Ζήτησα από τον φόργουορντ του Ολυμπιακού να πει δυο λόγια στην κάμερα των καναλιών Novasports. Ήρθε, μίλησε για το συμβάν, είπε μέσες-άκρες “ήταν η κακιά στιγμή, πήγα να προστατεύσω το συμπαίκτη μου, το κακό έγινε”. Καθαρά. Ξάστερα. Αντρίκια. Μάλιστα κύριοι, έγινε ζημιά, πόσο είναι ο λογαριασμός, τόσο, πάρτε τα και καληνύχτα σας.
Ακολούθησε ο Μίρζα Μπέγκιτς. “Το μόνο που θυμάμαι είναι πως προσπάθησα να προστατεύσω τον εαυτό μου. Ζητώ συγγνώμη από τον κόσμο της ομάδας, όλα αυτά δεν έχουν σχέση με το μπάσκετ”. Πιο διπλωμάτης, αφού η επιθεώρηση του βίντεο δείχνει πως μάλλον ο Σλοβένος έβαλε τη σπίθα για να ξεκινήσει ο πυγμαχικός γύρος διάρκειας πάνω-κάτω 15 δευτερολέπτων.
Αναζήτησα και τον Άγγλο φόργουορντ, όμως είχε φυγαδευτεί, έχω την αίσθηση πριν ακόμα τελειώσει το ματς, στο τουρκικό πούλμαν. Κρίμα, θα είχε ενδιαφέρον και η δική του οπτική.
Ό,τι συνέβη στο Φάληρο για 15 λεπτά μετά τα κροσέ και τα άπερκατ, δεν είναι μπάσκετ. Δεν είναι αθλητισμός. Είναι συμπτώματα ζούγκλας. Έχουμε και λέμε:
– Ξεκινά η βροχή αντικειμένων. Καφέδες, νερά, κανα δυο κροτίδες, αναψυκτικά. Οι παίκτες του Ολυμπιακού, μεταξύ των οποίων και ο νεοφερμένος Βασίλης Καββαδάς, πετάγονται άρον άρον, καθότι αυτούς πήραν πρώτους τα σκάγια.
– Λίγοι πηδούν από την κερκίδα, στο χώρο περιμετρικά του παρκέ. Γιατί όχι; στην Ελλάδα, εδώ και καιρό και χωρίς εξαίρεση, όλα επιτρέπονται.
-Ο Βασίλης Σπανούλης, ο άνθρωπος που βραβεύτηκε από οργάνωση του Βατικανού ως αθλητής της χρονιάς, βουτάει προς την κερκίδα για να ηρεμήσει το αφηνιασμένο πλήθος. Λίγο αργότερα, παίρνει το μικρόφωνο. Σαν άλλος Αστερίξ, βγαίνοντας από τα στριπάκια του Γκοσινί και του Ουντερζό, χτυπάει το δείκτη στον κρόταφο και φωνάζει: “αφήστε μας να τελειώσουμε το παιχνίδι. Σκεφτείτε λίγο λογικά. “Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι”, σκέφτηκα. “Και δεν έχω και μαγικό φίλτρο, αν μπουκάρουν μέσα”.
-Το ματς διακόπτεται, ο Λαμονικα επιθεωρεί το βίντεο, αποβάλλει τους τρεις ταραξίες. Μπέγκιτς και Πρίντεζης αποχωρούν καταχειροκροτούμενοι. Πως όμως θα φύγει ο Μεσά-Μπονσού; Στα πεδινά της κερκίδας, δυο απλωτές από τη φυσούνα, “φίλαθλοι” έχουν καλύψει τα πρόσωπα τους με ό,τι βρήκαν πρόχειρο και δείχνουν προς το μέρος του: “για έλα από εδώ”. Ο Μεσά-Μπονσού αποχωρεί από διαφορετική είσοδο, στην αρχή περπατώντας, στο τέλος τρέχοντας, όταν ξεκίνησαν να πέφτουν φρέντο και κόκα-κόλες.
-Το ματς τελειώνει, οι παίκτες δίνουν τα χέρια, ένας καφές σκάει στο παρκέ. Τι να τον κάνεις, 11 πήγε η ώρα, μην πάει χαμένος. Η φυσούνα σχεδόν ακουμπάει στο τραπέζι της γραμματείας, οι Τούρκοι βάζουν τις πετσέτες στα κεφάλια και αποχωρούν χωρίς πολλά παρατράγουδα. Ο Σπανούλης πηγαίνει για τα παρελκόμενα της βράβευσης.
Ξεκινώ από τα βασικα: οι αθλητές οφείλουν να αυτοσυγκρατούνται. Απολαμβάνουν δημόσιας προβολής, είναι πρότυπα πολλών νεαρών και ακόμα διαμορφούμενων παιδιών και εφήβων, οφείλουν να υπακούν στους κανόνες.
Ωστόσο, οι αθλητές είναι άνθρωποι. Παίζουν σε υψηλό τέμπο, απαιτείται από αυτούς να είναι αποτελεσματικοί κάθε αγωνιστικό βράδυ, βρίσκονται σε αθλήμα επαφών. Κάθε φορά, θα ειπωθούν λόγια. Μία στο τόσο, θα πέσουν και κάποιες ψιλές. Ελάχιστες φορές, θα πέσουν και χοντρές, όπως το βράδυ της Πέμπτης. Ούτε εγκληματίες είναι, ούτε προβοκάτορες, ούτε τίποτα.
Δεν στοιχειοθετείται από τίποτα και πουθενά ότι ο Μεσά-Μπονσού προβόκαρε τον κόσμο του Ολυμπιακού. Δεν στέκει σε καμία λογική ότι όσα συνέβησαν μετά τη συμπλοκή είναι “φυσικά και επόμενα”. Η επανάληψη του υπαρκτού σουρεαλισμού, να παίρνει παίκτης το μικρόφωνο για να επιβάλλει την τάξη σε γήπεδο, καταδεικνύει όχι μόνο την ανυπαρξία της εφαρμογής των νόμων, αλλά τη μετάβαση των τελευταίων στη λήθη, στην εναλλακτική πραγματικότητα, μακριά από το βασίλειο του όχλου.
Μέσα σε αυτό το πανηγύρι των ζουρλών, πολλοί από αυτούς που ξόδεψαν χρόνο και χρήμα για να παρακολουθήσουν μια σπουδαία ομάδα από κοντά, βλαστήμησαν την ώρα και τη στιγμή που πάτησαν στο γήπεδο. Αρκετοί από αυτούς που παρακολουθούσαν τον αγώνα από το Novasports 3, χαϊδεψαν τον καναπέ του σπιτιού τους και του υποσχέθηκαν πως θα παραμείνουν αχώριστοι.
Ο λόγος πλέον ανήκει στο πειθαρχικό όργανο της Ευρωλίγκα. Στον Ολυμπιακό πιθανότατα θα επιβληθεί βαρύτατο χρηματικό πρόστιμο. Εύχομαι και ελπίζω οι τρεις διαιτητές να έγραψαν τα πάντα με το νι και με το σίγμα στην έκθεση τους και να το κάνουν σε κάθε γήπεδο που απειλείται να γίνει ρημαδιό γιατί έτσι θέλουν και μπορούν 10, 20, 100 βλήματα της κερκίδας.
Τι θα γίνει όμως με αυτούς που έριξαν τις μπουνιές; Πρόστιμο και για αυτούς, λέει ο κανονισμός. Δεν προβλέπεται ποινή μη συμμετοχής στις επόμενες υποχρεώσεις, σύμφωνα με τα κιτάπια του Μπερτομέου. Ντροπής πράγματα, σενιόρ. Τους ίδιους να ρωτάγατε, θα σας έλεγαν ότι το να κάτσουν έξω από το επόμενο παιχνίδι της ομάδας τους είναι μια λογική ποινή, αρμόζουσα του ατοπήματος τους. Ούτε εξοντωτική, ούτε ανύπαρκτη. Dura lex, sed lex. Σκληρός νόμος, αλλά νόμος, λέει το ρητό.
Στο κάτω κάτω, τι είναι προτιμότερο; να παρακολουθεί κανείς στο επόμενο παιχνίδι τον Μπέγκιτς, τον Μεσά-Μπονσού και τον Πρίντεζη να αγωνίζονται και να σκέφτεται “αυτοί δεν είναι που έπαιξαν και λίγο ξύλο τις προάλλες, ” ή να τους βλέπει στον πάγκο με πολιτικά και να συμπεραίνει πως “δεν μπορούν να παίξουν, γιατί σε μια κακιά στιγμή, δυσφήμισαν το άθλημα που κατά τα άλλα διαφημίζουν”;
