Θα έμοιαζε ταιριαστό ο πιο ξακουστός ηγέτης της Λομβαρδίας να είναι ένας αυθεντικός γαλαζοαίματος, ;oμως ο Φραντσέσκο Σφόρτσα ήταν ένα από τα επτά νόθα παιδιά του πατέρα του, με το αριστοκρατικό του αίμα μιασμένο, χωρίς βασιλικό δικαίωμα στην εξουσία.
Η Μακάμπι Τελ Αβίβ ήρθε στο Μιλάνο όχι νόθα κόρη της αριστοκρατίας του μπάσκετ – αδύνατον να περιγράψει έτσι κανείς μια ομάδα που πήγε στην Ιταλία με 5 ευρωπαϊκά αστέρια στη φανέλα της. Ήταν όμως αυτή που άπαντες, του γράφοντος μη εξαιρουμένου, υπολόγιζαν λιγότερο στο συσχετισμό των δυνάμεων, αυτή με τα λειψά βλέμματα στην κουβέντα για την παράδοση των σκήπτρων. Όχι άδικα: ακόμα και αν ορισμένοι υπέθεταν πως θα μπορούσε να επιβιώσει από τον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, της έδιναν λίγες πιθανότητες να το κάνει για δεύτερη φορά σε τρεις μέρες, όποιο ισπανικό μεγαθήριο και αν έβρισκε απέναντι της.
Κι όμως, τα κατάφερε. Δεν ήταν η πιο ψηλή, η πιο ταλαντουχα, η πιο άρτια τεχνικά, η πιο ευφυής πνευματικά. Δύσκολα θα δούμε κάποιον από τους 12 που παρέταξε στο παρκέ του Mediolanum Forum ο Ντέιβιντ Μπλατ να εκτοξεύεται στο αστρικό στερέωμα του μπάσκετ, ούτε καν τον πολυτιμότερο Ταϊρίς Ράις. Ήταν όμως η μοναδική ατρόμητη ομάδα του F4.
Η ρωσική αρκούδα της πήρε διαφορά 15 πόντων στο 29΄: άλλα χέρια θα είχαν βαρύνει από την απογοήτευση και τον φόβο του αναπόφευκτου. Η Ρεάλ έπαιξε το μπάσκετ που της αρέσει για ένα ημίχρονο, έφτιαξε διαφορά, την έχασε, έδειχνε ότι έμενε ένα από τα γνωστά της ξεσπάσματα για να κονιορτοποιήσει τον αντίπαλο.
Όχι, κύριε Χριάπα. Όχι, κύριε Ρούντι. “Refuse to lose”, ελληνιστί, “αρνούμαι να χάσω”. Με το φυτίλι να έχει ανάψει από την κίτρινη θάλασσα της εξέδρας, η Μακάμπι μετέτρεψε τη Λομβαρδία σε Τελ Αβίβ και κατηφόρισε το γήπεδο για τους αντιπάλους της. Χωρίς να πάρει απολύτως τίποτα από τους διαιτητές, σημειωτέον. Ειδικά στον τελικό, η Ρεάλ θα είχε παραδώσει πνεύμα στα 40 λεπτά αν δεν έβρισκε 2-3 φιλικά σφυρίγματα που την έστειλαν να βρει πόντους από τη γραμμή της φιλανθρωπίας,
Την ώρα που ο Tyreese Rice (ρύζι) μαγείρευε τους αντιπάλους του σαν…ριζότο αλά μιλανέζε, οι ακριβοπληρωμένοι σταρ των αντιπάλων σκουντούφλαγαν και έστελναν τη μπάλα στο σίδερο: Γουίμς, Τεόντοσιτς, Γιουλ, Μίροτιτς, Ρούντι. Ειδικά στον τελικό, ο Αμερικανός, και συγχωράτε με για την απρέπεια, έβαλε στη συνταγή και μια μερίδα cojones.
Το Μιλάνο ετοιμάζεται από φέτος για την Expo 2015, την παγκόσμια έκθεση που αναμένεται να συγκεντρώσει 20 εκατομμύρια επισκέπτες σε διάστημα έξι μηνών. Την ίδια στιγμή, το χρίσμα του F4 πήγε στο Palacio de Deportes της Μαδρίτης.
Με την υπερηφάνεια τους πληγωμένη από το φετινό στραπάτσο, Ρεάλ, ΤΣΣΚΑ, Μπαρτσελόνα, θα στηθούν του χρόνου στην αφετηρία, παρέα με την τροπαιούχο Μακάμπι, τους δύο δικούς μας, το φιλόδοξο Μιλάνο, την Φενέρμπαχτσε, την Εφές και όποιον άλλο δηλώσει έτοιμος να πατήσει τις κορυφογραμμές της Ευρώπης.
Άλλωστε, αν δίδαξε κάτι η τελευταία τριετία σην Ευρωλίγκα, μέσα από τις ιστορίες του Ολυμπιακού και της Μακάμπι, αυτό είναι πως τα όνειρα επιτρέπονται, αν δεν επιβάλλονται.
