Όποιος είναι έκπληκτος από το υβρεολόγιο σε βάρος του Δημήτρη Διαμαντίδη το βράδυ της Δευτέρας στο Αλεξάνδρειο, συγχαρητήρια, με μνήμη χρυσόψαρου, έχετε βρει τρόπο να έχετε αιώνια λιακάδα στο καθαρό σας μυαλό. Ωστόσο το πρόβλημα δεν είναι η ασέβεια προς έναν από τους μεγαλύτερους παίκτες μπάσκετ που έχουν εμφανιστεί στην Ελλαδίτσα ματς.
Επειδή απλούστατα στη διεστραμμένη λογική την οποία η “ελληνική πραγματικότητα” πρεσβεύει, είναι αίφνης τεράστιο θέμα ο κρετινισμός της κερκίδας σε βάρος του. Γιατί όμως; Από που προκύπτει ότι το βράδυ της Δευτέρας το κιτρινόμαυρο κομμάτι του κτηνώδους αθλητικού ενδιαιτήματος έκανε κάτι το τόσο ξεχωριστό;
Γιατί η ιερότητα της μητέρας του τεράστιου αθλητή Διαμαντίδη είναι μεγαλύτερη από αυτή, για παράδειγμα, του οποιουδήποτε διαιτητή ακούει κάθε δεύτερη εβδομάδα τα ίδια και χειρότερα; ή του 12ου παίκτη της 12ης ομάδας της Β΄ Εθνικής που έτυχε να πανηγυρίσει ένα καλάθι του έξαλλα μέσα στο σπίτι των οχτρών;
Με το χέρι στην καρδιά, αν το ίδιο βράδυ ακούγονταν τα ίδια πράγματα για τις μητέρες του Φελντέιν, του Γουίλιαμς, του Ραντούλιτσα, του Φώτση και του Παππά, θα είχε γεμίσει το αθλητικό κομμάτι του διαδικτύου με άρθρα περί “ανίκητης βλακείας”;
Ναι, προφανώς ισχύει η διαπίστωση που λέει πως από τη στιγμή που το farewell tour του Διαμαντίδη έχει τέτοια περιεχόμενα, τότε δεν γλιτώνει κανείς. Αλλά για ένα λεπτό, είχε κανείς αμφιβολίες;
Σε κάθε περίπτωση, το συμβάν δίνει στον νέο διοικητικό ηγέτη του Άρη μια σπάνια ευκαιρία, από αυτές που δύσκολα παρουσιάζονται δεύτερη φορά. Ο Νίκος Λάσκαρης φαίνεται πως είναι ένας πρόεδρος άλλης κουλτούρας. Σύμφωνα με τις δικές του προγραμματικές δηλώσεις στις αρχές της σεζόν, στόχος του ήταν η “καταπολέμηση ακραίων αντιδράσεων σε εντός έδρας παιχνίδια”.
Ε λοιπόν, εξαρτάται τι θεωρεί κανείς ακραίο.
Έχοντας αναμορφώσει τον Άρη σχεδόν σε όλα τα επίπεδα σε λιγότερο από ένα χρόνο ενεργοποίησης του, ο κ. Λάσκαρης είναι σε θέση να θέσει εαυτόν απέναντι από τον “υπέροχο κόσμο”, αφού υπάρχει κι άλλος, πραγματικά υπέροχος κόσμος που περιμένει τη σειρά του, μακριά από τις ορδές των βαρβάρων.
Ξημερώματα Δευτέρας που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν υπάρχει κάποια ανακοίνωση από πλευράς ΚΑΕ Άρης που να καταδικάζει όσα ακούστηκαν σε βάρος του Δημήτρη Διαμαντίδη, όπως δεν υπήρξε και στον αντίστοιχο βόθρο σε βάρος του Βασίλη Σπανούλη πριν περίπου ένα μήνα.
Και σωστά.
Αν πρόκειται κανείς να βρεθεί απέναντι από τον οργανωμένο όχλο, από το “πανηγύρι των ζουρλών”, τότε δεν χωρά καμία εξαίρεση. Εξ΄ αφορμής του Διαμαντίδη, καταδικάζεις τη συμπεριφορά, καλείς αυτούς που ένωσαν τις φωνές τους για να μας πουν την άποψη τους για τη μητέρα τους να μην ξαναπατήσουν στο γήπεδο. Χαράσσοντας τη δική του γραμμή, χωρίς εξαιρέσεις και δικαιολογίες, σε μια μάχη που δεν κερδίζεται από τη μια μέρα στην άλλη.
Αλλά και που δεν κερδίζεται ποτέ αν δεν δοθεί.
