Το ελληνικό ποδοσφαιρικό κοινό και δη και το “ερυθρόλευκο”, μας έχουν συνηθίσει σε περιπτώσεις love2hate ποδοσφαιριστών. Περιπτώσεις δηλαδή αθλητών που επειδή για κάποιο λόγο δεν έκαναν “γκελ” στην εξέδρα, βρέθηκαν στο επίκεντρο των επικρίσεων σε κάθε αρνητικό αποτέλεσμα, ενώ έμειναν… νηστικοί από την πίτα των επιτυχιών. Μια τέτοια περίπτωση στο τωρινό ρόστερ του Ολυμπιακού είναι ο Ανδρέας Μπουχαλάκης. Πλούσια φυσικά προσόντα, καλή τεχνική κατάρτιση, ηλικία με προοπτικές εξέλιξης, μέλος του ελληνικού κορμού, χαρακτήρας που δεν απασχολεί τα αποδυτήρια. Τα παραπάνω είναι μερικά από τα στοιχεία που συγκεντρώνει ο Μπουχαλάκης κι όμως τα φώτα της αμφισβήτησης πέφτουν με ευκολία πάνω του.
Παίκτης που πέρασε από τα χέρια του Μίτσελ, του Βίτορ Περέιρα, του Μπέντο, του Λεμονή και του Πέδρο Μαρτίνς και πάντα είχε θέση στο κάδρο του ρόστερ. Άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο, αλλά πάντα ήταν εκεί, με μια μικρή διακοπή λόγω της μεταγραφής του στη Νότιγχαμ Φόρεστ (που τον βοήθησε να ωριμάσει). Η εργατικότητα του Μπουχαλάκη τον έφερε μέσω του Ολυμπιακού και στην Εθνική ομάδα. Μιλάμε λοιπόν για έναν 26χρονο διεθνή ποδοσφαιριστή με σημαντικές αρετές και δεδομένες αδυναμίες. Προφανώς και υποχρέωση του συλλόγου ήταν να τον στηρίξει “δένοντας” ένα υποσχόμενο project και να μην το ακυρώσει, αναζητώντας ψύλλους στα μεταγραφικά άχυρα.
Το ματς με την Πλζεν ήταν ένα τρανό παράδειγμα προσπάθειας απαξίωσης του Μπουχαλάκη, φορτώνοντας του ολόκληρο τον αμυντικό και επιθετικό προσανατολισμό του Ολυμπιακού. Ο 26χρονος μέσος μπορεί να μην κάνει ματς του 10, όμως δεν θα πέσει συχνά κάτω από το 7 και αυτό είναι που ξεχωρίζουν οι προπονητές οι οποίοι τον προτιμούν. Μετά από μια καλή προετοιμασία με τον Ολυμπιακό, αλλά και μια ποιοτική περσινή σεζόν, η ανανέωση του συμβολαίου του έρχεται ως μια πράξη αναγνώρισης της προσπάθειας του από τη διοίκηση και μιας γενικότερης φιλοσοφίας ανταπόδοσης εκ μέρους του συλλόγου.