Το να βρίσκεσαι στην άλλη άκρη της γης, σε μέρη τελείως διαφορετικά από τα δικά σου συνηθισμένα αποτελεί μία μοναδική και τεράστια εμπειρία. Για να φτάσουμε ως εδώ, τόσο όσοι έχουμε ακολουθήσει την Εθνική μας ομάδα, όσο και η ίδια η αποστολή του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, χρειάστηκε ένα ταξίδι που διήρκεσε πάνω από είκοσι ώρες. Νέα Υόρκη-Αρακαζού λοιπόν μια μέρα δρόμος.
Η ταλαιπωρία επιδεινώθηκε περισσότερο για την Εθνική μας ομάδα, καθώς το πρόβλημα με το αεροπλάνο στοίχισε ουσιαστικά μία ακόμα ημέρα με την κούραση να είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Πρέπει λοιπόν τώρα να ανασυνταχθούν και να προσπαθήσουν να επανέλθουν στα φυσιολογικά τους, καθώς είμαστε στην τελική ευθεία για την πρεμιέρα με την Κολομβία.
Το μέρος που έχει καταλύσει η Εθνική μας ομάδα προσφέρεται για κάτι τέτοιο, καθώς δεν είναι ούτε Ρίο, ούτε Σάο Πάολο. Το Αρακαζού είναι μια σχετικά μικρή πόλη της Βραζιλίας, που την βρέχουν τα κύματα του Ατλαντικού. Θυμίζει κάτι από Καμμένα Βούρλα, Κιάτο, Ερέτρια. Σαν θέρετρο που έχει μείνει σε μια περασμένη δεκαετία. Ένας παραλιακός δρόμος με φοίνικες εκεί που μένει η Εθνική και μια μεγάλη παραλία μπροστά, όπου βλέπεις παιδιά με σερφ ανά χείρας, κόσμο να κυκλοφορεί με μαγιώ κι ας μπαίνει ο χειμώνας στην Βραζιλία.
Η θερμοκρασία σταθερά κοντά στους 30 βαθμούς, με την υγρασία να δυσκολεύει την αναπνοή δεν δημιουργεί και το πιο ευχάριστο κλίμα. Πάντως εδώ έχουν οι παίκτες μας πέντε μέρες για να προετοιμαστούν και να συνηθίσουν ενόψει της πρεμιέρας με τους σαφώς πιο εγκλιματισμένους Κολομβιανούς.
