Στο πρώτο ημίχρονο είχε χαθεί ο μπούσουλας. Λες και είχε βάλει στοίχημα να καταρρίψει κάποιου είδους ρεκόρ για τις περισσότερες αλλαγές σε είκοσι λεπτά, ο Κάτας βάλθηκε να ανακατεύει μανιωδώς την ομάδα του προσπαθώντας να βρει ένα σχήμα να λειτουργεί. Στο δίλεπτο έξω ο Παπαπέτρου, στο πεντάλεπτο ο Παπαγιάννης, μέσα μαζί ο ανέτοιμος Νέντοβιτς και ο Χεζόνια, λίγος Μακ και άλλος τόσος Μποχωρίδης, μια ολίγη από Μπέντιλ και Όγκουστ, λες και το παιχνίδι ήταν φιλικό και ο προπονητής ήθελε να «δοκιμάσει πρόσωπα και πράγματα». Τρικυμία και λόξυγγας στο παρκέ, ασίστ δύο, πάρτι η Αρμάνι, να εξασκούν την τριγωνομετρία στο παρκέ και να κερδίζουν με 17 επιεικώς.
Χρειάστηκαν 2.5 λεπτά στο δεύτερο μέρος για να το πάρει απόφαση ο Ισραηλινός πως ο Νέντοβιτς ήταν ένα τεράστιο αμυντικό ρίσκο όντας ανέτοιμος μετά από δύο μήνες στα πιτς. Enter ο υγιής Χεζόνια, ακούνητος ο Παπαπέτρου που έπαιξε 23:40 σε επανάληψη και παράταση. O Μπέντιλ χτυπούσε κοντά στο καλάθι, αλλά δεν έφτανε. Στο 25:30 το ματς ήταν στο 40-55, η Αρμάνι απορροφούσε τα χτυπήματα με την άμυνα της.
Επιτέλους Παπαγιάννης. Ο βήχας του Ταρζούσκι κόπηκε απότομα, ο ορίζοντας του Τσάτσο έγινε καταπράσινος. Όποιος έπαιρνε την αλλαγή και έπαιζε απέναντι του έβρισκε μόνο σίδερο. Όταν το ματς έφτασε στο φινάλε, όποιος τον έβρισκε αντίπαλο πετούσε τις μπάλες στον διπλανό: κανείς δεν ήθελε να τα βάλει μαζί του. Ο Μακ τον σημάδεψε νωρίς με μια λόμπα, όμως ο Αμερικανός έχει το περιττό στο dna του και δεν βρήκε τρόπο να το ξανακάνει, αφού το pick n roll θέλει οικονομία στην ντρίμπλα, ακρίβεια και συγχρονισμό. Για καλή του τύχη, ο Μεγαρίτης σέντερ σταμάτησε να κάνει το τρόλεϊ όταν διαχειρίστηκε τις κατοχές ο απολαυστικός Παπαπέτρου, πήρε και κάρφωσε τις μπάλες στη στρατόσφαιρα, εκεί που κανείς άλλος στο γήπεδο δεν μπορούσε να φτάσει.
Η Αρμάνι θυμήθηκε τον παλιό, ανασφαλή, εύθραυστο εαυτό της. Με τον Τσάτσο εξουθενωμένο και το σταθερό χέρι του Ντιλέινι απών, ο Παναθηναϊκός είχε να αντιμετωπίσει τα ένας εναντίον ενός των πλάγιων Πάντερ και Σιλντς, έχοντας και με το παραπάνω κορμιά για να τους αντιμετωπίσει. Στο φινάλε, η πνευματική μάχη είχε από ώρα κερδηθεί: έτσι πήγε έξω το ελεύθερο τρίποντο του Πάντερ από την κορυφή, σουτ προπόνησης που βάζει με δεμένα μάτια, έτσι χάθηκε και η δεύτερη βολή που οδήγησε στο απολαυστικό σόλο ισοφάρισης του Χεζόνια.
Με τον Σαντ-Ρος να βλέπει αστράκια μετά το τρακάρισμα με τον μασίφ Ταρζούσκι, ο Μακ ένιωσε μετά από καιρό ότι είχε σχεδόν εγγυημένο χρόνο συμμετοχής, αφού ο Μποχωρίδης ήταν εκτός πνεύματος αγώνα. Αφού ντρίμπλαρε εκνευριστικά πολύ σχεδόν σε ολόκληρη την τέταρτη περίοδο, πήρε φόρα και τα έβαλε όλα στην παράταση, πιθανότατα χωρίς χολοσκάει για το τι προηγήθηκε ή για το τι θα έρθει, αφού ξέρει ότι η επόμενη σεζόν θα τον βρει με άλλη φανέλα.
