γιουνάιτεντ έκανε και φιλικό προς τιμήν του.
Λίγους μήνες αργότερα όμως ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον τον ανακάλεσε στη δράση, για μία ακόμα διετία θριάμβων πριν την τελειωτική αποχώρηση.
ΜΑΪΚΛ ΟΟΥΕΝ
Το θαύμα που δεν έγινε ποτέ
Στις 30 Ιουνίου του 1998, στο γήπεδο «Ζοφρουά Γκισάρ» του Σεντ Ετιέν, η Αγγλία πίστεψε ότι είχε βρει επιτέλους τον παίκτη που θα την οδηγούσε στην ποδοσφαιρική Γη της Επαγγελίας για πρώτη φορά μετά το 1966. Στο Λίβερπουλ την ίδια ώρα, έβλεπαν τον άνθρωπο που θα έφερνε ξανά το πρωτάθλημα Αγγλίας στο «Άνφιλντ».
Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι για το παιδί-θαύμα.
Εκείνο το μεγάλο γκολ του πιτσιρικά τότε Μάικλ Όουεν στο ματς Αγγλίας – Αργεντινής για το Μουντιάλ της Γαλλίας, αποτέλεσε την απαρχή μίας καριέρας που τελικά δεν πήγε όπως περίμεναν οι περισσότεροι.
Γεννημένος στο Τσέστερ από γονείς αφοσιωμένος στην Έβερτον, ο Όουεν και η οικογένειά του αποφάσισαν ότι καλύτερη επιλογή για τα πρώτα χρόνια του ως ποδοσφαιριστής ήταν η Λίβερπουλ, στην οποία εντάχθηκε ως 12χρονος το 1991.
Στους «ρεντς» έμεινε μέχρι το 2004, σπάζοντας αρκετά ρεκόρ σκοραρίσματος και πρωταγωνιστώντας σε πολλά μεγάλα παιχνίδια, όπως ο τελικός Κυπέλλου του 2011 απέναντι στην Άρσεναλ, όπου πέτυχε δύο γκολ στα τελευταία λεπτά «γυρίζοντας» το ματς.
Ήταν η χρονιά που τον βρήκε να κερδίζει τη Χρυσή Μπάλα λόγω των κατορθωμάτων του με Λίβερπουλ και Αγγλία. Προικισμένος με εκπληκτική ταχύτητα και ανίκητος στα τετ-α-τετ, ο Όουεν έδειχνε έτοιμος για ακόμα πιο μεγάλα πράγματα το 2004, όταν μετακόμισε στη Ρεάλ των «γκαλάκτικος».
Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν έτσι. Ο Όουεν σχεδόν ποτέ δεν δούλεψε σε άλλα κομμάτια του παιχνιδιού του πέρα από την ταχύτητα και την εκτέλεση. Όταν λοιπόν λόγω τραυματισμών τον εγκατέλειψε η πρώτη, ακολούθησε σύντομα η δεύτερη και η καριέρα του πήρε την κάτω βόλτα.
Δεν ήταν πια ο ίδιος όταν μετακόμισε στη Νιούκαστλ το 2005 και ουσιαστικά έπαιξε τον ρόλο κομπάρσου από το 2009 έως το 2012 στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Η φετινή σεζόν τον βρήκε μεταξύ πάγκου και εξέδρας στη Στόουκ Σίτι και πριν λίγο καιρό ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από την ενεργό δράση.
Τώρα θα έχει όσο χρόνο θέλει να ασχοληθεί με τα άλογά του…
ΤΖΕΪΜΙ ΚΑΡΑΓΚΕΡ
Μια ομάδα, μια καριέρα
«We all dream of a team of Carraghers». Είναι ένα σύνθημα που το «ΚΟΡ» στο «Άνφιλντ» θα τραγουδά πολλά χρόνια μετά το τέλος της καριέρας του Τζέιμι Κάραγκερ.
«Ονειρευόμαστε μία ομάδα γεμάτη Κάραγκερ», λένε οι οπαδοί, ως φόρο τιμής στην αφοσίωση του Άγγλου αμυντικού στην κόκκινη φανέλα. Ο Κάραγκερ αποτελεί την επιτομή του one club man, του παίκτη που συνδέει την καριέρα του μόνο με μία ομάδα. Και κανένας δεν του κρατά πια κακία επειδή προερχόταν από οικογένεια οπαδών της Έβερτον.
Ξεκίνησε στις Ακαδημίες της Λίβερπουλ μαζί με τον φίλο του και έτερο προσεχή…συνταξιούχο Μάικλ Όουεν και τελικά έδωσε το παρών σε πάνω από 700 παιχνίδια με τους «ρεντς», στους οποίους είναι δεύτερος σε συμμετοχές μόνο πίσω από τον θρυλικό Ίαν Κάλαχαν.
