Προσωπικά έτριβα τα μάτια μου! Μου έμοιαζε, απλά, ΑΔΥΝΑΤΟΝ να είναι τόσο…”κότες” σε έναν τελικό, αυτοί που το σήκωσαν πέρυσι όπως το σήκωσαν, με την ΕΠΙΚΟΤΕΡΗ ανατροπή στην ιστορία της διοργάνωσης, αυτοί που γονάτισαν και φέτος το μεγάλο φαβορί στον ημιτελικό με 17 πόντους στο…κεφάλι! Και το κυριότερο; Μιλάμε για τον Σπανούλη, τον Χάινς, τον Πρίντεζη, τον Παπανικολάου, τον ʼντιτς, παίκτες-παλληκάρια όλοι τους. Και για κάμποσα…”τρελλοκομεία” τύπου Λο ή Σλούκα ή για το “κρύο αίμα” του Περπέρογλου! Κι έλεγα μέσα μου “περίμενεεεεεεε, είναι νωρίς ακόμηηηηηηηη”!
Και τότε, έτσι…ξαφνικά, ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ!
Ο ΟΣΦΠ γκάζωσε και ΧΑΘΗΚΕ η μπάλα! Με ΑΜΥΝΑ-ΤΑΝΑΛΙΑ, που δεν άφηνε τη Ρεάλ ούτε…μια απλή πάσα να δώσει ελεύθερα, με ΜΥΑΛΟ στην επίθεση, με αλάνθαστο τον Λό, πραγματικό “little Charles Barkley” τον Χάινς και έναν ΕΚ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ Σπανούλη που “έσταξε” 3/3 τρίποντα στο ξεκίνημα της 3ης περιόδου, δείχνοντας στους Ισπανούς πως “το ΑΦΕΝΤΙΚΟ είναι εδώ”!
Τα υπόλοιπα ήταν διαδικαστικού χαρακτήρα. Διότι -όπως σωστά έλεγε εδώ και καιρό στις μεταδόσεις και τις εκπομπές της NOVA ο Φίλιππος Συρίγος- το μυστικό της επιτυχίας του Ολυμπιακού, θα ήταν να βάλει την Ρεάλ σε διαδικασία…σκέψης μέσα στο παιχνίδι. Γιατί, πολύ απλά, ΔΕΝ το ΄χε!
Όταν, λοιπόν, τελείωσε το στυλ “τύπου NBA” μπάσκετ του 1ου 10λέπτου,από μία ομάδα, βέβαια, που ΔΕΝ είναι επιπέδου NBA, τότε ήρθε η ώρα για τους ΜΑΓΚΕΣ του τελικού! Το τελικό 100-88,υπέγραψε -μετά και το 67-52 επί της ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό- έναν 2ο σερί τίτλο, σε ένα φάιναλ-φορ που θα μείνει στην ιστορία ως…Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ!
Και μαζί του θα γραφούν οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, ο κόουτς Μπαρτζώκας, ο κάπτεν -και MVP της φετινής Euroleague – Σπανούλης,ο – most rising star της διοργάνωσης- Παπανικολάου, ο “little Charles Barkley” Χάινς, ο Λο, ο Πρίντεζης, ο Περπέρογλου, ο Σλούκας, ο ʼντιτς, ο Σερμαντίνι, ο Πάουελ, ο πιτσιρικάς Κατσίβελης και ο -μεγάλος άτυχος- Μάντζαρης.
ΟΛΟΙ τους -και δικαιότατα- στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπασκετ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
ΑΞΙΟΙ.
