Το δικό μας Μουντιάλ

Όντως το ποδόσφαιρο γεννήθηκε απ’ τους πολλούς, αλλά διαφωνώ ότι πλέον ανήκει στους λίγους. Για μένα εξακολουθεί να ανήκει στους πολλούς. Πλέον είναι (κάτι παραπάνω από) πολυτέλεια για τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας να ζήσει από κοντά την ανεπανάληπτη εμπειρία του να βρεθεί σε μια τέτοια ποδοσφαιρική παράσταση. Κανείς όμως δεν μπορεί να του στερήσει τις μαζώξεις και τις ανδρικές (και όχι μόνο) παρέες για να παρακολουθήσουν μαζί ένα ματσάκι, όπως αυτό της πρεμιέρας μεταξύ της Βραζιλίας και της Κροατίας.
 
Μεγαλώσαμε θαυμάζοντας σπουδαίες προσωπικότητες του παγκοσμίου ποδοσφαιρικού στερεώματος. Συλλέξαμε εμπειρίες από μοναδικές ποδοσφαιρικές βραδιές. Απολαύσαμε σπάνιας ομορφιάς γκολ, ζήσαμε αδικίες σε βάρος της αγαπημένης μας (ξένης) ομάδας, πανηγυρίσαμε με τους φίλους μας, «παλέψαμε» για να μιμηθούμε τα ινδάλματά μας. Όλα αυτά δεν θα πάψουν να υπάρχουν, ακόμα και όταν μας ταΐζουν με τη σέσουλα 90λεπτα, που οι πατεράδες μας έβλεπαν με κιάλια και περίμεναν με ακόμα μεγαλύτερη ανυπομονησία το κάθε Μουντιάλ.
 
Η ουσία είναι μία… Το ποδόσφαιρο ήταν και θα είναι πάντα για τους πολλούς. Αυτοί το κάνουν ιδιαίτερο και του προσφέρουν ξεχωριστή αίγλη. Οι παίκτες-προϊόντα εμφανίστηκαν για να εξυπηρετήσουν διάφορους σκοπούς. Κανείς απ’ αυτούς όμως δεν έχει περισσότερη αξία από τη δική μας παρέα, τις δικές μας στιγμές. Γιατί το Mundial και το ανδρικά ρομαντικά ποδοσφαιρικά βράδια θα συνεχίσουν να υπάρχουν ακόμα και αν στον αγωνιστικό χώρο εμφανίζονται οι κλώνοι, ακόμα και αν στις εξέδρες βρίσκονται μόνο χλιδάτοι τύποι που μπορούν να ανταποκριθούν στις (υπερβολικές για μένα) οικονομικές απαιτήσεις. Το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι «δικό» μας και κανείς δεν μπορεί να μας το στερήσει…