Τι κακοδαιμονία είναι αυτή φέτος με τους παίκτες της ΑΕΚ! Οι τραυματισμοί άρχισαν πέρυσι το καλοκαίρι με τον Σοϊλέδη, συνεχίστηκαν με τον Κορδέρο, τον Μπρέσεβιτς, τον Μάνταλο και τώρα τον Μπακάκη. Εννοείται χωρίς να υπολογίσουμε κάτι …σκόρπιους μικροτραυματισμούς μέσα στη σεζόν. Για μένα ο χθεσινός τραυματισμός του Μιχάλη Μπακάκη επισκιάζει σε απόλυτο βαθμό τη νίκη της ΑΕΚ κόντρα στον Ολυμπιακό Βόλου, αφού πρόκειται για βασικό και αναντικατάστατο στέλεχος της ενδεκάδας και μάλιστα στην καλύτερη σεζόν της καριέρας του με παρουσίες στην Εθνική ομάδα. Ό, τι ακριβώς δηλαδή συνέβη και με τον Μάνταλο. Ας ελπίσουμε (όπως και για όλους τους τραυματίες) να επιστρέψουν όσο το δυνατόν πιο σύντομα και πιο δυνατοί στα γήπεδα.
Πάμε τώρα και στα αγωνιστικά. Τι είδαμε στο ΟΑΚΑ; Μια από τα ίδια. Ό, τι βλέπαμε και στα προηγούμενα ματς των πλέι οφ με εξαίρεση την πρεμιέρα. Μια ΑΕΚ να μην πείθει αγωνιστικά, χωρίς φαντασία, με ελάχιστους αυτοματισμούς στο παιχνίδι της, η οποία όμως στο φινάλε αποχωρεί με τους τρεις βαθμούς στο …τσεπάκι. Έχει βρει το κόλπο η Ένωση στα πλέι οφ να μην αποδίδει με βάση τις ικανότητες των παικτών της, αλλά να κατακτάει της νίκες και να προχωράει ακάθεκτη τόσο για την άνοδο, όσο και για την πρωτιά. Τι μένει άλλωστε; Ένας βαθμός για να εξασφαλίσει και μαθηματικά το “εισιτήριο” για τη Super League, ενώ αν τη Δευτέρα δεν είναι ένας, αλλά τρεις οι βαθμοί κόντρα στον Ηρακλή, τότε πλέον θα μιλάμε για απόσταση μιας …ανάσας και από την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Το αυτονόητο δηλαδή.
Θα περίμενε πάντως κανείς να δει μια διαφορετική αγωνιστική εικόνα από τους “κιτρινόμαυρους”, ιδιαίτερα μετά τα “σκληρά” λόγια του Μελισσανίδη στα Σπάτα πριν από λίγες ημέρες. Οι φωνές όμως δεν έπιασαν τόπο. Τουλάχιστον επετεύχθη ο στόχος της κατάκτησης των τριών βαθμών, ο οποίος πάντως δεν κρύβει τις όποιες αδυναμίες υπάρχουν.
