Κέρδισαν τον Λεβαδειακό, σ’ ένα παιχνίδι που έδειξαν ότι το ήθελαν περισσότερο από τον αντίπαλό τους. Κατάλαβαν, άπαντες, ότι τα 7 παιχνίδια δίχως νίκη ήταν πολλά για τον Πανιώνιο. Είχαν καταλάβει που βρίσκονται και ποιας ομάδας τη φανέλα φορούν…
Η ένταση και η αγωνία στον «κυανέρυθρο» πάγκο, στο τελευταίο πεντάλεπτο, ήταν τεράστια. Καιρό είχα να το δω αυτό. Το κάθε δευτερόλεπτο που κυλούσε, έμοιαζε λεπτό. Και το κάθε λεπτό, φάνταζε ώρα. Κανείς δεν ήθελε να ζήσει ανάλογο βράδυ, σαν αυτό πριν δύο αγωνιστικές, όταν χάθηκε η νίκη στην εκπνοή από το γκολ του Κόστλι. Το τελευταίο σφύριγμα του Στιλιάρα ήταν λυτρωτικό. Για όλους όσοι βρίσκονταν στον πάγκο, αλλά ακόμα περισσότερο για τους πρωταγωνιστές εντός των τεσσάρων γραμμών.
Όλοι, από τους φροντιστές, τον Χάρη και τον Αλέκο, τους παίκτες, το ιατρικό επιτελείο (Δημήτρης, Γιώργος, Τάσος), το τεχνικό τιμ, μέχρι και τους ανθρώπους που τρέχουν για τα διαδικαστικά κατά τη διάρκεια του 90λεπτου, έγιναν ένα «κουβάρι». Πανηγύριζαν λες και κατέκτησαν κάποιον τίτλο. Τόσο πολύ το ήθελαν αυτό το «τρίποντο». Και το πήραν γι’ αυτόν τον λόγο. Γιατί το ήθελαν περισσότερο από τον αντίπαλό τους…
Το «ευχαριστώ» του Ελευθερόπουλου
Ο Ελευθερόπουλος, αφού αγκάλιασε τον κάθε παίκτη της ομάδας του, κατευθύνθηκε μόνος του στη Θύρα 3. Εκεί, όπου βρίσκονται οι «Πάνθηρες» για να τους χειροκροτήσει και να τους ευχαριστήσει για τη στήριξη που παρείχαν σε όλο το 90λεπτο στην ομάδα του. Αλλά και στον ίδιο προσωπικά. Το παραδέχθηκε στις δηλώσεις που μου παραχώρησε ερχόμενος από την 3. «Δεν το έχω κάνει ποτέ στην επαγγελματική μου καριέρα. Στα 50 άτομα που ήρθαν στο σπίτι μου και με κράτησαν στον Πανιώνιο θέλω να τους αφιερώσω, προσωπικά, όλη τη δουλειά που έχω ρίξει από την αρχή της σεζόν» ήταν τα λόγια του «Ελε» αναγνωρίζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την καθοριστική παρέμβαση που είχαν οι εκπρόσωποι των «Πανθήρων» μετά το ματς με τη Βέροια στην παραμονή του στον «Ιστορικό».
Επιτέλους σκόραρε…
Εκπληκτικό παιχνίδι, για μία ακόμα φορά, από τον Ανδρέα Σάμαρη, που βρίσκει τα πατήματά του και βοηθάει τον Πανιώνιο να επιστρέψει στο δρόμο των νικηφόρων αποτελεσμάτων. Καταπληκτικό τέρμα (σαν αυτό στο Αλκαζάρ πριν 2.5 χρόνια), μοίραζε σωστές πάσες, μάρκαρε συνεχώς, βοηθώντας και ανασταλτικά. MVP της αναμέτρησης, με διαφορά… Αφιέρωσε το γκολ, που έψαχνε καιρό τώρα, στη μητέρα του. Το πανηγύρισε μαζί με τον θρύλο των «κυανέρυθρων», Νόνι Λίμα, ο οποίος δεν έχει πάψει στιγμή να τον στηρίζει και να τον εμψυχώνει…
Η «έκρηξη» του αρχηγού
«Φανούρη ξύπνα ε;» ήταν μία από τις φράσεις που μπόρεσα και διάβασα στα χείλη του Φανούρη κατά τη διάρκεια του πανηγυρισμού του. Δικαιολογημένα έχω την αίσθηση. Ο αρχηγός του «Ιστορικού» είναι, νομίζω, αυτός που έχει δεχθεί τη μεγαλύτερη (και άδικη) κριτική, τις περισσότερες μουρμούρες, από τους φίλους της ομάδας του. Δεν είναι ο παίκτης που θα κάνει τη διαφορά, είναι όμως η «σημαία» του Πανιωνίου. Πάντα όταν αγωνίζεται προσφέρει όσα πραγματικά μπορεί. Κι αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Οπότε, μάλλον, απαιτεί μεγαλύτερο σεβασμό… «Στην αρχή της σεζόν μας είχαν πρώτη ομάδα για να πέσουμε. Εμείς δουλεύουμε, είμαστε απλήρωτοι, δεν μιλάμε καθόλου και προσπαθούμε πάντα για το καλύτερο. Σίγουρα και εμείς δεν θέλαμε να αποκλειστούμε από τον Φωστήρα. Σίγουρα και εμείς δεν θέλαμε να κάνουμε τόσες ήττες. Είμαστε ενωμένοι. Πολύ σημαντική νίκη η σημερινή. Εμείς συνεχίζουμε έτσι ενωμένοι όπως είμαστε» κάποια από τα λόγια του Φανούρη Γουνδουλάκη στην κάμερα του Novasports… Λόγια ενός ανθρώπου με ήθος. Ενός ανθρώπου που όσα κι αν έχει ακούσει, δεν έχει γυρίσει να πει το παραμικρό. Σε κανέναν…
Χτίζουμε την οικογένειά μας!
«Την σημερινή νίκη την αφιερώνω στους καλύτερους συμπαίκτες που είχα ποτέ, στο τεχνικό επιτελείο και σε όλα τα παιδιά που καθημερινά είναι κοντά μας… Με υπομονή και δουλειά χτίζουμε την Οικογένεια μας. Αυτοί Είμαστε!!». Όσα διαβάσατε, ανήκουν στον Χρήστο Αραβίδη, ο οποίος ανάρτησε το συγκεκριμένο μήνυμα στην σελίδα του στο Facebook. Τα σχόλια περιττεύουν…
Μανίκας… Σαν δεύτερος προπονητής
Επιτρέψτε μου να γράψω και δύο λόγια για τον Αντώνη Μανίκα. Ο τεχνικός διευθυντής του Πανιωνίου, καθόταν δίπλα μου κατά τη διάρκεια του αγώνα. Πέρα-δώθε, δεξιά-αριστερά. Δεν κάθισε στιγμή. Και διαρκώς εμψύχωνε και έδινε με το δικό του τρόπο οδηγίες τους πιτσιρικάδες. Ειδικά, στον αγχωμένο, Κοντοχρήστο, που έκανε ντεμπούτο.
Από την απαξίωση στην αποθέωση…
Θα κλείσω, γράφοντας, ότι πριν μερικές μέρες, στη διαδρομή προς τη φυσούνα ο Ελευθερόπουλος χλευαζόταν από κάποιους οπαδούς και έφευγε με σκυμμένο κεφάλι για τα αποδυτήρια… Το βράδυ του Σαββάτου, τον χειροκροτούσαν και αυτός ανταπέδιδε… Λέτε να είναι οι ίδιοι;
