Στέφανος Μπόρις Τσιτσιπάς

Στο κόρτ 3 του All Engalnd Club η ζέστη δοκιμάζει τις αντοχές των θεατών. Εχουν δημιουργήσει από νωρίς μεγάλες ουρές, ώστε να εξασφαλίσουν μία θέση και να δουν από κοντά το νεαρό τενίστα από την Ελλάδα. «Tsi – tsi…», προσπαθούν οι Αγγλοι –κι όχι μόνο- να προφέρουν το επίθετό του Στέφανου. Ωστόσο, δυσκολεύονται πολύ για να το πουν σωστά. Σπεύδω για βοήθεια και όταν ανακαλύπτουν πως είμαι Ελληνας, μου ζητούν εντατικά μαθήματα ελληνικών για να προφέρουν επιτέλους το επίθετο.

«Είναι σπουδαίος τενίστας», μου λέει ένα ζευγάρι Άγγλων. Από πίσω μου, μία παρέα φοιτητών σπεύδει να συμφωνήσει. Αριστερό μου κάθεται ένα ζευγάρι Νοτιοαφρικάνων. Έχει έρθει στο Γουίμπλεντον από το Γιοχάνεσμπουργκ. «Στάζουν μέλι», για τον Τσιτσιπά. Στο δε αγώνα, τον παροτρύνουν σα να είναι δικό τους παιδί. Μόλις ο Ισνερ παίρνει τον πόντο που τον στέλνει στον προημιτελικό γύρο, ο κόσμος αποθεώνει τον Ελληνα τενίστα. Το αισθάνομαι πως στο πρόσωπό του βλέπουν έναν από τους πρωταγωνιστές της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.

Οι διοργανωτές προβάλουν παντού τις δηλώσεις του, αλλά και τις βουτιές του για να προλάβει τις μπάλες όταν ανεβαίνει στο φιλέ. «Ω! Άλλη μία βουτιά από τον Στέφανο Μπόρις Τσιτσιπά», φωνάζει ενθουσιασμένος ο έμπειρος Αγγλος σχολιαστής στο ματς με τον Ισνερ. Προφανώς, έχει να δει τέτοιες βουτιές στο γρασίδι του All Engalnd Club από τη δεκαετία του ’80, όταν πρωτοεμφανίστηκε –και δε δίσταζε να κάνει- ο θρυλικός Μπόρις Μπέκερ. Στους επίσημους λογαριασμούς του Γουίμπλεντον στα social media, τονίζεται πως θα περιμένουν με ανυπομονησία τον Τσιτσιπά να επιστρέψει στη διοργάνωση του 2019.

Πραγματικά, είναι τόσο ιδιαίτερο το συναίσθημα να περπατάς στο Γουίμπλεντον και να ακούς κολακευτικά σχόλια για έναν αθλητή από την πατρίδα σου. Και όχι την πρώτη ημέρα της διοργάνωσης, αλλά στη δεύτερη εβδομάδα, όπου δεν είχε βρεθεί ποτέ άλλος Έλληνας τενίστας από το 1968 και έπειτα. Η 9η Ιουλίου του 2018 με βρήκε στο All EnglandClub, στον παράδεισο του παγκόσμιου τένις. Να παρακολουθώ σε απόσταση αναπνοής τον Φέντερερ και τον Ναδάλ στο κεντρικό κορτ. Και να εισπράττω το θαυμασμό του κόσμου για τους καλύτερους πρεσβευτές του αθλήματος. Αλλά και τον προβληματισμό τους επειδή αδειάζει η «κλεψύδρα» και δε θα τους έχουν μπροστά στα μάτια τους για χρόνια πολλά ακόμη.

Βλέπετε, με το χρόνο δεν μπορεί να τα βάλει κανείς. Ισως μόνο οι δυο τους, καθώς παραμένουν οι καλύτεροι παίζοντας τένις εξωπραγματικό. Όλοι, μα όλοι προσδοκούν σε έναν (ακόμη) τελικό τους, ανάλογο με το 2008. Υπομονή λίγες ημέρες ακόμη και θα πάρουμε την απάντηση.

Α, με το χρόνο τα βάζουν και οι διοργανωτές του Γουίμπλεντον. Διατηρούν στον απόλυτο βαθμό την παράδοση, εκσυγχρονίζοντας κάθε χρόνο τις εγκαταστάσεις του Κλαμπ. Το κορτ 1 ανακατασκευάζεται και του χρόνου θα έχει –όπως και το κεντρικό- συρόμενη οροφή. Η όψη του και οι παροχές του είναι εντυπωσιακές. Το κορτ 3 όπου έδωσε ο Τσιτσιπάς τον τελευταίο του αγώνα, μοιάζει με μία μικρή αρένα, όπου δημιουργείται εντυπωσιακή ατμόσφαιρα.

Ναι, η ατμόσφαιρα είναι το τελευταίο πράγμα το οποίο μένει ως ανάμνηση πριν πάρεις το δρόμο της επιστροφής. Η ευγένεια του κοινού, ο σεβασμός και η υποστήριξη στον αδύναμο του αγώνα ώστε να υπάρχει ανταγωνισμός. Αυτός ο αθλητικός πολιτισμός, που στα δικά μας μέρη μοιάζει με άγνωστη λέξη. Μία ημέρα στο Γουίμπλεντον, μπορεί να κάνει καλύτερους ανθρώπους κάθε έναν από εμάς.