Δεν έχουν περάσει παρά μόνον μερικές ώρες από τον αποκλεισμό της εθνικής Ελλάδος από τη Γεωργία και η ανθρωποφαγία άρχισε ενοχρηστρωμένα. Αλλά μάλλον όχι πολύ οργανωμένα. Άλλος βρίζει την ΕΠΟ, άλλος κράζει τον Πογέτ, άλλος τον Μπακασέτα και άλλος καταριέται τον Γιακουμάκη. Παιδιά οργανωθείτε λίγο. Στην σημερινή εποχή ο όρος “ενσυναίσθηση” είναι της μόδας, αλλά στην Ελλάδα του 2024, η ενσυναίσθηση είναι μια “κινέζικη λέξη” που αγνοούν επιδεικτικά ΜΜΕ, φίλαθλοι, οπαδοί και επιδρεμικοί παρατηρητές του ποδοσφαίρου.
Πρέπει οπωσδήποτε να τους πεις ότι ο αποκλεισμός της εθνικής είναι αποτυχία για να κορδωθούν και να πουν “στα’ λεγα γω”. Το αν είναι αποτυχία το ξέρουν πολύ καλύτερα οι διεθνείς μας και ο Γκουστάνβο Πογέτ. Λες και αν πούμε ότι ήταν αποτυχία το λύσαμε το πρόβλημα. Ε λοιπόν προτιμώ την δική μου αισιοδοξία, που βλέπει όλη αυτή την πορεία ως βήματα εξέλιξης και προόδου. Και ναι με τρομάζει η ιδέα να ξαναδιαλύσουμε ό,τι καλό πάει να γίνει όπως το 2014 και παραλίγο το 2022. Η τοξικότητα απ’όπου κι αν προέρχεται το μόνο που καθρεφτίζει είναι η άσχημη ψυχή των τοξικών. Αυτοί έχουν το πρόβλημα.
Προτιμώ την περηφάνια που νιώθω όντας πολύ κοντά σε αυτή την ομάδα και βλέποντας την αγάπη με την οποία περιβάλλουν τη “γαλανόλευκη”. Τη δουλειά που έριξαν για να πετύχουν τον στόχο τους. Κόντρα σε θεούς και δαίμονες, χωρίς προπονητικό κέντρο, με εντός της χώρας “εχθρούς”, με κακές κληρώσεις (προκριματικά και έδρα τελικού), αυτά τα παιδιά εξελίχθηκαν μεγάλωσαν και στη Γεωργία δέχθηκαν ένα ισχυρό πλήγμα. Ένα πλήγμα πάνω στο οποίο θα πρέπει να “χτίσουν” κι άλλο. Τα δάκρυα από την ανείπωτη στεναχώρια τους δεν πρέπει να γίνουν απογοήτευση. Πρέπει να γίνουν όχημα για να συνεχίσουν την εξελικτική τους πορεία. Η Ελλάδα ήταν μέτρια ναι. Δεν είχε καλή εικόνα στο πιο κρίσιμο ματς της πορείας αυτή. Ε λοιπόν γίνεται αυτό στο ποδόσφαιρο. Συμβαίνει. Έγιναν λάθη. Ε δεν θα τους σταυρώσουμε κιόλας.
Δυστυχώς το ποδόσφαιρο δεν είναι πάντα δίκαιο. Πολλές φορές είναι σκληρό. Τα έντονα όμως συναισθήματα που σου προσφέρει και δεν μπορεί να σου προσφέρει κανένα άλλο άθλημα είναι μαγικά. Μετά το τέλος του αγώνα στο Μπόρις Παϊτσάτζε, έζησα το τέλειο κοντράστ συναισθημάτων. Η ανεξέλεγκτη είσοδος των γεωργιανών στο γήπεδο δεν με τρόμαξε. Περνούσαν από δίπλα μου και έλεγαν δεν πειράζει, μακάρι η Ελλάδα να πάει στο επόμενο μεγάλο τουρνουά. Ο Χατζηγιοβάνης περίπου είκοσι λεπτά μετά το τέλος έκλαιγε και δεκάδες γεωργιανοί φίλαθλοι ήταν δίπλα του να τον παρηγορούν.
Ευχαριστώ το ποδόσφαιρο που με κάνει ακόμα να νιώθω άνθρωπος με συναισθήματα. Μπράβο στη Γεωργία που έζησε τη δική της μεγαλύτερη στιγμή της ποδοσφαιρικής ιστορία της. Το άξιζε. Το ήθελε πολύ και το πέτυχε. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες με υπερχαρούμενους ανθρώπους που βίωναν το δικό τους ’87, το δικό τους 2004. Εμείς ας κάτσουμε στις δικές μας πικροδάφνες και ας περιμένουμε ως γνήσιοι πανηγυρτζήδες να χαρούμε μια επιτυχία και να αφορίσουμε σε μια “αποτυχία”.
Κανένα “κρίμα” για την Ελλάδα. Δεν ήταν καλή στο ένα ματς που έδινε πρόκριση και αποκλείστηκε. Πιο απλό από αυτό δεν μπορώ να το κάνω. Η μεμψιμοιρία είναι μόνο για τους αδύναμους. Τα παιδιά αυτά πρέπει να σηκώσουν κεφάλι, να συνεχίσουν να παλεύουν για κάθε παιχνίδι, για κάθε φιλικό, για κάθε προπόνηση και κάθε αποστολή με τον ίδιο ζήλο που το κάνουν τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Αυτό θα είναι επιτυχία!