Το ισόπαλο ντέρμπι της προηγούμενης αγωνιστικής ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό είχε επιτρέψει κάποιες ελπίδες ανάκαμψης για τον «Δικέφαλο». Ωστόσο, μέσα σε διάστημα μια εβδομάδας αποδείχτηκαν φρούδες. Η βαρύτατη ήττα από τον Ατρόμητο με 4-0 (39?Δημούτσος, 51? Ούμπιδες, 72? Κατσουράνης, 77? Ναπολεόνι) τις διέλυσε στα εξ ων συνετέθησαν.

Μαζί κι όποια προσπάθεια ανασυγκρότησης, έπειτα από τρία αρνητικά αποτελέσματα, δυο ήττες και μια ισοπαλία για να επανέλθει στο δρόμο των επιτυχιών.
 
Με δυο κουβέντες, το αγωνιστικό της περασμένης Κυριακής στο Περιστέρι, περιορίζεται σ? ένα καλό πρώτο ημίχρονο για την ομάδα του Αγγελου Αναστασιάδη, χάνοντας όμως καίριες ευκαιρίες να προηγηθεί – κυρίως – με τον Περέιρα, δεχόμενος ένα γκολ από σημαντική αδράνεια στην άμυνα, βλέποντας τον Αθανασιάδη ν? αποβάλλεται στο 42? με δεύτερη κίτρινη κάρτα και κατέρρευσε στο δεύτερο ημίχρονο δείχνοντας ένα από τα χειρότερα – αν όχι το χειρότερο – αγωνιστικά πρόσωπα της σεζόν, προκαλώντας τη σφοδρή απογοήτευση – και – των φίλων της ομάδας που βρέθηκαν εκεί, με συνέπεια την πρόωρη αποχώρησή τους.
 
Η κρίση δεν είναι πλέον υποψία αλλά πραγματικότητα. Η Ξάνθη, ο ΠΑΣ, ο Αστέρας Τρίπολης, η Κέρκυρα, ο Παναιτωλικός, ο ΟΦΗ και τώρα ο Ατρόμητος το επιβεβαίωσαν με τον πλέον επώδυνο τρόπο. Κι αν μέχρι τώρα υπήρχαν περιθώρια διορθωτικών κινήσεων, αυτά πλέον δεν υφίστανται. Η μεταγραφική ενίσχυση αποδεικνύεται πως δεν ήταν αρκετή. Η προσπάθεια της τεχνικής ηγεσίας και των ποδοσφαιριστών ν? αντιστρέψουν την όλη κατάσταση, ως τώρα δεν έχει αποφέρει καρπούς. Η δήλωση στήριξης κι εμπιστοσύνης από την ιδιοκτησία, το ίδιο.
 
Ως αντίδραση των διοικούντων την ΠΑΕ στη νέα αποτυχία ήταν η νέα δήλωση στήριξης, μαζί με μια αντίστοιχη προσπάθεια να γίνουν συνειδητές οι ευθύνες που αντιστοιχούν στον κάθε έναν ξεχωριστά. Στο τεχνικό επιτελείο, εξ ου κι η ξεχωριστή συνάντηση που είχαν κι ακολούθως η ανάλογη και με τους ποδοσφαιριστές. Κουβέντες που είχαν σα στόχο να θέσουν ένα τέλος στις αυθόρμητες προσωπικές σκέψεις και φιλοδοξίες του καθενός, μπροστά στην αναγκαία προτεραιότητα της ανάκαμψης της ομάδας. Μπορεί αυτό να σταθεί αρκετό;
 
Από μόνο του, σίγουρα όχι. Ο μεγαλύτερος εχθρός αυτή τη στιγμή για την ομάδα είναι ο συνδυασμός της ανασφάλειας, της χαμένης αυτοπεποίθησης και της κακής νοοτροπίας που έχουν ορισμένοι, βάζοντας το «εγώ» πάνω από το σύνολο, μέσα από συγκεκριμένες συμπεριφορές, αγωνιστικές και μη. Σα να προσπαθούν ν? αποδείξουν το ακριβώς αντιθετο από αυτό που παρουσίασαν στο ξεκίνημα της σεζόν. Γιατί, θέλει προσπάθεια για να εμφανίζει μια ομάδα τέτοια εικόνα για τόσο σημαντικό, χρονικό διάστημα, διαγράφοντας όλα όσα είχε αποδείξει πως μπορεί να κάνει μέχρι πρότινος.
 
Κι όπως γίνεται πάντα, το ένα κακό φέρνει το άλλο. Το μεγαλύτερο ζητούμενο γίνεται το «γιατί» κι αυτό απαντάται μέσα από απόδοση ευθυνών σε συγκεκριμένα πρόσωπα, περισσότερο ανάλογα με τις συμπάθειες του καθενός και λιγότερο μέσα από αντικειμενική κρίση. Σε μια πόλη όπου οι φήμες έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα κι από την αλήθεια, ούτε λόγος για ψύχραιμη αντιμετώπιση και «καθαρό» μυαλό. Αλλωστε η απογοήτευση, η εν πολλοίς οργή υποστηρίζει τα πάντα. Τρία χρόνια με ισχυρό – οικονομικά – μεγαλομέτοχο δίχως σημαντική, αγωνιστική επιτυχία είναι πολύς χρόνος.
 
