Η ποιοτική διαφορά Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού ήταν εμφανής σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, όμως αυτό μέχρι πρότινος ελάχιστα σήμαινε όταν έφτανε η ώρα των αιώνιων ντέρμπι. Μπορεί μετρώντας τα ταβάνια των δυνατοτήτων των δύο ομάδων ο Ολυμπιακός να έβγαινε πιο…ψηλοτάβανος, όμως οι πράσινοι έβρισκαν με συνέπεια τον τρόπο να τον αποθαρρύνουν, να του αφαιρούν την αυτοπεποίηση.
Τι συνέβη και ο Ολυμπιακός κατάφερε να κερδίσει στο άντρο του αιώνιου αντιπάλου του για πρώτη φορά μετά από τέσσερις ανετπιτυχείς προσπάθειες; οι απαντήσεις είναι αρκετές:
– Συνήθισε, όσο απλοϊκό κι αν ακούγεται. Πήγε μία, πήγε δύο, ήταν ανταγωνιστικός σε όλα τα ματς, σε κάποια μάλιστα έχασε τα αυγά και τα πασχάλια μέσα από τα χέρια του. Κάποια στιγμή φτάνει η στιγμή της απομυθοποίησης. Όταν οι πρωτάρηδες Λοτζέσκι, Πέτγουεϊ, Ντάνστον, Σίμονς και σία πάτησαν για πρώτη φορά το παρκέ του Ο.Α.Κ.Α, το βράδυ της 23ης Δεκέμβρη για το κύπελλο, έμοιαζαν με ψάρια έξω από το νερό. Συγκρίνετε τους με το χθεσινό ματς και βγάλτε συμπεράσματα.
– Χρησιμοποίησσε σωστά το μομέντουμ του δεύτερου ματς. Ο αέρας υπεροχής που έφερε το +25 δεν έγινε αλαζονεία, αλλά αυτοπεποίθηση. Κάπως έτσι Πέτγουεϊ, Λοτζέσκι και Μάντζαρης είχαν 28 πόντους.
– Έμαθε πράγματα από τη μεγάλη σεζόν. Η σειρά με τη Ρεάλ δίδαξε στον προπονητή του Ολυμπιακού πως η ομάδα του μπορεί να παίξει αποτελεσματική άμυνα με αλλαγές σε όλα τα σκριν. Το τρικ δεν δούλεψε και στην εντέλεια, αφού πληρώθηκε με 14 επιθετικά ριμπάουντ, όμως πείραξε για τα καλά την ψυχολογία της αντίπαλης επίθεσης, και αυτό μέτρησε καθοριστικά.
– Αξιοποίησε τον χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας. Η διαφορά φρεσκάδας σε τόσο βαθύ σημείο στη σεζόν είναι καθοριστικός παράγοντας, όχι θεωρητικό διακύβευμα. Ο ούτως ή άλλως πιο συμπαγής αλλά και πιο βαρύς Παναθηναϊκός επηρεάζεται περισσότερο από το παραπάνω. Όταν ήρθε και ο τραυματισμός του Γκιστ, που κρύβει πολλά κουσούρια, ειδικά στην άμυνα, το πράγμα δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο.
– Ο Παναθηναϊκός πλήρωσε την μη ένταξη των Γιάνκοβιτς – Παππά στην ομάδα. Οι περυσινοί διόσκουροι του Πανιωνίου ήταν παίκτες Παναθηναϊκού μόνο στη θεωρία στη μάχη των τελικών. Ο πρώτος έπαιξε ελάχιστα και σε θέση που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον δεύτερο τελικό (χωρίς να είναι κακός), ο δεύτερος ούτε δευτερόλεπτο, ακόμα κι αν Ούκιτς και Κάρι δεν μπορούσαν να βοηθήσουν. Η αλλαγή προπονητή έδωσε λεπτά στον Λουκά Μαυροκεφαλίδη, όχι όμως σε αυτούς τους δύο.
– Σε συνέχεια του προηγούμενου, αν ο Λουκάς έδειξε και το δίκιο και το άδικο του Πεδουλάκη με τα λεπτά συμμετοχής που παίρνει, οι Κάρι – Μπράμος μπορεί εύκολα να πει κανείς ότι είναι οι χαμένοι της αλλαγής προπονητή. Ο καλός στρατιώτης Μάικ άρχισε αίφνης να μην μπορεί να σκοράρει ούτε με αίτηση, και μιλάμε για σουτέρ – φονιά από απόσταση. Ο φιλότιμος αλλά λίγο ρετρό τεχνολογίας Κάρι ήταν δεδομένο ότι δεν θα ευνοούνταν από τον πιο γρήγορο ρυθμό που θέλησε να στηρίξει ο Αλβέρτης. Αν στην εξίσωση προστεθεί και ο Ρόκο Ούκιτς, που δεν κάνει πλέον ούτε ένα καλό παιχνίδια στα 5, μπορεί κανείς με σιγουριά να πει πως η περιφέρεια του Παναθηναϊκού δεν ευνοήθηκε ιδιαίτερα από την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία.
Συνολικά μιλώντας, ο Ολυμπιακός βάσισε το σπάσιμο της έδρας στην υπεροχή του τόσο σε έμψυχο υλικό, όσο και σε αγωνιστική ποικιλία. Την ώρα που ο αντίπαλος του είναι από την αρχή της σεζόν προβλέψιμος στο επιθετικό του πλάνο, ο ίδιος αξιοποίησε τους πολλούς τρόπους που έχει να επιτεθεί. Όταν δε ο παράγοντας φόρμα βάφεται κόκκινος, οι πιθανότητες για το break ήταν σαφώς αυξημένες, εξ΄ ου και ο τρόπος που αντιμετώπισαν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού την ομάδα τους μετά την ήττα. Η τεράστια πλειοψηφία έμεινε στις θέσεις της και χειροκρότησε μια ομάδα που πάλεψε ως το τέλος, έχασε στις λεπτομέρειες αλλά δεν ήταν καλύτερη. Για πρώτη φορά από τότε που ανέλαβε τις τύχες του Παναθηναϊκού, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος βλέπει την κριτική να απευθύνεται απ΄ ευθείας σε αυτόν. Όχι άδικα, αν συμφωνήσουμε πως ο ίδιος άνθρωπος είχε καθοριστική συμβολή στο περυσινό νταμπλ, δίνοντας το πράσινο φως για όλες τις διορθωτικές κινήσεις που επανέφεραν το τρένο στις ράγες.
Η επόμενη μέρα καλεί τον Φραγκίσκο Αλβέρτη να ανασυντάξει τους ζαλισμένους και απογοητευμένους στρατιώτες. Οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του Παναθηναϊκού, ειδικά όταν ο Διαμαντίδης έχει παίξει σχεδόν 69 λεπτά στο δεύτερο και το τρίτο παιχνίδι και ο Ματσιούλις αποχωρεί κουτσαίνοντας από το γήπεδο. Ο Ολυμπιακός θα τον περιμένει με τα νύχια ακονισμένα και την αυτοπεποίθηση στα ύψη, έτοιμος να τελειώσει τη δουλειά.
“Μέχρι το τέλος η ψυχή, κι όμως πηγαίνει και πιο κει”, λέει ο στιχουργός.
Η συνέχεια την Κυριακή.
ΥΓ. Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντάμε προέδρους και γενικώς παράγοντες να κάνουν ατυχείς δηλώσεις εν βρασμώ ψυχής. Λίγες μόνο ώρες μετά τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού από τη Ρεάλ Μαδρίτης, στο αεροπλάνο της επιστροφής, ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος μας έλεγε πως “εύχομαι να πατώσει η Ρεάλ, δεν έχω κανένα σεβασμό για αυτήν”. Οι δηλώσεις του Δημήτρη Γιαννακόπουλου αδικούν όχι μόνο τη δική του αξιοσημείωση προσπάθεια αυτά τα δύο χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι της ομάδας, αλλά και την προσπάθεια που κατέβαλλε η ομάδα του. Κυρίως όμως, προσβάλλουν την αγωνιστική παιδεία που έχει προσδώσει αυτή η ομάδα στους φιλάθλους της όλα αυτά τα χρόνια. Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει αυτή τη στιγμή στη διάθεση το ρόστερ του Βερολίνου – στην Ελλάδα του 2014 όποιος ζητά κάτι τέτοιο είναι τρελός για δέσιμο. Αντί κραυγές για επανάληψη του αγώνα και μύδρους κατά του διαιτητικού τρίου, εικάζω πως ο κόσμος του Παναθηναϊκού θα προτιμούσε μια πιο καθαρή εξήγηση: “Δεν έχω παράπονο από τους παίκτες, έκαναν ότι μπορούσαν. Είμαστε Παναθηναϊκός και δεν το βάζουμε κάτω, πάμε να ξαναπάρουμε αυτό που χάσαμε την Κυριακή στο Σ.Ε.Φ. Και ακόμα και αν δεν τα καταφέρουμε, να είναι σίγουρος ο κόσμος που χειροκρότησε πως του χρόνου θα είμαστε καλύτεροι”.
