Tom Clancy's Ghost Recon: Breakpoint Review

Φάντασμα του εαυτού του.

Αχ ρε Ubi, αχ ρε Ubi… από εκεί που λες ότι όλα μπαίνουν σε μία ωραία σειρά, ξαφνικά έρχεται ο τυφώνας Ghost Recon και τα διαλύει όλα. Ας είμαστε ειλικρινείς, τα πράγματα ήταν υπό αμφισβήτηση από την beta και απλά επιβεβαιώθηκαν με την κυκλοφορία του παιχνιδιού. Αμφιταλαντεύτηκα πολύ και μετά από πολλή σκέψη σας παραθέτω την άποψή μου για το Tom Clancy’s Ghost Recon: Breakpoint.

Το Ghost Recon έχει περάσει από χίλια κύματα και τα τελευταία χρόνια έχει καθιερωθεί ως μία open-world σειρά (μία από τις πολλές της Ubi), η οποία έχει παραγκωνίσει το στοιχείο της εξομοίωσης και το έχει “ρίξει” στο arcade. Η μετάβαση αυτή φαίνεται να έχει αρχίσει να κοστίζει, αν όχι να βλάπτει, το όνομα της σειράς, η οποία δείχνει ξεκάθαρα με το Breakpoint ότι υπάρχει ένα “μπέρδεμα”.

Ένας γνωστός ανταγωνιστής δεν αρκεί…

Μπορεί η προσθήκη του Punisher a.k.a. Jon Bernthal, να δίνει το “badass” στοιχείο στον ανταγωνιστή, και ναι… οι σκηνές που περιλαμβάνουν τον γνωστό ηθοποιό είναι καλές και δίνουν ένα ξεχωριστό στοιχείο, αλλά αυτό γίνεται επειδή δεν υπάρχει κάτι άλλο “αξιομνημόνευτο” από θέμα ερμηνείας. Κοινώς, το υπόλοιπο cast και οι χαρακτήρες που “υποδύονται” περνάνε αδιάφοροι.

Εδώ έρχεται να δέσει το κακό lip-syncing και τα πολλά bugs κατά τη διάρκεια των συζητήσεων που δίνουν μία “ευχάριστη” νότα, όχι εξαιτίας των καλογραμμένων κειμένων, αλλά επειδή οι χαρακτήρες μοιάζουν να είναι εγγαστρίμυθοι, ενώ μερικές φορές ο ήχος στις συζητήσεις ακούγεται διπλός εξαιτίας των διαλόγων, οι οποίοι “πατάνε” ο ένας πάνω στον άλλο.

Τα παραπάνω αποτελούν ένα “ζέσταμα” αυτών που μαστίζουν το παιχνίδι και στην τελική… αυτά τα bugs μπορούν να διορθωθούν με ένα patch. Τα σοβαρά προβλήματα όμως του παιχνιδιού… δεν διορθώνονται τόσο εύκολα.

Χωρίς ταυτότητα…

Είπαμε πως το παιχνίδι θυσίασε τα επίπεδα ρεαλισμού, ενόψει του arcade (διασκεδαστικού κατά την άποψη κάποιων) στοιχείου. Το Ghost Recon: Breakpoint είχε τα φόντα να γίνει “η αλλαγή” που έψαχνε η σειρά… ένας πολεμιστής, πίσω από τις γραμμές του εχθρού, σε ένα αχανές νησί. Ας βάζαμε την κλιμακωτή ελευθέρωση μερικών συντρόφων στην εξίσωση, ώστε να σχηματίζαμε σταδιακά την ομάδα μας και μπουμ… έχουμε ήδη ένα πιο ενδιαφέρον concept. Αντ’ αυτού η Ubisoft, φροντίζει να “γειώσει” την lone-wolf αίσθηση στον κόσμο του Breakpoint, βάζοντας τον παίκτη σε universal player hub (όπως αυτά σε Destiny 2 και Division 2) με δεκάδες άλλους παίκτες γύρω του.

Η προσθήκη αυτή καθιστά την ανάγκη του παιχνιδιού για always-online μοντέλο, κάτι που πληρώθηκε ακριβά την ημέρα επίσημης κυκλοφορίας, αφού οι servers έπεσαν και ακολούθησαν μερικές ώρες αδράνειας μέχρι να επιλυθεί το θέμα.

Στην αρχή είπαμε πως στο Breakpoint επικρατεί ένα “μπέρδεμα” κι αυτό είναι εμφανές από τα νέα στοιχεία τα οποία έχουν μπει στο παιχνίδι. Gear scores, συνεχές loot, τεράστια (και μη) drones… είναι μερικά από αυτά που σε κάνουν να αναρωτιέσαι “γιατί(;)”.

Η προσθήκη του gear score μετατρέπει το Breakpoint σε ένα looter-shooter, κάτι που κατά την άποψή μου η σειρά δεν το έχει ανάγκη, ενώ παράλληλα “επισκιάζει” με το συνεχές loot τις επαναλαμβανόμενες αποστολές που υπάρχουν στο παιχνίδι, ενώ για να ενισχύσει το grind… θέτει και ως αποστολή στον παίκτη να φτάσει Gear Score 150, για να μπορέσει να μπει στο Raid, ενώ στον χάρτη υπάρχουν και περιοχές που πρέπει να είσαι συγκεκριμένο gear score για να επιβιώσεις αλλά… ακόμα και με χαμηλότερο gear score, γίνεται η δουλειά. Εννοείται πως το κάθε κομμάτι του εξοπλισμού διαθέτει και διάφορα passives ή boosts ανάλογα με το τι tier είναι. Τα tiers χωρίζονται σε:

Λευκό – Common
Πράσινο – Uncommon
Μπλε – Rare
Μοβ – Epic
Κίτρινο – Signature (legendary)

Κάθε όπλο μπορεί να αναβαθμιστεί και να υποστεί μετατροπές μέσω του gunsmith, ενώ οι επιλογές σε οπλισμό και upgrades ποικίλουν, μόνο που… πρέπει να τα “φαρμάρετε” μέσα από αποστολές στον χάρτη ή να πληρώσετε τα “time-savers” ή άλλες “συντομεύσεις” μέσα από το store της Ubisoft.

Η λύση των time-savers είναι ακραία αφού το παιχνίδι όπως προ-ανέφερα είναι ένα πραγματικό looter shooter, σε τέτοιο βαθμό που θα καταλήξετε να μην ελέγχετε το inventory σας μέχρις ότου αποφασίσετε να κάνετε ένα διάλειμμα από τον αποδεκατισμό του εχθρού, για να το τακτοποιήσετε.

Το Gunsmith είναι πάντα κάτι ευχάριστο στις σειρές Tom Clancy’s κι ενώ θα μπορούσε να είναι το ατού του Ghost Recon, στο Breakpoint μοιάζει να είναι παραμελημένο. Θα ήθελα να δω περισσότερα variable scopes, customization στα όπλα που θα έφτανε σε σημείο να “αλλάζω ελατήρια” στο όπλα… και πολλά ακόμα που θα μπορούσαν να υπάρχουν σε έναν τίτλο που έχει να κάνει με “stealth” προσέγγιση. Το ανελέητο loot dropping με σκοπό το: σπάσε όπλο, μάζεψε υλικά, κάνε upgrade από MK1 σε ΜΚ3 για να πάρεις passive bonus… δεν είναι για Ghost Recon καταστάσεις.

