Ο Παναθηναϊκός ήρθε με φόρα και κατάφερε νωρίς να ανοίξει το σκορ έχοντας τον ρυθμό για ένα τέτοιο παιχνίδι. Ο Ατρόμηρος δυσκολευόταν να αποκτήσει διάρκεια στο παιχνίδι του και προσπάθησε αρχικά να ανταποκριθεί τακτικά απέναντι στον αντίπαλο. Και παρά τον αιφνιδιασμό με την χρησιμοποποίηση του Πέτριτς αντί του Μπεργκ, αλλά και το γκολ του Αμπέιντ, κατάφερε να μείνει στο ματς. Οι κυανόλευκοι στο πρώτο ημίχρονο έκαναν ένα μόλις φάουλ έχοντας δυσκολίες να ανακόψουν τους τάχιστους πράσινους στη μεσαία γραμμή.
Στο δεύτερο ημίχρονο, στον Παναθηναϊκό στοίχισαν οι αναγκαστικές αλλαγές και η κούραση. Ο Ατρόμητος άρχισε να βρίσκει ρυθμό και να ελέγχει το κέντρο. Άλλωστε οι τρεις πράσινοι χαφ (Λαγός, Ατζαγκούν, Αμπέιντ) αντικαταστάθηκαν. Η είσοδος του Ναπολεόνι έγινε προς αυτή την κατεύθυνση και ο Ιταλός ανταποκρίθηκε πλήρως, δημιουργώντας αρκετούς κινδύνους στην αντίπαλη περιοχή.
Μετά την ισοφάριση του Ταυλαρίδη, ο Ατρόμητος ανοίχτηκε αρκετά, ενθουσιάστηκε και κάλλιστα θα μπορούσε να είχε πάρει την νίκη με τις ευκαιρίες των Παπαδόπουλου και Ναπολεόνι. Ωστόσο κάλλιστα αυτός ο ενθουσιασμός θα μπορούσε να αποβεί μοιραίος αν οι Πέτριτς, Ζέκα και Καρέλης ήταν αποτελεσματικοί στις πράσινες αντεπιθέσεις.
Εν κατακλείδι μπορεί κανείς να συμπεράνει πως η γεύση που άφησε το αποτέλεσμα και στις δύο ομάδες ήταν γλυκόπικρη. Αν και για τον Ατρόμητο, που δεν έχασε ούτε σε αυτό το παιχνίδι από τον εξαιρετικά φορμαρισμένο Παναθηναϊκό, μάλλον γλυκίζει περισσότερο παρά πικρίζει. Διότι ένα παιχνίδι που δεν μπορείς να το κερδίσεις, καλύτερα να μην το χάνεις.
