Η ανάγκη ανάκαμψης έγινε πιο απαιτητή από ποτέ, τα περιθώρια δεν ήταν δα και ατελείωτα καθώς η «παγωμάρα» στις κερκίδες γινόταν σιγά σιγά μουρμούρα. Η προσπάθεια των παικτών ήταν πιο έντονη από κάθε άλλη φορά, στοιχείο ορατό σε κάθε στημένη φάση των φιλοξενούμενων. Τα κορμιά των Δέλλα και Ντιοπ κυνηγούσαν διαρκώς 1-2 παίκτες του ΠΑΟΚ με χαρακτηριστικότερη τη φάση που ο κεντρικός αμυντικός κι αρχηγός της Ενωσης υποπίπτει σε επιθετικό φάουλ στον Αθανασιάδη. Το δίδυμο Γκαρσία Βιτόλο λειτούργησε υποδειγματικά μπροστά από την άμυνα καλύπτοντας και τους χώρους.
Ετσι, δεκαπέντε λεπτά μετά τη βολίδα του Σκόκο (29) ήρθε μια αριστουργηματική εκτέλεση φάουλ του Πάμπλο Γκαρσία για να αρχίσει ο αγώνας από την αρχή. Με «όπλα» τον ενθουσιασμό και τη βοήθεια που απλόχερα παρείχε ο κόσμος αγγίζοντας τα όρια της υπερβολής σε ελάχιστες συγκεκριμένες περιπτώσεις και πολύ κακώς μάλιστα το σκηνικό της ανατροπής ολοκληρώθηκε στο 37. Ο Βιτόλο ευστόχησε σε χτύπημα πέναλτι που κέρδισε ο Φωτάκης από τον Σάχα για να διαμορφώσει το τελικό σκορ.
Τίποτα δεν άλλαξε στην επανάληψη όπου το κυρίαρχο στοιχείο ήταν η δύναμη και τα νεύρα. Είναι γεγονός πως η κατάσταση ξέφυγε ορισμένες στιγμές δίχως ποτέ ν αποδοθεί η πρέπουσα δικαιοσύνη. Ο Μαχόλο Χιμένεθ είδε την ομάδα του να μένει με δέκα παίκτες από το 73, μετά την αποβολή του Μάκου, εξέλιξη την οποία και δεν εκμεταλλεύτηκαν οι γηπεδούχοι δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στα νώτα τους παρά στο να βγει στην επίθεση, να οργανώσει παιχνίδι και ν απειλήσει την περιοχή του Αργεντινού τερματοφύλακα. Ο ΠΑΟΚ δεν πήρε το παραμικρό από την είσοδο των Τσουκαλά Ελ Ζαρ.
Παρά το άναρχο παιχνίδι του ήλεγχε τον αγώνα και λογικά έφτασε στην κατάκτηση των τριών βαθμών που τον επανέφερε στην κορυφή της βαθμολογίας. Η αγωνιστική άνοδος του Λίνο βοήθησε σημαντικά, όπως και τα κέφια του Βιεϊρίνια (ο Πορτογάλος έβγαλε την ασίστ στον Φωτάκη στη φάση του πέναλτι).
Τη χαρά της επιτυχίας ήρθε να σκιάσει η αποβολή του Πάμπλο Γκαρσία. Ο Ουρουγουανός κακώς αντίκρισε την απευθείας κόκκινη επειδή απώθησε τον Μίτσελ και κάκιστα αντέδρασε στη θέα της και στο κατέβασμα των υψωμένων χεριών του προς τον διαιτητή καθώς διαμαρτυρόταν από τον Μίτσελ τον οποίο και στη συνέχεια γρονθοκόπησε. Είναι κρίμα για πάρα πολλούς λόγους. Πρωτίστως επειδή γνωρίζει πως είναι ίνδαλμα για πολλούς νεαρούς φιλάθλους και σίγουρα ο ίδιος δε θα επιθυμεί να τους δίνει τέτοια πρότυπα. Δευτερευόντως επειδή αφήνει την ομάδα του δίχως τον καλύτερό της παίκτη κι ενώ λείπει κι ο δεύτερος επίσης σημαντικός της μεσαίας γραμμής Ιβιτς – για τον πλέον κρίσιμο αγώνα της σεζόν σε μια έδρα που συστηματικά «πληγώνει» τον ΠΑΟΚ. Κι ο τρίτος λόγος έχει να κάνει με τον εαυτό του. Είναι αμαρτία ένας τέτοιος παίκτης, αυτού του υψηλότατου ποδοσφαιρικού επιπέδου ν ακυρώνει τον εαυτό του μ αυτόν τον τρόπο δίνοντας αφορμή σε πολλούς να τον βάλουν στο στόχαστρο.
Είναι ένας άνθρωπος που όταν έρχεται κοντά στα επικίνδυνα όρια δεν μπορεί να εγγυηθεί πως πάντα δε θα τα υπερβεί, αλλά ποτέ δε δρα αυθόρμητα, ποτέ αν δεν υπάρχει πρόκληση και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στη συγκεκριμένη φάση. Για όσους η μνήμη δεν τους βοηθά ας ξαναδούν το δεύτερο ημίχρονο του πρόσφατου αγώνα στο ΟΑΚΑ να δουν ποιος κυνηγά κατά πόδας και συστηματικά τον Βιτόλο και με ποιον τρόπο. Δε δικαιολογώ κανέναν και δε δίνω άλλοθι σε κανέναν. Ωστόσο οι ευθύνες πρέπει ν αποδίδονται σε όλους τους υπαίτιους. Αιτία κι αποτέλεσμα.
Τα της διαιτησίας είναι αρμόδιοι να τα κρίνουν άλλοι και κατά την πάγια τακτική μου δε θα μπω στον πειρασμό, που αποδεδειγμένα παραφιλολογία και λόγια για τις εντυπώσεις και μόνο προσφέρουν στηριζόμενα σ επιλεκτικές μνήμες που βολεύουν είτε τη μια είτε την άλλη πλευρά. Απλά, οι δυο αποβολές των πάγκων κι όλα όσα έγιναν μετά τη λήξη του αγώνα στ αποδυτήρια δεν τιμούν κανέναν.
Την Κυριακή ο «Δικέφαλος του Βορρά» δίνει έναν ακόμη τελικό, έχοντας σημαντικότατες ελλείψεις. Κρατάει την τύχη του στα χέρια του. Αν ανταποκριθεί θα έχει κάνει το σημαντικότερο βήμα προκειμένου να επαναλάβει το περυσινό του κατόρθωμα. Σε διαφορετική περίπτωση θα περιέλθει σε δυσχερή θέση.