Έχοντας επικεντρωθεί στην looter-shooter εμπειρία και στην ανάγκη να μπουν “νέα” στοιχεία στη σειρά Ghost Recon, το Breakpoint κράτησε τα επίπεδα ρεαλισμού, σε ο,τι αφορά τα NPCs, αφού μία σφαίρα στο κεφάλι συνήθως αρκεί για να σκοτώσετε του κακούς. Βέβαια στην περίπτωση του παίκτη, ο ρεαλισμός δεν υφίσταται αφού πέραν από health regeneration, o παίκτης κινδυνεύει να πεθάνει μόνο από ενοχλητικά drones. Οι εχθροί στο παιχνίδι δεν φημίζονται για την “εξυπνάδα” τους και εύκολα θα δημιουργήσετε στοίβες πτωμάτων. Στην περίπτωση των drones όμως… θα αισθανθείτε σαν να παίζετε Division 2. Τα drones χωρίζονται σε:

Murmur – Μικρά ιπτάμενα drones
Aamon – Μεσαίου μεγέθους drones ξηράς
Behemoth – Μεγάλα μαχητικά drones

Τα drones έχουν τον ρόλο του bullet-sponge (απορροφητή σφαιρών) στο Breakpoint μιας και όπως είπαμε και πιο πάνω, τα human NPCs σκοτώνονται με μία το πολύ δύο σφαίρες αν φοράνε κράνος. Έτσι οι πιο “ενδιαφέρουσες” μάχες είναι αυτές με τα drones, τα οποία από ένα σημείο και μετά καταντούν εκνευριστικά.

Περισσότερο Breakpoint στην επόμενη σελίδα…

Το Ghost Recon: Breakpoint, κατά την άποψη μου, δεν είναι αντάξιο της καλής εικόνας που έχει δείξει η Ubisoft σε άλλους τίτλους και σίγουρα δεν μένει “πιστό στους κανόνες” που έκαναν τη σειρά γνωστή.

Ναι μεν το co-op στοιχείο μπορεί να κάνει το παιχνίδι κάπως πιο “διασκεδαστικό”, αλλά για να είμαι ειλικρινής ακόμα κι ένα free-to-play παιχνίδι μπορεί να είναι διασκεδαστικό όταν παίζετε με φίλους. Αυτός ο κανόνας ισχύει για όλα τα video games και δεν αποτελεί πλέον “σωσίβια λέμβο” για κανένα παιχνίδι. Μπορεί για κάποιους η αρχή να έγινε στο Wildlands, αλλά τουλάχιστον ο προκάτοχος ήταν διασκεδαστικός και στο single-player, με τον παίκτη να μπορεί να δώσει εντολές στα τρία NPC μέλη της ομάδας του για να εξολοθρεύσουν μία απλή περίπολο ή ένα απόρθητο οχυρό γεμάτο εχθρούς. Υπήρχε μία αλληλεπίδραση ακόμα και με τα NPC, κάτι που έδινε μία Ghost Recon αίσθηση. Στο Breakpoint αυτή η “αίσθηση” έρχεται μέσα από το καμουφλάζ στις λάσπες, ειδικά όταν περνάει κάποιο μεγάλο drone ή κάποιο ελικόπτερο από πάνω σας και… that’s about it.

Έχοντας δημιουργήσει έναν αρκετά μεγάλο κόσμο κι έχοντας εμφανώς κατά νου έναν γρήγορο τρόπο μετακίνησης στον χάρτη, το Breakpoint έχει σε διάφορα σημεία του χάρτη τα λεγόμενα Bivouac ή πιο απλά “σημεία κατασκήνωσης”. Αυτά μπορείτε να τα ανακαλύψετε, είτε μέσω πληροφοριών που αποσπάτε, είτε scan-άροντας με το drone σας τα ερωτηματικά που υπάρχουν τριγύρω σας.

Εκεί μπορείτε να “προετοιμαστείτε” λαμβάνοντας διάφορα boosts (από resistances μέχρι και XP bonus), να ελέγξετε τον εξοπλισμό σας, να “μαγειρέψετε” προμήθειες και gadgets, να αγοράσετε οπλισμό, ακόμα και να ζητήσετε την παράδοση κάποιου οχήματος, πιθανότατα ελικοπτέρου μιας και είναι ο πιο γρήγορος τρόπος για μετακινηθείτε στις τεράστιες αποστάσεις μεταξύ των αποστολών.

Οι παίκτες έχουν στη διάθεσή τους τέσσερα διαφορετικά classes, από τα οποία μπορούν να επιλέξουν. Το καθένα από αυτά έχει το δικό του Rank (Rank 1-10) και το leveling επιτυγχάνεται μέσα από διάφορα challenges που θέτει σε κάθε Rank. Κάθε level ισοδυναμεί με ένα skill point και μερικές φορές και με επιπλέον special reward(s). Το κάθε class δίνει συγκεκριμένα bonuses σε όπλα και συγκεκριμένα passives. Οι διαθέσιμες κλάσεις είναι: Field Medic, Assault, Panther και Sharpshooter.

Μετά από το ξεκλείδωμα ενός ή περισσότερων classes, ο παίκτης καλείται να αποφασίσει ποιο (class) θα χρησιμοποιήσει και πώς θα προχωρήσει στο εκτενές skill tree που βρίσκεται ακριβώς από πάνω, αλλά επίσης και ποια perks θα ξεκλειδώσει για τις τρεις θέσεις που έχει διαθέσιμες στο loadout.

Εδώ να πούμε ότι καλό θα ήταν να προσέξετε πού προχωράτε στο skill tree, καθώς το παιχνίδι δεν έχει δυνατότητα για respec.

Μενού που πονάνε…

Το Ghost Recon: Breakpoint δυστυχώς διαθέτει ένα από τα πιο δύσχρηστα μενού που έχω δει προσωπικά σε παιχνίδι σειράς του Tom Clancy.

Ξεκινώντας από τον πίνακα των Objectives, βλέπει κανείς ότι επικρατεί μία σύγχυση. Προσωπικά αισθάνθηκα να χάνομαι κατά τη διάρκεια εναλλαγής ανάμεσα στα objectives και το γεγονός δε ότι το zoom out δεν υπάρχει ως επιλογή, με έκανε να “βαριέμαι” το scrolling και τα πολλά κλικς που χρειάζονταν για να επιλέξω τις αποστολές που θέλω να κάνω. Ευτυχώς, που υπήρχε η δυνατότητα επιλογής τριών objectives.

Σύγχυση επικρατεί και κατά τη διάρκεια προβολής του χάρτη, με τα ατελείωτα εικονίδια σε όλη την έκταση του. Με μία πρώτη ματιά μπορεί να πει κανείς πως όλα φαίνονται οργανωμένα, αλλά μετά από μερικές ώρες στο παιχνίδι και τα ξεκλείδωμα μερικών αποστολών το αποτέλεσμα μοιάζει να είναι το παρακάτω (με full zoom out):

Το Tom Clancy’s Ghost Recon: Breakpoint είχε τα φόντα να γίνει η πνοή ανανέωσης για τη σειρά, αφού αν κάποιος δεν έχει δει τίποτα από το παιχνίδι και παίξει την εισαγωγική αποστολή… λαμβάνει ένα πολύ ωραίο συναίσθημα… που χάνεται μετά από λίγο. Η προσπάθεια του mix and match καλών στοιχείων από άλλους τίτλους μέσα στο Breakpoint, δημιούργησε ένα τερατογέννημα που δεν είναι αντάξιο της σειράς Ghost Recon. Ελπίζουμε στο μέλλον να δούμε μια πραγματική Ghost Recon, stealth εμπειρία. Όσο για το PVP, μιας και δεν αναφέρθηκα εκτενέστατα στο review, αξίζει να πούμε ότι είναι αποδεκτό, αλλά δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο για να κρατήσει τον τίτλο.

Το review βασίστηκε στις ψηφιακές εκδόσεις του παιχνιδιού για PC και PS4, οι οποίες μας παραχωρήθηκαν από τη CD Media.