Ο Γιάννης Χατζηνικολάου, δεν αναλαμβάνει, απλά τον Αρη. Ερχεται στην ομάδα από την οποία ξεκίνησε το ποδόσφαιρο και για την οποία ποτέ δεν έκρυψε τα συναισθήματά του. Εστω κι αν κάτι τέτοιο το πλήρωσε πολύ ακριβά, επαγγελματικά, με τελευταίο παράδειγμα τη θητεία του στον Ηρακλή, οι οπαδοί του οποίου, τελικώς, δεν του συγχώρεσαν σε καμιά στιγμή την προσωπική του προτίμηση.
Ξέρετε, δεν είναι σύνηθες σε εποχές στυγνού επαγγελματισμού, να συναντάς προπονητές σαν τον Χατζηνικολάου, οι οποίοι να εκφράζουν δημόσια την οπαδική τους προτίμηση. Οι περισσότεροι είναι μεν (κάποια ομάδα), αλλά . Είναι και επαγγελματίες και πρέπει να ζήσουν οικογένειες.
Ο Χατζηνικολάου, δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να γίνει διπλωμάτης. Το «ναι μεν, αλλά », ισχύει γι αυτόν με εντελώς διαφορετική έννοια από τη συνηθισμένη. Ναι, να δώσει τα πάντα για την εκάστοτε ομάδα στην οποία εργάζεται, αλλά δεν ξεχνά ποτέ ότι είναι Αρης!
Τον θυμάμαι τον περασμένο Οκτώβρη στη μπουτίκ του «Κλ. Βικελίδης». Το ματς με τον Πλατανιά μόλις είχε τελειώσει, θριαμβευτικά για τον ίδιο. Αφού έδωσε συγχαρητήρια στους τότε ποδοσφαιριστές του, χάθηκε στα ράφια με την κιτρινόμαυρη πραμάτεια.
«Υποχρεώσεις», μου είπε, κρατώντας από δυό σακούλες σε κάθε χέρι: «Κάποιοι φίλοι στην Κρήτη περιμένουν να γυρίσω πως και πως ». Απολάμβανε την κάθε στιγμή στην Παπαναστασίου, περιμένοντας το πούλμαν που θα μετέφερε την αποστολή του Πλατανιά, στο αεροδρόμιο «Μακεδονία».
Δεν χρειαζόταν να είσαι ψυχολόγος για να καταλάβεις τα «θέλω» του. Τον πρόδιδαν τα μάτια του .
Τρεις μήνες πριν, το όνειρο έγινε εφιάλτης. Ο αγαπημένος του Αρης, τον καλούσε να αναλάβει, όμως τότε δεσμευόταν με συμβόλαιο από τον Ηρακλή. Ο Χατζηνικολάου, θα μπορούσε να φερθεί τυχοδιωκτικά, αλλά δεν το έκανε. Δεν άντεξε όμως, μιλώντας ραδιοφωνικά, στον Δημήτρη Κανελλάκη, πιθανότατα μέσα από το αυτοκίνητό του, έξω από το αθλητικό κέντρο της Μίκρας: « Ναι, θα πήγαινα στον Αρη, αλλά τώρα δεν μπορώ, θέλω να με καταλάβετε», έλεγε καταβεβλημένος, πνίγοντας το συναίσθημα. Ξέροντας, ίσως, πως δεν θα του δινόταν άλλη ευκαιρία.
Ο Δημήτρης Ηλιάδης, του δίνει, τώρα, τη δυνατότητα να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Και μαζί τη μεγάλη ευκαιρία στη νέα γενιά των κιτρίνων προπονητών να αποδείξουν πως μπορούν να σηκώσουν στις πλάτες τους, τη δική τους ομάδα. Η δουλειά για τον Γιάννη, μόλις ξεκίνησε .
