Ήρθε η ώρα για μια γερή δόση από Ελλάδα στο αφιέρωμα στους μεγαλύτερους σουτέρ στην ιστορία της Ευρωλίγκας. Μπορεί να αγωνίστηκαν σε αυτή, με την φανέλα μίας εκ των ομάδων μας, μονάχα οι δύο από τους τρεις αποψινούς μας πρωταγωνιστές, όμως κι ο άλλος… δικό μας παιδί είναι. Διαβάστε και θα το διαπιστώσετε.
Ματ Λοτζέσκι
Ομάδες: Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός
Αγώνες: 143
Τρίποντα: 182/427 (1,3/3)
Ποσοστό: 42,6%
Μια λιγότερο αθλητική, αλλά μάλλον ελαφρώς πιο εκλεπτυσμένη περίπτωση Ράιαν Μπρόκχοφ. Σουτέρ-δολοφόνος δηλαδή, με υψηλότατο μπασκετικό IQ και κατ επέκταση την ικανότητα να προσφέρει στο παρκέ με επάρκεια κι άλλα πράγματα.
Μπορεί να μην είχε ποτέ την απαράμιλλη ικανότητα του Κάρολ ή του Μιλάκνις να αλλάζει ρυθμό και κατευθύνσεις πίσω από τα σκριν, σκορπώντας τον πανικό στις αντίπαλες άμυνες πριν καλά-καλά υποδεχτεί την μπάλα, όμως ήταν σίγουρα το ίδιο επικίνδυνος με αυτούς στο τρανζίσιον.
Επιπλέον, ο Αμερικανός με βελγικό διαβατήριο, που αποτελεί μία από τις πιο σημαντικές ανακαλύψεις του Γιώργου Μπαρτζώκα σε επίπεδο Ευρωλίγκας, είχε ένα ακόμα μέγιστο προσόν. Αποτελούσε το συνώνυμο της συνέπειας. Οι αποκλίσεις στα ποσοστά του τόσο ανά σημείο εκτέλεσης στο παρκέ, όσο κι από σεζόν σε σεζόν ήταν αμελητέες.
Είναι ενδεικτικό πως αγωνίστηκε στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση με την φανέλα του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού από το 2013 έως το 2019 και με εξαίρεση την τελευταία του σεζόν με τα πράσινα, όταν ήταν φανερό πως οι τραυματισμοί είχαν πλέον αφήσει το σημάδι τους πάνω του, δεν σούταρε έστω μία φορά με λιγότερο από 42% στα τρίποντα.
Χένρι Ντόμερκαντ
Ομάδες: Εφές, Ολυμπιακός, Σιένα, Καζάν, Γαλατασαράι
Αγώνες: 149
Τρίποντα: 258/611 (1,7/4,1)
Ποσοστό: 42,2%
Της γνωστής συνομοταξίας των “διπλών πρακτόρων”. Σκόρερ και γνήσιος σουτέρ μαζί, δηλαδή, σε ένα υπερπλήρες πακέτο, με το οποίο ο Αμερικανός μπορούσε ανά πάσα στιγμή να αλλάξει τον ρυθμό και να καθορίσει τη μοίρα μιας αναμέτρησης. Ακόμα κι όταν η μπάλα ζύγιζε 200 κιλά, διότι το μεγαλύτερο του προσόν δεν είχε να κάνει με το τεχνικό του ρεπερτόριο, αλλά με το γεγονός πως ήταν αυτό που λέμε… άνιωθος.
Χαρακτηριστικοί της νοοτροπίας του Ντόμερκαντ ήταν οι διάλογοι που είχε με τον Χρήστο Μαρμαρινό, ο οποίος είχε την ευθύνη της ατομικής του προπόνησης τη σεζόν 2006-07 που αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό. “Χένρι είσαι τεράστιος σουτέρ και παρόλα αυτά δεν το εκμεταλλεύεσαι στον βαθμό που μπορείς. Είναι τόσα πολλά τα μακρινά δίποντα στα οποία ευστοχείς. Αν είχες λίγο το μυαλό σου να πατήσεις έξω από την γραμμή, αυτό θα ήταν καλύτερο τόσο για σένα, όσο και για την ομάδα”, του έλεγε χαρακτηριστικά ο νυν προπονητής του Κοσόβου.
Η απάντηση του Ντόμερκαντ ήταν αποστομωτική: “Κόουτς, δεν πρόκειται να το κάνω αυτό και θα σου εξηγήσω τον λόγο. Δεν θέλω να απασχολώ το μυαλό μου με τέτοια πράγματα. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να νιώθω σίγουρος πως το σουτ θα καταλήξει στο καλάθι. Το αν είναι δίποντο ή τρίποντο, θα το δω αφού πρώτα κοιτάξω στο πρόσωπο τον αντίπαλό μου, ξέροντας πως τον έχω νικήσει”.
Τζον Ντίμπλερ
Ομάδες: Εφές, Γαλατασαράι, Νταρουσάφακα
Αγώνες: 78
Τρίποντα: 130/276 (1,7/3,5)
Ποσοστό: 47,1%
Ο ορισμός του μονοδιάστατου παίκτη, αλλά την ίδια ώρα ίσως ο πιο textbook (όσον αφορά τον μηχανισμό εκτέλεσης) σουτέρ της τελευταίας δεκαετίας. Όσοι είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν μία προπόνηση του Πανιωνίου τη σεζόν 2011-12 (ήταν η παρθενική παρουσία του απόφοιτου του Οχάιο Στέιτ στην Ευρώπη), έχουν να πουν ακριβώς το ίδιο πράγμα: ακόμα κι όταν ο Ντίμπλερ εκτελούσε πάνω από 200 συνεχόμενα τρίποντα, ουδέποτε εντοπίστηκε έστω ένα σουτ για δείγμα, στο οποίο η μπάλα έφυγε από τα χέρια του με διαφορετικό τρόπο ή σε διαφορετικό χρόνο. Ο ορισμός του “εκτελώ λες και παίζω… 2Κ”!
Η αναλογία διπόντων-τριπόντων στην καριέρα του στην Ευρωλίγκα είναι επίσης εντυπωσιακή (ένα δίποντο, για κάτι περισσότερο από τρία τρίποντα) και τον κατατάσσει αυτόματα σε μία ξεχωριστή κατηγορία, μαζί με τον Αρτούρας Μιλάκνις της Ζαλγκίρις και έναν-δύο ακόμα.
Αν ο Ντίμπλερ διέθετε έστω ένα ακόμα στοιχείο στο παιχνίδι του το οποίο θα είχε καλλιεργήσει με την μισή αφοσίωση και συνέπεια σε σχέση με το μακρινό σουτ, τότε πιθανότατα θα αμοιβόταν με 1εκ δολάρια τη σεζόν για μια δεκαετία.