Το συναισθηματικό 25λεπτο ολοκληρώθηκε όπως του άρμοζε, με τον Παναθηναϊκό να μην κερδίζει καθαρά, να αφήνει περιθώριο ισοφάρισης στον Ντατόμε, λες και ήθελε να το ζήσουν όλοι στα κόκκινα, παρντόν, στα πράσινα, ως το τέλος. Οι εικόνες του Αλβέρτη και του Διαμαντίδη λειτουργούσαν πολλαπλασιαστικά όπως μόνο το ανίκητο παρελθόν μπορεί να κάνει.
Για το τέλος, μερικές διαπιστώσεις.
Ένα, ο Παναθηναϊκός έχει στο ρόστερ του τον καλύτερο σέντερ της Ευρώπης στην ηλικία του, ο οποίος φέτος έχει αρχίσει να ξύνει την επιφάνεια του ταλέντου του και να ανακαλύπτει το μέτρο των δυνατοτήτων του. Η κατακόρυφη άνοδος του Μήτογλου πιστώνεται στον Κάτας, όπως όμως χρεώνεται και η ανάλογη πτώση του Παπαγιάννη, τόσο σε χρόνο συμμετοχής όσο και σε βαρύτητα στο παιχνίδι. Δεν υπάρχει καμία άλλη ομάδα στην Ευρωλίγκα που να έχει γηγενή φροντ λάιν ετών 24 (Παπαγιάννης) και 25 (Μήτογλου) και το μέλλον του τριφυλλιού περνάει μέσα από την παραμονή, την προσοχή και την καλλιέργεια του ταλέντου τους, ανεξαρτήτως αν ο προπονητής λέγεται Βόβορας, Κάτας ή… Πόποβιτς.
Δύο, ο Παπαπέτρου και ο Χεζόνια δεν χωράνε μαζί σε έναν Παναθηναϊκό που θα έχει το ίδιο περιορισμένο μπάτζετ και θα πρέπει και πάλι να προσπαθήσει να στύψει την πέτρα για να γεμίσει το ρόστερ. Ακόμα και αν υποθέσει κανείς πως η σταδιακή επιστροφή του κόσμου θα δώσει τόνωση στα ταμείο μέσω εισιτηρίων διαρκείας και αγώνων, το τριφύλλι χρειάζεται ένεση ποιότητας στην δημιουργία πολύ περισσότερο από την ταυτόχρονη παρουσία δύο πολύ παρόμοιων παικτών. Το ζήτημα δεν είναι αν ο Ιωάννης και ο σούπερ Μάριο μπορούν να παίξουν μαζί σε ένα ματς: προφανώς και μπορούν. Όμως όταν κανείς σχεδιάζει για μία σεζόν, είναι παράδοξο να το κάνει βάζοντας στην εξίσωση πως ένας από τους δύο θα πρέπει να παίζει εκτός θέσης για να προκύπτει ο χρόνος συμμετοχής που αντιστοιχεί στην ποιότητά και το κασέ τους.
Σε μια άλλη εποχή, ο Έλληνας και ο Κροάτης φόργουορντ θα μοιράζοντας χρόνο, ευθύνες και μπάλες και θα ήταν το δικέφαλο τέρας στους φόργουορντ. «Εδώ το 2009 ήταν μαζί, στην ίδια περιφέρεια ο Διαμαντίδης, ο Σάρας, ο Σπανούλης και ο Νίκολας, δεν θα βρούμε τρόπο να ταιριάξουμε Παπαπέτρου και Χεζόνια;», σας ακούω να λέτε και έχετε τόσο δίκιο όσο άδικο.
Μπορεί ο Παναθηναϊκός του 2021-22 να έχει στο ρόστερ έναν πραγματικό floor general τύπου Πάνγκος και ταυτόχρονα να κρατήσει τους Νέντοβιτς, Παπαπέτρου, Χεζόνια, Μήτογλου, Παπαγιάννη; Μπίνγκο, έγινε ομάδα που θα διεκδικήσει τα πλέι-οφ.
Αν όμως δεν αλλάξει κάτι δραματικά στο οικονομικό status της ομάδας, η διοίκηση του τριφυλλιού θα πρέπει πιθανότατα να κάνει μια σκληρή, όσο και απαραίτητη επιλογή αν θέλει να δημιουργήσει ένα ορθόδοξο ρόστερ, μακριά από τους φετινούς πειραματισμούς, χωρίς πλεονασμούς ή μαύρες τρύπες.
Αλλά για όλα αυτά υπάρχει ακόμη καιρός.