Επιπλέον, πρόκειται για ένα χρονικό διάστημα που δε δείχνει να οικοδομείται κάτι. Ο προγραμματισμός που επικαλούνται οι άνθρωποι της ομάδας δεν είναι ορατός στον φίλαθλο κόσμο της. Προκύπτουν ερωτήματα που δεν απαντώνται και συχνά – πυκνά γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από ανθρώπους που – μεταφορικά και κυριολεκτικά – τρέφονται από αυτά. Η δημιουργία αγωνιστικού «κορμού» είναι κάτι που έχει ειπωθεί ξανά κι επειδή δεν τηρήθηκε, καθιστά ακόμη πιο δύσκολη την προσπάθεια να γίνει πιστευτό αυτή τη φορά. Οταν, δια στόματος των ίδιων των πρωταγωνιστών, ο πήχης για τη σεζόν τέθηκε πολύ ψηλά και μέσα σε ένα μήνα ο στόχος μεταβάλεται τόσο επώδυνα, ένα φαινόμενα που σαδιστικά επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή, τότε οι απαντήσεις είναι πάρα πολύ δύσκολες.
 
Η διαφορά σε σχέση με πέρσι είναι κάποια πρόσωπα. Αυτά του προέδρου, του τεχνικού επιτελείου και ορισμένων ποδοσφαιριστών. Από το καλοκαίρι, η ΠΑΕ λειτουργεί υπό τις ενέργειες του Ιάκωβου Αγγελίδη. Η οικονομική ευμάρεια υπάρχει και λειτουργεί καταλυτικά για τις ανάγκες και την αξιοπρέπεια της ομάδας, η στασιμότητα στο θέμα των χρεών προς το Δημόσιο παραμένει ως τώρα (σ.σ. σήμερα θα κατατεθεί το νέο φορολογικό καθεστώς που λέγεται πως θα δημιουργήσει το πρόσφορο έδαφος για την οριστική λύση, αλλά έχοντας καεί στον χυλό φυσάς και το … γιαούρτι), το ίδιο το θέμα του γηπέδου και του προπονητικού κέντρου, όμως υπεράνω όλων για τις εντυώσεις και την ουσία παραμένει η κακή εικόνα του αγωνιστικού τμήματος.
 
Απαντήσεις δίνει μόνον η αλήθεια. Κι αυτή τη γνωρίζουν οι ίδιοι. Για το πως ξεκίνησε η σεζόν, γιατί δεν ενισχύθηκε τότε, τί λάθη έγιναν στη συνέχεια κι η ομάδα έμεινε από «καύσιμα» στα μισά του δρόμου, πώς το οικογενειακό κλίμα μετατράπηκε σε «ηφαιστειακό», τί έγινε με τη χειμερινή μεταγραφική ενίσχυση, πώς έφτασε η ομάδα ν? αναστατώνεται από την άρνηση δυο νεαρών ποδοσφαιριστών να επεκτείνουν τη συνεργασία τους, γιατί αποχώρησε νεαρός ποδοσφαιριστής σε θέση μάλιστα όπου δεδομένα υπάρχει ανάγκη και ποιες δικλείδες ασφαλείας δημιουργήθηκαν για τυχόν επιστροφή του; Επαναλαμβάνω, την τεκμηριωμένη αλήθεια κι όχι τα … παραμύθια.
 
Για τα τελευταία, η ΠΑΕ ενημέρωσε πως πλέον θα υπάρξουν αντιδράσεις νομικής μορφής. Σημαντικό ως εξέλιξη αλλά πιο σημαντική θα ήταν η δημόσια τοποθέτηση ενός ή και παραπάνω θεσμικών προσώπων που θ? απευθύνονταν προς τον κόσμο. Εκεί πλέον οι αντοχές δείχνουν οριακές. Τρεις οργισμένες ανακοινώσεις οργανωμένων οπαδών με «κατηγορώ» κι απαιτήσεις μέσα σε τρεις ημέρες είναι δύσκολο να θυμηθεί κανείς. Πλειοψηφία ή μειοψηφία αποτελούν μια σημαντική συνισταμένη, άρα και μια πραγματικότητα η οποία παρουσιάζεται κι ως η πλέον δύσπιστη στη δυνατότητα διαφοροποίησης της υπάρχουσας κατάστασης προς το καλύτερο μέσα από τις ίδιες συνθήκες.
 
Σε όλα αυτά και πάλι ως  λύση μπορεί να δοθεί μόνον μέσα από το αγωνιστικό σε πρώτη φάση τουλάχιστον. Είναι η ώρα των ευθυνών, αυτή της απόλυτης πίεσης, αυτή που ο καθένας πρέπει ν? αναλογιστεί το μέλλον του και μια από τις τελεταίες ευκαιρίες που μπορεί να έχει για να κάνει το δικό του καθήκον ώστε το Σάββατο στη Βέροια να ξεκινήσει κάτι νέο. Κάτι ορατό και ουσιαστικό στα μάτια όλων. Κάτι πειστικό μήπως και μπορέσει ν? αλλάξει όλο αυτό το βαρύτατο κι απαισιόδοξο κλίμα που έχει εγκατασταθεί πάνω, γύρω και μέσα στην ομάδα τον τελευταίο καιρό. Κάθε άλλο παρά εύκολο είναι, όμως τίποτα σ? αυτήν τη ζωή δε χαρίζεται … Ολα ξεκινούν από την αλήθεια και καταλήγουν στη συνείδηση. Οποιοδήποτε άλλο μονοπάτι οδηγεί στον γκρεμό. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους …