Ακόμη μια σεζόν που οι ομάδες μπαίνουν στη διαδικασία να δίνουν αγώνες προκειμένου αρχικά να φτάσουν στον τελικό του κυπέλλου, για να έρθουν στο τέλος της διαδρομής οι «αρμόδιοι» να τους ενημερώσουν πως δε θα έχουν μαζί τους φιλάθλους στον αγώνα για την κατάκτηση του.
Για πολλοστή φορά έχουν αποκλειστεί από την «γιορτή» του τελικού, αυτοί τους οποίους αυτός γίνεται. Σε όλη τη σεζόν υπήρχαν φίλοι του Παναθηναϊκού και του Άρη που πλήρωναν εισιτήριο για να δουν ποδόσφαιρο και να βοηθήσουν τις ομάδες τους να φτάσουν στο τέλος του δρόμου. Άλλη μια φορά που είναι έτοιμοι να τους απαγορεύσουν την παρουσία στο γήπεδο.
Αυτή τη φορά βέβαια κάναμε μια σχετική πρόοδο. Δεν βρήκαμε το Πανθεσσαλικό μετά από περιπλάνηση σε πέντε Ηπείρους. Πήγαμε στον Βόλο μόνο με διόδια και χωρίς φόρους αεροδρομίων. Για να καταλήξουμε βεβαίως ότι εκεί θα βρίσκονται οι ποδοσφαιριστές με το θερμό χειροκρότημα των καρεκλών…
Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Κατ’ επανάληψη έχει αποδειχθεί πως οι εμπλεκόμενοι στο ποδόσφαιρο είναι εντελώς ανίκανοι να διοργανώσουν ένα κανονικό παιχνίδι. Αυτό δεν αφορά μόνο την ομοσπονδία δυστυχώς…
Το ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι: Για ποιο λόγο συνεχίζεται μια διοργάνωση στην οποία δε μπορούμε κάθε χρόνο να διοργανώσουμε τον τελικό;
Κάποτε σταμάτησε το Σούπερ Καπ, ως επιπλέον… μπελάς. Ως ένα ακόμη ντέρμπι μεγάλης επικινδυνότητας.
Επικινδυνότητας από αυτούς που χαρακτηρίζουμε «λίγους» και που δεν αφήνουν τους «πολλούς» να απολαύσουν το ποδόσφαιρο. Δεδομένα είναι λιγότεροι από τους υγιείς φιλάθλους. Δεδομένα αποτρέπουν από τους ανθρώπους με κανονικό εγκέφαλο να δουν τις ομάδες τους, να ταξιδέψουν μαζί τους, να φωνάξουν γι’ αυτές, να κάνουν το αυτονόητο για το οποίο υπάρχουν οι ομάδες.
Εκτός αν υπάρχει λόγος ύπαρξης των ομάδων χωρίς τους φιλάθλους τους. Αν υπάρχει να τον μάθουμε κι εμείς…
Από τα αίσχη των λίγων στην εποχή του άδειου γηπέδου. Από τα «σκληρά μέτρα» της κυβέρνησης που έκλεισε και τα γήπεδα (υπήρχε άραγε λόγος τελικό γι’ αυτό;) μέχρι την ανικανότητα εφαρμογής τους. Θύματα της κατάστασης ο… κοινός νους και οι άνθρωποι που αγαπούν το άθλημα.
Αυτό το άθλημα που πριν τρεις δεκαετίες δεν ήταν απαραίτητο στρατοπεδέυουν στο γήπεδο… δυνάμεις του ΟΗΕ για να το παρακολουθούν φίλαθλοι διαφορετικών χρωμάτων και που καταντήσαμε στη λύση της εκκένωσης των γηπέδων για να αποφύγουμε το «κράξιμο» σε περίπτωση αποτυχίας διοργάνωσης του αγώνα και ασφάλειας των ανεπιθύμητων – πλέον – καλεσμένων.
