Αν όχι, ακολουθούν spoilers.
Μπορεί και να τριπάρω άσχημα, αφού το κείμενο γράφεται μετά το ξενύχτι του Game 1 των τελικών του NBA (Μάνου, εσύ, σούπερσταρ), αλλά δεν μου βγάζετε από το μυαλό ότι η σειρά των τελικών του ελληνικού πρωταθλήματος έχει πασιφανείς ομοιότητες με το τελευταίο επεισόδιο, αυτό το οποίο φιλοξενούσε μια μονομαχία για χάρη του πιο συμπαθητικού κοντού της μικρής οθόνης. Ιδού για όσους δεν παρακολουθούν.
Οι τελικοί ξεκίνησαν με ζέσταμα. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε το πρώτο πιο δύσκολα απ΄ ότι θα μπορούσε, με βάση το καλό του ξεκίνημα. Ο Ολυμπιακός απάντησε επικρατώντας όσο εύκολα επίτασσε η δική του εκκίνηση.
1-1.
Και κάπου εκεί χτύπησε η κόκκινη οχιά (Viper), εκμεταλλευόμενη τα χαρίσματά της: ταχύτητα, ευελιξία, νεανικότητα, ενθουσιασμός, αυτοπεποίθηση. Πληγώνοντας κατάστηθα ολόκληρο βουνό μέσα στο σπίτι του, τον έριξε με την πλάτη στο παρκέ. Οι περισσότεροι ήταν σίγουροι πως το βουνό δεν θα μπορούσε ποτέ να σηκωθεί: στην επόμενη μονομαχία η οχιά θα έπαιζε λίγο μαζί του, λίγο πριν του δώσει τη χαριστική βολή.
Και κάπου εκεί, το πράσινο βουνό κατάφερε ένα, αλλά καθοριστικό χτύπημα. Για 35 λεπτά στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε με τον Gregor Clegane. Ένα αμετακίνητο εμπόδιο. Η ερυθρόλευκη αυτοπεποίθηση εξανεμιζόταν λεπτό με το λεπτό. Το φινάλε, η απέλπιδα προσπάθεια, ήταν προϊόν ενστίκτου επιβίωσης, όχι οργανωμένου σχεδίου αντεπίθεσης.
Στο πέμπτο και τελευταίο παιχνίδι, το βουνό τα είχε όλα με το μέρος του, και δεν ήταν διατεθειμένο να παίξει. Η σκέψη του ήταν αυτή του Στεφάν Λάσμε, λίγο μετά τη νίκη στο τέταρτο ματς: “Man, since they didn’t close it out in the fourth, they are fucked. They are fucked”.
«Φίλε, αφού δεν το τελείωσαν στο τέταρτο ματς, την έχουν άσχημα. Την έχουν άσχημα».
Χωρίς λογάκια και φιοριτούρες, ο Παναθηναϊκός ποδοπατάει τον αντίπαλο του με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο: alley-oop του Λάσμε, μπούκες και καρφώματα του Ματσιούλις, fade-away του Γκιστ, τάπες του Ράιτ στον Σερμαντίνι. Οι πράσινοι μπήγουν τα δάχτυλα τους στα μάτια των αντιπάλων και παίρνουν το πρωτάθλημα.
Για τον Παναθηναϊκό, μένει ο θαυμασμός στο μέταλλο μιας ομάδας που αρνήθηκε να παραδοθεί. Μιας ομάδας που δεν είναι καλύτερη ποιοτικά από τον αντίπαλο της, όμως βρήκε τρόπο να κρύψει τα κουσούρια της και να μετατρέψει τα πλεονεκτήματα της σε ακαταμάχητους παράγοντες νίκης. Δεν είναι δύσκολο να προσωποποιήσει κανείς την επιτυχία: ο Δημήτρης Διαμαντίδης αναπαριστά τη φετινή σεζόν του Παναθηναϊκού, τόσο στις επιτυχίες, όσο και στις επιτυχίες.
Πιο βαρύς, λιγότερο εκρηκτικός, με περιορισμένες ανάσες στα 33 του. Όπως και όλος ο Παναθηναϊκός, μια ομάδα που της έλειψε η σπιρτάδα και ώρες – ώρες δοκίμαζε την υπομονή των οπαδών της. Που στα άσχημα βράδια του έδινε εικόνα αποκαθήλωσης, βαριά, δυσκολοχώνευτη.
Ήταν όμως αυτός που κράτησε το καράβι στις δύο πρώτες νίκες του Παναθηναϊκού στους τελικούς. Χωρίς αυτόν, ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε 3-0, όσο κι αν το υποθετικό του πράγματος δεν έχει καμία αξία. Ήταν αυτός που για 37 λεπτά στο Φάληρο τους έβαλε όλους στην πλάτη του, που φώναζε «ακολουθήστε με, τον ξέρω το δρόμο».
Στην αντίπερα όχθη, ο Βασίλης Σπανούλης δεν βρήκε τον τρόπο να βοηθήσει τον Ολυμπιακό όσο επιτάσσει η κλάση, η προσωπικότητα, το συμβόλαιο του. Η εξίσωση διαβάζεται και ανάποδα: ο Ολυμπιακός δεν βρήκε τρόπο να βοηθήσει τον Σπανούλη να δημιουργήσει, να εκτελέσει, εν πάση περιπτώσει να κάνει αυτό που κάνουν οι ηγέτες των ομάδων: να κερδίσει παιχνίδια. Μπορεί να μοιάζει απλουστευτικό, αλλά δεν είναι: ο Ολυμπιακός ήταν πρώτα και πάνω απ΄ όλα η ομάδα του Σπανούλη. Από τη στιγμή που αυτός υστέρησε, σε κάποια ματς απελπιστικά, δεν μπορεί να είναι έκπληξη ότι ο Ολυμπιακός έκοψε δεύτερος το νήμα. Όταν οι πράσινοι επιστράτευσαν τη συνταγή Αργύρη Πεδουλάκη, με τον V-Span να αντικρίζει απέναντι του τον Γκιστ από το πρώτο δευτερόλεπτο, η πλάστιγγα έγειρε. Την ίδια στιγμή, ο Ολυμπιακός έδρεψε καρπούς στα πρώτα τρία ματς από την άμυνα με αλλαγές, όμως όταν ο Παναθηναϊκός προσαρμόστηκε, συνέχισε στο ίδιο πλάνο, σχεδόν μοιρολατρικά. Με τον Γιώργο Μπαρτζώκα χαρακτηριστικά νευρικό και ώρες ώρες στα όρια της υστερίας, δεν κατάφερε παρά σε δύο παιχνίδια να κεφαλαιοποιήσει το θεωρητικό του προβάδισμα στην περιφέρεια: ξέρετε δα, αυτή που κερδίζει τα παιχνίδια.
Ο γρήγορος, σπιρτόζος, μοντέρνος, γοητευτικός Ολυμπιακός έπεσε σε πράσινοι τοίχο.
Ή μάλλον, σε πράσινο βουνό.
