Ο χαμένος τελικός του Λονδίνου ήταν το φινάλε μιας ομάδας που διέπρεψε εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων τα τελευταία χρόνια. Κυρίως στη Bundesliga. Και φέτος και στο Champions League.
Η Μπάγερν Μονάχου είναι ανώτερη αγωνιστικά, με ποιοτικότερο ρόστερ, όμως η Μπορούσια Ντόρτμουντ ουδέποτε την φοβήθηκε. Την κοίταξε στα μάτια. Σε όλα τα παιχνίδια που την αντιμετώπισε φέτος. Όσο για τον τελικό; Διψούσε για την κατάκτηση του Champions League. Το ίδιο και οι παίκτες της. Ο προπονητής της. Οι φίλαθλοί της. Κάποιες φορές όμως δεν αρκεί.
Η τύχη στη ζωή αργά ή γρήγορα θα σου δώσει αυτό που σου χρωστάει και στην Μπάγερν, κακά τα ψέματα, χρωστούσε το Champions League. Και της το έδωσε με γκολ του μοιραίου της ποδοσφαιριστή στα κρίσιμα ματς. Του ʼριεν Ρόμπεν (που μέχρι εκείνο το σημείο παρέμενε μοιραίος).
Η Μπορούσια και οι φίλοι της επέστρεψαν με άδεια χέρια από το Λονδίνο. Γεμάτοι όμως από εμπειρίες, συγκινήσεις και συναισθήματα. Οι δεσμοί αγάπης με την ομάδα τους έγιναν πιο ισχυροί. Η πλειοψηφία των 35.000 (περίπου) οπαδών της Μπορούσια παρέμεινε στις θέσεις τους στο «Γούεμπλεϊ» χειροκροτώντας τους παίκτες της ομάδας τους για την υπερπροσπάθεια.
Το ίδιο έκαναν και οι πρωταγωνιστές αμέσως μετά τα μετάλλια ως φιναλίστ. Για περίπου 10 λεπτά στάθηκαν μπροστά από τους φίλους της ομάδας τους, αγκαλιασμένοι ο ένας με τον άλλον, χειροκροτούσαν για την συμπαράσταση που είχαν όχι μόνο στον τελικό του Λονδίνου, αλλά όλα αυτά τα χρόνια.
«Danke Jungs» ήταν ένα πανό που σηκώθηκε από φίλους της Μπορούσια. Και πώς να μην τους ευχαριστήσουν; Ποιος μπορεί να ξεχάσει την πρωτιά στον (ίσως) πιο δύσκολο όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την επική ανατροπή κόντρα στη Μάλαγα, όταν μέσα σε 69 δευτερόλεπτα το 1-2, έγινε 3-2; Ποιος μπορεί να ξεχάσει το 4-1 επί της Ρεάλ Μαδρίτης στον πρώτο ημιτελικό;
Η Μπορούσια Ντόρτμουντ μπορεί να έχασε τον τελικό, αλλά όσα έζησε μέσα στη σεζόν μόνο κερδισμένη την αφήνουν. Η Μπορούσια έμαθε και πήρε πολλά από τη φετινή πορεία. Ο Γκέτσε και ο Λεβαντόφσκι φεύγουν, όμως οι σωστές και προσεκτικές κινήσεις των Κλοπ-Βάτσκε-Τσορκ αποτελούν εχέγγυα ότι το μέλλον των «κιτρινόμαυρων» θα είναι λαμπρό. Και ποιος ξέρει; Ίσως η επόμενη παρουσία σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης να μην αργήσει τόσο πολύ