Ο 35χρονος μπορεί να μην ήταν ακριβώς τεχνίτης, αλλά στα καλύτερά του χρόνια ήταν σχεδόν ανίκητος στο κέντρο της άμυνας. Έτσι ήταν τουλάχιστον τη σεζόν 2004-05, όταν αποτέλεσε βασικό πυλώνα της κατάκτησης του Τσάμπιονς Λιγκ στον επικό τελικό της Κωνσταντινούπολης. Τότε που του έβγαλαν και το σύνθημα…
ΣΤΙΛΙΑΝ ΠΕΤΡΟΦ
Μαχητής της ζωής
Σε 17 χρόνια καριέρας με ΤΣΣΚΑ Σόφιας, Σέλτικ, Άστον Βίλα και Εθνική Βουλγαρίας, ο Στίλιαν Πετρόφ ξεχώρισε ως μαχητής στο χώρο της μεσαίας γραμμής.
Τους τελευταίους μήνες όμως, ο 33χρονος μέσος διακρίνεται πολύ περισσότερο ως ένας αληθινός μαχητής της ίδιας της ζωής.
Ο Βούλγαρος είχε κερδίσει τις καρδιές των φίλων της Βίλα από το 2006 που εντάχθηκε στην ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ, της οποίας μάλιστα έγινε αργότερα και αρχηγός, έχοντας κάνει προηγουμένως μεγάλη καριέρα στη Σέλτικ.
Έτσι, άπαντες στο «Βίλα Παρκ» αλλά και στην Βουλγαρία πάγωσαν όταν το Μάρτιο του 2012 ανακοινώθηκε ότι πάσχει από λευχαιμία.
Ο «Σταν», όπως τον φωνάζουν χαϊδευτικά, είχε αισθανθεί αδιαθεσία μετά από ένα παιχνίδι κόντρα στην Άρσεναλ. Έπειτα από εξετάσεις διαπιστώθηκε ότι έπασχε από την εν λόγω ασθένεια και από τότε δίνει τη δική του μάχη.
Οι φίλοι της Βίλα από τότε προς τιμήν του σε κάθε παιχνίδι σηκώνονται όρθιοι και χειροκροτούν σε όλη τη διάρκεια του 19ου λεπτού, τιμώντας τον άνθρωπο με τη φανέλα νο. 19.
Πριν λίγους μήνες έγινε γνωστό ότι η θεραπεία του Πετρόφ πηγαίνει καλά. Ωστόσο δεν θα μπορούσε πια να παίξει επαγγελματικά και στις 9 Μαΐου ανακοίνωσε ότι αποσύρεται οριστικά, ξεκινώντας ίδρυμα για την ενίσχυση των πασχόντων από λευχαιμία.
ΜΑΡΚ ΦΑΝ ΜΠΟΜΕΛ
Ολλανδός εξολοθρευτής
‘Ενας από τους διάσημους «σκληρούς» του ολλανδικού και ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου της τελευταίας δεκαετίας, ο Μαρκ Φαν Μπόμελ αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο όπως του έπρεπε: βλέποντας κόκκινη κάρτα στο τελευταίο του παιχνίδι ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής!
Ο 36χρονος μέσος, ξεχώρισε στα 21 χρόνια της καριέρας του -ξεκίνησε από την Φορτούνα Σιτάρντ το 1992- για τα τάκλιν του στον χώρο του κέντρου, το σκληρό έως και αντιαθλητικό πολλές φορές παιχνίδι του, αλλά και για τη συμβολή του στην κυκλοφορία του παιχνιδιού και το δυνατό του σουτ.
Μετά από έξι χρόνια στην PSV Αϊντχόφεν, μετακόμισε το 2005 στη Μπαρτσελόνα και αποτέλεσε το ιδανικό συμπλήρωμα για τους πιο ταλαντούχους συμπαίκτες του όπως τον Τσάβι, τον Ινιέστα, τον Ντέκο και φυσικά τον Ροναλντίνιο. Ο Φαν Μπόμελ είχε ρόλο στην κατάκτηση του πρωταθλήματος Ισπανίας αλλά και του Τσάμπιονς Λιγκ το 2006.
Ακολούθησε μία πενταετής θητεία στη Μπάγερν , όπου πήρε δύο πρωταθλήματα, έπαιξε σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ και έγινε ο πρώτος μη Γερμανός αρχηγός στην ιστορία των Βαυαρών!
Ο Φαν Μπόμελ πήρε άλλο ένα πρωτάθλημα με τη Μίλαν το 2011 πριν έρθει η τελευταία επαγγελματική σεζόν της καριέρας του με την Αϊντχόφεν.
Με την Εθνική Ολλανδίας, φυσικά κορυφαία του στιγμή ήταν η πορεία μέχρι τον τελικό του Μουντιάλ 2010, με προπονητή τον πεθερό του Μπερτ Φαν Μάαρβαϊκ.
ΚΡΙΣΤΟΦ ΜΕΤΣΕΛΝΤΕΡ
Γίγαντας με πήλινα πόδια
Ένας αρχοντικός, πανύψηλος (1.94 μ.) σέντερ μπακ, που όμως δεν έκανε την καριέρα που προδιαγραφόταν γι’ αυτόν λόγω μίας σειράς σοβαρών τραυματισμών.
