Στο ποδόσφαιρο όπως και στη ζωή είναι όλα θέμα επιλογών. Κανείς δεν μπορεί να ρίχνει την ευθύνη αλλού αν πρωτίστως δεν κάνει την αυτοκριτική του για τις επιλογές του. Είτε αφορά μια αγορά ενός σπιτιού, είτε αφορά το ταίρι που θα επιλέξει κανείς, είτε αφορά τον τομέα απασχόλησής, είτε αφορά μια τελική πάσα στο ποδόσφαιρο ή ένα σουτ, είναι όλα θέμα επιλογών. Από τις επιλογές μπορεί να κριθεί η επιτυχία ή η αποτυχία, η χαρά ή η λύπη στα πάντα.
Η χρονιά φέτος για τον Ατρόμητο στο πρωτάθλημα κρίνεται αποτυχημένη και πρέπει να αναζητήσει κανείς τα αίτια στις επιλογές. Στις επιλογές των παικτών που αποκτήθηκαν το καλοκαίρι. Στις επιλογές του τρόπου που χτίστηκε η νέα ομάδα (αν και εδώ μπορεί κανείς να ψάξει να βρει μακροπρόθεσμα οφέλη), στις επιλογές των τεχνικών ως προς το ποιους παίκτες χρησιμοποίησαν αλλά και την τακτική προσέγγιση ενός αγώνα.
Ωστόσο αυτές που φαίνονται περισσότερο είναι οι επιλογές των ποδοσφαιριστών της ομάδας στο χορτάρι. Κι αν δεχτούμε ότι στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος η ομάδα δεν απέδιδε και καλό ποδόσφαιρο, οπότε και οι επιλογές ήτα περιορισμένες δεν ισχύει το ίδιο και το τελευταίο δίμηνο όπου η ομάδα δεν χάνει με τίποτα, αλλά δυσκολεύεται όχι μόνο να κερδίσει, αλλά και να σκοράρει. Στην εξίσωση μπαίνουν και τα πολλά παιχνίδια με τους θεωρητικά μεγάλους, αλλά και κρίσιμα ματς στο κύπελλο όπου τα σφιχτά σκορ δικαιολογούνται.
Φτάνουμε λοιπόν στα δύο τελευταία ματς με Βέροια και Λεβαδειακό, όπου στο Περιστέρι υπήρχε η αίσθηση ότι θα φανεί αν η ομάδα μπορεί να κάνει την υπέρβαση και να πλησιάσει στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας, ώστε στο φώτο φίνις να διεκδικήσει την “τρελή” ανατροπή με είσοδο στην πεντάδα. Αν λοιπόν ο Ατρόμητος είχε κερδίσει Βέροια και Λεβαδειακό θα είχε +4 βαθμούς και θα πλησίαζε στους 6 από την πέμπτη θέση, που ναι μεν δεν λέει και κάτι, αλλά οι ελπίδες θα υπήρχαν.
Το θέμα είναι ότι οι κυανόλευκοι και στα δύο ματς έπιασαν καλή απόδοση, έπαιξαν γρήγορο ποδόσφαιρο, είχαν τον έλεγχο αλλά όταν η μπάλα έφτανε στο “κουτί” η τελική επιλογή ήταν λανθασμένη. Είτε μιλάμε για μια τελική πάσα που θα εξυπηρετούσε τον στόχο του γκολ είτε για μια τελική προσπάθεια που θα έστελνε την μπάλα στα δίχτυα. Κι αν στο ματς με την Βέροια το μηδέν οφείλεται εν πολλοίς στον Καντιμοίρη, στο ματς με τον Λεβαδειακό η ευθύνη βαρύνει κυρίως τους παίκτες.
Η μπάλα σε όλο το ματς κυκλοφορούσα άπταιστα μέχρι και την περίμετρο της περιοχής του Λεβαδειακού και όταν έφτανε στα τελευταία 20 μέτρα λες και ήταν ματιασμένοι δεν μπόρεσαν να βρουν μια σωστή πάσα, μία καλή σέντρα, μία ατομική ενέργεια που θα ολοκλήρωνε το πολύ καλό παιχνίδι που έκανε ο Ατρόμητος. Με εξαίρεση μια λόμπα του Ούμπιντες (“θα αφήσει τα κόκαλά του στο γήπεδο”) στον Λεταλέκ δύσκολα βρίσκει κανείς άλλη σωστή επιλογή από τους παίκτες του Δέλλα.
Αλλά και όταν η μπάλα έφτασε μες την περιοχή ο Λεταλέκ κυρίως δεν είχε σωστές επιλογές στα τελειώματά του για άλλο ένα παιχνίδι. Φαίνεται πως είναι μέσα στις φάσεις, είναι κοντά στο γκολ, αλλά κάτι τον μπλοκάρει. Έχουν λείψει πολύ φέτος τα γκολ από τους φορ του Ατρόμητου. Φτάσαμε έτσι στο ασύλληπτο ποσοστό του ενός γκολ ανά 13,8 προσπάθειες. Δεν είναι τυχαίο πως άλλο ένα γκολ προήλθε από στόπερ από στατική φάση. Λαζαρίδης και Φυτανίδης (σταθερές αξίες) με 4 γκολ συναγωνίζονται τους Λεταλέκ και Ναπολεόνι που έχουν 5. Κι αυτό λέει πολλά.
Τί φταίει λοιπόν και οι επιλογές των παικτών του Ατρόμητου είναι σε μεγάλο ποσοστό λανθασμένες. Ένας ποδοσφαιράνθρωπος μπορεί εύκολα να μιλήσει για κακή ρέντα από την αρχή της χρονιάς. Ένας παίκτης μπορεί να τα ρίξει στο θολό μυαλό από την κούραση των συνεχόμενων αγώνων. Ένας φίλαθλος που παρακολουθεί επιφανειακά την ομάδα θα σου πει είναι θέμα ικανότητας. Ένας πιστός οπαδός του Ατρόμητου θα ζητήσει φορ. Ο προπονητής της ομάδας, ο Τραϊανός Δέλλας θα προσπαθήσει να “παίξει” με το μυαλό των παικτών του ώστε να έχουν καλύτερες επιλογές. Όπως πάντα η αλήθεια κρύβεται κάπου στη μέση και μπορεί να περιλαμβάνει όλες τις παραπάνω παραμέτρους…
