Δεν έπεσε ακόμη

Ναι, με αυτή την εικόνα, τούτη η ομάδα, δεν μπορεί να πάει πουθενά. Ναι, είναι, πια, αποδεκατισμένη και απογοητευμένη. Ναι, πρέπει να κάνει τρεις νίκες, τη στιγμή που σε όλο το πρωτάθλημα έχει πετύχει μόλις, πέντε! Όμως (πώς να το κάνουμε) το πρωτάθλημα δεν έχει τελειώσει ακόμη…
 
Μέσα σε όλα που είπε ο Σούλης Παπαδόπουλος, μετά το τέλος του ματς με τον Πανθρακικό, ας κρατήσουμε μία λέξη: Υπέρβαση. Και η αρχή στο Περιστέρι. Υπέρβαση αγωνιστική. Κόντρα σε όλους και σε όλα. Κόντρα στο αρνητικό σερί της μηδενικής επιτυχίας μακριά από το «Βικελίδης», κόντρα στις απουσίες, κόντρα στον κακό εαυτό από τον οποίο ο Αρης δεν κατάφερε να απαλλαγεί σε καμία στιγμή του φετινού πρωταθλήματος.
 
Αραγε, μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο; Με βάση τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές, η απάντηση είναι πως, όχι! Ωστόσο, επειδή στο ποδόσφαιρο, όλα μπορούν να συμβούν, ας κρατηθεί η φλόγα αναμμένη. Ας μείνει η ελπίδα ζωντανή…
 
Κάποτε, ο Παπαφλέσσας, πριν την τελευταία του μάχη στο Μανιάκι, έχοντας απομείνει με 300 πολεμιστές στο πλευρό του και περιμένοντας τις ορδές των Τούρκων, είχε πει: « Εγώ δεν φεύγω. Θα μείνω και θα πέσω μαχόμενος». Και αυτό έκανε, γράφοντας το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ένδοξη ιστορία του έθνους. 
 
Αυτό οφείλουν να πράξουν και οι σημερινοί «πολεμιστές» του Αρη. Να δώσουν με αυταπάρνηση τις τρεις τελευταίες μάχες που έχουν μπροστά τους κι ότι βγει. Όχι, για να τους γράψει η ιστορία, όπως συνέβη με τους ήρωες του Παπαφλέσσα, αλλά για να αποδείξουν στους ίδιους τους, τους εαυτούς, πως δεν αξίζουν αυτή την τύχη.
 
Το Περιστέρι περιμένει αυτούς που μπορούν να πάνε μέχρι εκεί. Τώρα, πια, δεν έχει κανείς τίποτα να χάσει. Μπαίνει στο γήπεδο και πολεμά. Κι όπου βγει…
 
Υ.Γ: Ουδεμία αναφορά στο 0-0 με τον Πανθρακικό. Ο Αρης δεν εμφανίστηκε ποτέ στον αγωνιστικό χώρο και μάλλον η ισοπαλία τον κολακεύει. Πάμε παρακάτω…