Η πρώτη του επαγγελματική ομάδα ήταν η Πρόισεν Μίνστερ και από εκεί τον απέκτησε για ψίχουλα η Ντόρτμουντ το 2000. Στη Βεστφαλία έμεινε επτά χρόνια, αλλά είχε μόλις 126 συμμετοχές στη Μπουντεσλίγκα, καθώς ένας τραυματισμός στον Αχίλλειο τένοντα το 2003 τον επηρέασε σημαντικά.
Μετά από ένα πρωτάθλημα με τη Μπορούσια, μετακόμισε το 2007 στη Ρεάλ Μαδρίτης, όπου όμως σε τρία χρόνια πραγματοποίησε μόνο 23 εμφανίσεις σε αγώνες πρωταθλήματος, με ένα χτύπημα στο πέλμα να αποδεικνύεται καθοριστικό.
Παραδόξως, τις πιο γεμάτες σεζόν της συλλογικής καριέρας του τις είχε προς το τέλος στη Σάλκε, όπου ήταν από τους πρωταγωνιστές στην πορεία της ομάδας μέχρι τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ το 2010-11.
Στην Εθνική Γερμανίας, ο Μέτσελντερ ήταν από τους πρωταγωνιστές της πορείας της «νατσιοναλμάνσαφτ» μέχρι τον τελικό Μουντιάλ του 2002.
Ο 32χρονος Γερμανός ανακοίνωσε ότι αποσύρεται στις 13 Μαΐου.
ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΦΡΑΪ
Γεννημένος σκόρερ
Ένας από τους μεγαλύτερους επιθετικούς στην ιστορία του ελβετικού ποδοσφαίρου, ο Αλεξάντερ Φράι είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην Εθνική ομάδα της χώρας, με 42 γκολ σε 84 εμφανίσεις.
Γεννημένος στη Βασιλεία, ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα το 1997 από την τοπική ομάδα, ενώ μέχρι το 2003 περιπλανήθηκε σε άλλες ομάδες της πατρίδας του (Τουν, Λουκέρνη και Σερβέτ).
Ακολούθησε το πρώτο βήμα στο εξωτερικό με τη Ρεν, όπου έκανε περισσότερο γνωστό το όνομά του με 47 γκολ σε 100 αγώνες πρωταθλήματος την περίοδο 2003-2006.
Το καλοκαίρι του 2006 μετακόμισε στη Ντόρτμουντ και παρ’ όλο που την πρώτη του σεζόν στη Γερμανία ήταν πρώτος σκόρερ της ομάδας με 16 γκολ σε 32 αγώνες, ένας σοβαρός τραυματισμός περιόρισε τη συμμετοχή του στη συνέχεια.
Το 2009 γύρισε στη Βασιλεία όπου πέτυχε συνολικά 73 γκολ σε 103 αγώνες και πήρε και τα πρώτα πρωταθλήματα στην καριέρα του, συνολικά τρία.
Με την Εθνική έπαιξε στο Euro 2004 και το Μουντιάλ 2006, ενώ ήταν εξαιρετικά άτυχος το 2008 καθώς υπέστη ρήξη χιαστών στο πρώτο παιχνίδι του Euro που συνδιοργάνωνε η πατρίδα του και έχασε το υπόλοιπο τουρνουά.
Αποσύρθηκε στα μέσα Απριλίου και ξεκινά νέα καριέρα ως αθλητικός διευθυντής της Λουκέρνης.
ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΜΠΡΟΚΙ
Χρυσός…αναπληρωματικός
Μετά από σχεδόν 20 χρόνια στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ο Μπρόκι ανακοίνωσε την απόσυρσή του από την ενεργό δράση στις 10 Μαΐου.
Τελευταία του ομάδα ήταν η Λάτσιο, στην οποία αγωνιζόταν από το 2008 κατακτώντας ένα Κύπελλο.
Γέννημα-θρέμμα του Μιλάνου, το 2000 πήγε στην Ίντερ, αλλά μόλις έναν χρόνο αργότερα μετακόμισε στη γειτόνισσα Μίλαν, στην οποία αγωνίστηκε δύο φορές, με μία δεύτερη θητεία την περίοδο 2006-2008.
Με τους «ροσονέρι» πήρε τα πάντα, έστω και αν στην πρώτη ειδικά περίοδο ήταν αναπληρωματικός: 1 πρωτάθλημα, 1 Κύπελλο, 2 Τσάμπιονς Λιγκ, 2 Σούπερ Καπ Ευρώπης και ένα Παγκόσμιο Συλλόγων.
Το 2008 το όνομά του ακούστηκε για Ολυμπιακό και ΑΕΚ πριν μετακομίσει στη Λάτσιο.
Ο 37χρονος θα έχει να το λέει ότι φόρεσε και τη φανέλα της Εθνικής μια και μοναδική φορά, το 2006 σε φιλικό απέναντι στην Τουρκία.
Εκτός ποδοσφαίρου, διατηρεί ένα καφέ στο Μιλάνο με τον πρώην συμπαίκτη του Αμπιάτι, αλλά και φίρμα ρούχων με συνέταιρο τον Κρίστιαν Βιέρι και τη σύζυγο του Μπουφόν, Αλένα Σερέντοβα.
