Χρειάστηκε πρώτα η τοποθέτηση προϋποθέσεων από την Πολιτεία, προειδοποίηση στα όρια απειλής για το πώς πρέπει να ενεργήσουν οι εμπλεκόμενες ομάδες και τι θα συμβεί σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά. Αλήθεια τι δε γνώριζαν απ όλα όσα έχουν προηγηθεί στο παρελθόν οι θεσμικοί φορείς κι εμφανίστηκαν για μια ακόμη φορά σα ν ανακάλυψαν σήμερα την Αμερική; Πόσα επεισόδια, πόσα έκτροπα που έχουν φτάσει μέχρι και στην απώλεια ζωής έχουν συμβεί ακολουθούμενα από υποσχέσεις-δεσμεύσεις που σαν προϊόν χρίζουν ετικέτας πιστότητας τη φράση «δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια, αυτή τη φορά τα μέτρα θα εφαρμοστούν»; Η πολιτική ηγεσία κατηγόρησε ουσιαστικά την ΕΠΟ για έλλειψη αυστηρότητας στο Πειθαρχικό της Δίκαιο, αντί να ζητήσει εξηγήσεις για τα διαφορετικά μέτρα και σταθμά με τα οποία έχει αντιμετωπίσει διάφορες, ζωτικότατης σημασίας υποθέσεις με τελευταίο παράδειγμα τις αδειοδοτήσεις των ομάδων για την επόμενη σεζόν. Σε πρόσφατη τηλεοπτική συζήτηση δελτίου ειδήσεων, δημοσιογράφος πολιτικού ρεπορτάζ ρωτούσε επίμονα τον ισχυρό άνδρα της Ομοσπονδίας αυτό ακριβώς αλλά απάντηση δεν πήρε ποτέ κι όλοι εμείς παραμένουμε με την απορία, μια από τις πολλές.
Υποχρέωση του κάθε επίσημου φορέα είναι να λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα για την αποφυγή καταστάσεων, να λειτουργεί με διαφάνεια κι αξιοπρέπεια, να διέπεται από ισονομία έχοντας πάντα κατά νου πως «η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει να είναι μόνον τίμια αλλά και να φαίνεται τίμια». Επίσης, άπαντες ασχολούμενοι με το αντικείμενο οφείλουν να διδάσκονται μέσα από τα κάθε λογής παθήματά τους και να μην επαναλαμβάνουν τα λάθη τα οποία τους έφεραν μέχρι το σήμερα. Εντούτοις, αυτή η περιοδική διεξαγωγή των ίδιων φαινομένων έχει δημιουργήσει σ ένα μέρος του κόσμου την απάθεια και σε κάποιο άλλο την «ελευθερία» να ενεργεί κατά το δοκούν. Κοινή πεποίθηση και των δυο, η οποία λειτουργεί κι ως αφετηρία για τη μετέπειτα συμπεριφορά τους; Η ατιμωρησία, η απάθεια κι η αναλγησία σ ότι κι αν συμβεί προκειμένου να μη διαταραχθούν άλλες, πιο προσωπικές ισορροπίες. Κάτι «κακό»-παράνομο συμβαίνει, κάποιος απολογείται, το θέμα παρουσιάζεται διαφορετικά, μετριέται αντίστοιχα, τιμωρείται δυσανάλογα. Υπάρχει κι η εναλλακτική λύση της διαρκούς κωλυσιεργίας για να προκύψει η παραγραφή. Αν ρίξετε μια ματιά στο πέρασμα των ετών, το σενάριο όχι μόνον είναι εκνευριστικά ίδιο με μοναδική διαφοροποίηση την αλλαγή προσώπων αλλά επιπλέον το δυστύχημα είναι πως δεν περιορίζεται στην αθλητική κοινωνία, αφού το ίδιο συμβαίνει και σε πολιτικό επίπεδο.
Τί πραγματικά αλλάζει; Κοινή είναι η απάντηση και για τις δυο κατηγορίες. Με τους πρωταγωνιστές, δηλαδή τους έχοντες τη δύναμη ν αλλάξουν τη ροή και τη συνήθεια μιας αρρωστημένης πραγματικότητας, να μην αντιδρούν η πλέον «θερμόαιμη» μερίδα του κόσμου αναλαμβάνει ολοένα μεγαλύτερη δράση τρέφοντας την ψευδαίσθηση πως έτσι συμβάλει στην απονομή δικαιοσύνης, στην αποκατάσταση της πραγματικότητας ενώ ουσιαστικά έχει απολέσει τον προσανατολισμό της ως προς τους ρεαλιστικούς ενόχους αυτής της κατάστασης ξεσπώντας εις βάρος άλλων ομοιοπαθούντων. Το οξύμωρο είναι πως δε φταίει κανείς τους. Ετσι μεγάλωσαν, έτσι διδάχτηκαν, αυτά άκουσαν, αυτά είδαν και συνεχίζουν να βλέπουν πως συμβαίνουν. Δίχως συνέπειες, δίχως να δίνεται προτεραιότητα στο κοινό καλό μέσα από το οποίο μπορεί και θα προκύψει το αντίστοιχο προσωπικό. Εμείς το εφαρμόζουμε ανάποδα, προσδοκούμε κι επιδιώκουμε το άμεσο προσωπικό όφελος αδιαφορώντας παντελώς για το γενικότερο. Προσωπικά πιστεύω πως η λέξη «κλειδί», η σημαντικότερη έννοια όλων είναι η «συνέπεια». Μέχρι να το συνειδητοποιήσουν αυτοί που πρέπει και να πάρουν τις αντίστοιχες αποφάσεις, αυτές που σε άλλες χώρες είναι οι αυτονόητες, ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται
