H FIBA ενόψει της τελετής εισόδου του Παναγιώτη Γιαννάκη στο Hall of Fame, δημιούργησε ένα εντυπωσιακό αφιέρωμα για τον πρώην παίκτη και νυν προπονητή που έχει κατακτήσει, με την διπλή ιδιότητα του, τον τίτλο της πρωταθλκήτριας Ευρώπης, με την Εθνική ομάδα. Ο Γιαννάκης είναι ο μοναδικός στο ευρωπαϊκό μπάσκετ που κατέχει αυτό το ρεκόρ της ίδιας επιτυχίας, με διαφορετική ιδιότητα. Ο «δράκος» του ελληνικού μπάσκετ, μίλησε σε συνέντευξη που έδωσε στην ιστοσελίδα της FIBA για την καριέρα του στο μπάσκετ, την Εθνική ομάδα και το χρυσό Eurobasket του 1987.
Το αφιέρωμα της FIBA:
Άρχισε να παίζει μπάσκετ στον Ιωνικό στα 12 χρόνια της ηλικίας του, όπως ο ίδιος είπε, ενώ δεν ξέχασε την πρώτη φορά που εκπροσώπησε την Εθνική μας στα πρώτα του βήματα με τα μικρότερα κλιμάκια στο Eurobasket του 1975.
Στην συνέχεια θυμήθηκε την πορεία του στους Μεσογειακούς του 1979: «Νικήσαμε τη Γιουγκοσλαβία και πήραμε τους Μεσογειακούς Αγώνες.
Στο Eurobasket του 1987 η αρχική πεντάδα σε όλο το τουρνουά θα ήταν οι Γκάλης, Γιαννάκης, Χριστοδούλου, Φιλίππου και Φασούλας. Αλλά ο Φιλίππου γύρισε τον αστράγαλο και ο «Δράκος» ήταν πάντα δίπλα του.
«Του είπα να μην ανησυχεί και ότι θα παίξει στον τελικό. Παίξαμε εξαιρετικά εκτός από το ματς με την Ισπανία. Σε όλο το τουρνουά είχαμε την ευκαιρία να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό, να θυμόμαστεε όλα αυτά τα χρόνια που προσπαθήσαμε αλλά δεν είχαμε το ομαδικό πνεύμα.
Δώσαμε την ευκαιρία να δουν όλοι οι Έλληνες ότι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε. Αν βάζαμε τα εγώ μας κάτω από την ομάδα, θα πετυχαίναμε κάτι ξεχωριστό. Το τουρνουά αυτό ήταν η έκρηξη της Ελλάδας και δώσαμε κίνητρο και στον κόσμο, αφού η Σοβιετική Ένωση και η Γιουγκοσλαβία ήταν ανίκητες όπως και οι ΗΠΑ», ήταν τα λόγια του Γιαννάκη.
Για τη νίκη επί της Σοβιετικής Ένωσης είπε: «Το να νικάς τη Σοβιετική ένωση ήταν σπουδαίο για μια μικρή χώρα. Ήταν απίστευτο συναίσθημα. Πήραμε δύναμη από την ατμόσφαιρα του γηπέδου. Ο Γκάλης και εγώ, όπως και τα άλλα παιδιά παίξαμε πολλά λεπτά και δεν κοιμηθήκαμε καλά, αλλά δεν σταμάτησε ποτε ο ενθουσιασμός μέσα μας. Παίξαμε τόσο δυνατά σε πνευματικό και τακτικό τομέα.
Και μετά από δύο χρόνια, δείξαμε πως δεν είμαστε απλά μια έκπληξη του Eurobasket του 1987. Μετά από 10 χρόνια ήμασταν ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες του κόσμου.
Για το Παγκόσμιο του 2006 και την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου είπε: «Με την Εθνική, μπορούσε να δείξεις σε όλο τον κόσμο πως στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που σέβονται τα σπορ, αγαπούν τη ζωή και θέλουν να κάνουν κάτι κάθε μέρα που θα τους επιτρέπει να ακολουθήσουν τα όνειρα τους και να τα φτάσουν με υπομονή, πάθος και γνώση. Αν φυσικά σέβεσαι συμπαίκτες και αντιπάλους.
Πάντα πίστευα πως συμπαίκτες σε βοηθούν πολύ να γίνεις καλύτερος παίκτης, όπως και οι αντίπαλοι που σου δίνουν μαθήματα που χρειάζεται να βελτιώσεις τον χαρακτήρα και τις ικανότητες του. Είναι μια μεγάλη οικογένεια για μένα το μπάσκετ. Είναι μια μεγάλη οικογένεια, η χώρα μου και είναι ωραίο να την εκπροσωπώ ως ένας από τους καλύτερους».
